a miña nova mellor peor serie: Zero Hour

Se hai unha cousa que me molesta de Zero Hour, é que a ABC cancelou Last Resort para poñela. E agora que xa quitei iso do medio, teño que dicir que Zero Hour é unha digna sucesora de The Event e que todos deberíamos estar obrigados contratualmente a vela, para que non a cancelen nunca.

Como boa serie conceptual, é moi difícil explicar sen máis o seu argumento e moito menos o que pasa nun capítulo, por iso vou utilizar os meus superpoderes co Paint para tentar resumir o episodio piloto. Mmmm, diría que hai spoilers, pero non estou segura, porque despois de ver o episodio non teño nin idea do que pasou.

Zero Hour T01E01 “Strike”

Todo comeza en pleno ascenso do nazismo en Alemania, cando unha panda de mestres reloxeiros que traballan no soto dunha igrexa se preocupan porque hai moitas bandeiras con esvásticas nas rúas e comezan a citar profecías apocalípticas coma tolos. 

Mentres tanto, dous deses reloxeiros se disfrazan de médicos e van a un hospital nazi a mirar un bebé que presuntamente fora creado nunha probeta e por iso ten os ollos raros, como con cataratas. 

Os soldados os descobren e teñen que fuxir e agocharse no cuartel xeral da sociedade secreta dos reloxeiros, que resulta que eran os Rosacruz, e seguen dando a vara con iso da fin dos tempos. Por culpa da apocalipse inminente, os rosacrucianos deciden rescatar unha cousa misteriosa que permanecera asolagada no fondo dun sumidoiro durante xeracións, e que pode derrotar os nazis. Considerando a temática nazi-ocultista, pódese tratar de:

a) O Golem

b) A Arca Perdida

c) A Madonna Caída das Tetas Grandes

Todo isto, antes do primeiro intermedio. Entón aparecemos na época actual, onde o doutor Greene resucitou de ER e agora é o director da revista “Más Allá” edición de Nova York, e está paseando coa súa muller, que é mestra reloxeira, por un mercadiño de todo inocente. Entón vai a súa muller e solta esta frase:

loxicamente anunciando que vai morrer e/ou desaparecer nos próximos cinco minutos de capítulo.

Efectivamente, de aí a un cacho, alguén secuestra a muller de Hank (así se chama o Doutor Greene aquí) do seu taller de reloxos, mentres el está na redacción de “Mas Allá” falando cos seus dous únicos colaboradores, Santi Camacho e Carmen Porter un chaval e unha chavala.

A policía non fai nada, como era de esperar, pero ao pouco chega unha parella do FBI a casa de Hank, e lle explican que o home que secuestrou a súa muller é un terrorista moi perigoso, que (como o conto) empezou na Lexión estranxeira e acabou convertido nun novo Chacal.

Hank pasa do FBI e os bota da súa casa de forma máis ben maleducada, porque como bo director dunha revista conspiranoica non se fía do goberno. Entón atopa un reloxo que a súa muller mercara no mercadiño despois de que el marchase a traballar, e que por algunha estraña razón agora está na súa casa. Ao abrilo (porque está claro que é unha pista) Hank descubre un diamante que non lle impresiona demasiado.

Un dos seus axudantes, ao que imos chamar Santi porque non me lembro do nome, descubre que o diamante proxecta un mapa na parede, é que está escrito en lingua rara, así que se van todos a ver a un cura lingüista que tiñan de man, que lles explica que o mapa está escrito nun dialecto exipcio que se deixou de usar no século II pero que unha sociedade secreta dentro da igrexa católica, os Rosacruz, seguía usando na actualidade (como os lo cuento).

Hank, Santi, Carmen e o cura lingüista deciden que o mapa é a clave para atopar a muller de Hank, e que ten algo que ver cun sitio chamado New Bartholomew que está no Círculo Polar Ártico, pero antes de que collan todos roupa de abrigo e se vaian para alá, o secuestrador chama, falando así como se en clase de primeiro de interpretación lle dixesen "fai de desequilibrado", e dille a Hank que lle cambia a súa muller polo reloxo (entendemos que interesado no diamante-mapa, pero non, non o di). 

Entón Hank dálle o diamante ao cura para que o garde no seu pastillero, e vaille pedir axuda á señora do FBI para o intercambio de reféns, pero non lle conta a parte do reloxo porque... non sei porqué. 

O caso é que o FBI monta un dispositivo de seguimento do copón, con aparellos de alta tecnoloxía e un montón de técnicos monitorizando todo, e aquí ven a miña parte preferida do guión: o plan era rastrear a chamada do secuestrador cando volva chamar a Hank para darlle instrucións, o FBI ten todo preparado, a mellor tecnoloxía do mundo ao seu alcance, e entón, cando o secuestrador chama, os técnicos dinlle á súa xefa:

“Mira, é que está chamando por Skype, entón non podemos rastrear a chamada”.

Tíos, saltáronseme as bágoas.

Total, que con este movemento de xenio maquiavélico, o secuestrador despista ao FBI e tamén a Hank, e vai onde quería ir realmente: a xunta do cura lingüista ao que Hank lle dera o diamante antes de ir ao encontro do secuestrador. Cando Hank chega, o diamante xa non está e o cura está gravemente ferido, só que non tanto, porque marcha na ambulancia falando alegremente.

Ante este xiro dos acontecementos, Hank fai o único sensato que pode facer, e marcha a Canadá para comezar unha excursión ao Polo Norte na procura do New Bartholomew ese, pero no aeroporto o intercepta a muller do FBI, que lle confesa que lle importa un carallo o secuestro da súa muller, e que só vai detrás do secuestrador porque (atención): hai catro anos, ela era unha simple traballadora de servizos sociais, e o seu marido estaba viaxando por Rusia, cando uns separatistas chechenos puxeron unha bomba no avión no que ía o seu home, matando a todos os pasaxeiros, e o que fabricara esa bomba non era outro que o noso secuestrador. 

A Hank convéncelle o suficiente para deixar que vaia con ela, e alá marchan os dous para Alaska. Mentres tanto, Santi e Carmen descubren no reloxo o nome do mestre que o ensamblou, e como seica só hai un vello alemán no mundo con ese mesmo nome, pero por desgracia non sae na guía, deciden ir a Baviera a buscalo.

Noutra parte do mundo, o noso amigo o secuestrador, alias Chacal, alias Niño do Cuco, alias Rosemary’s Baby, quita as lentillas despois dun longo día de extorsión, secuestro e intento de asasinato, e descubrimos que: a) é o bebé diabólico que saía ao comezo do episodio, ou b) hai unha chea de bebés diabólicos como o do comezo do episodio e este é só un deles.

En Alaska, ou onde queira que estean agora, Hank e a axente do FBI alugan unha avioneta para chegar ao tal New Bartholomew, e descubren que o secuestrador está indo cara ao mesmo sitio, pero en jeep, naturalmente, porque o lobo sempre toma o camiño máis longo. O que atopan no punto sinalado polo mapa é isto:

Un submarino nazi medio enterrado na neve e que até o momento non saíra en Google Earth.

Mentres tanto , Santi e Carmen atopan o vello mestre reloxeiro, que non é outro que un rosacruciano retirado, e este cóntalles que a súa secta de tarados decidiu nomear outros 12 apóstolos en 1938, para que gardasen un segredo que só eles podían saber (así que é un misterio quen llelo transmitiu a eles) e que tiña algo que ver coa cousa que sacaran do sumidoiro ao comezo do episodio e que podía ser unha arma contra os Nazis. Cada un deses apóstolos levaba un reloxo, e un deses reloxos é o que mercou a muller de Hank no mercadiño. Porqué o secuestrador non o rastreou antes, cando estaba no posto do mercadiño, outro misterio.

Nunha montaxe digna do mesmo Eisenstein, o vello reloxeiro vailles explicando todo o tema dos novos apóstolos (New Bartholomew era un deses apóstolos e ao mesmo tempo un soldado nazi bo, non un sitio, coma eles pensaban), mentres Hank se mete de cabeza no submarino e descubre unha chea de corpos conxelados, entre os que destaca o famoso soldado nazi bo, que se converteu no Apóstolo New Bartholomew, e que non é outro que, tachaaaan!

Un tío coa mesma cara que Hank! (tiven que ver o episodio dúas veces para coller este detalle).

Entón Hank se marea do susto, o reloxeiro bota outra parrafada sobre a Apocalipse, e vemos como o noso secuestrador/neno demoníaco preferido se achega ao tanque no seu jeep.

E todo isto pasou só no primeiro capítulo. Como diría Stefon, esta serie ten de todo. Volvan para o seguinte capítulo, eu vouno ver xa mesmo.

doce personaxes de series que necesitan ser arrollados por un tráiler

Levaba un tempo querendo facer esta lista. Mentalmente fixéraa moitas veces, en moitas épocas televisivas, pero desde que escribo o blog levaba tempo pensando en facer unha lista coma esta cos tres primeiros postos reservados para a familia Grimes. Entón Lori morreu a mans do tarado do seu fillo, e dixen “aí vai a miña oportunidade perdida, coma unha folla da árbore caída que nunca máis ha volver á súa póla”. En realidade non dixen iso, dixen algo como “merda”. E fíxenme a firme promesa de non deixar que un fato de guionistas pouco imaxinativos se me adiantase outra vez.

A lista fala só de personaxes de series que están actualmente en antena, porque do contrario sería inabarcable. Hai spoilers por aí, navegade pola vosa conta e risco.

12. Skyler White (Breaking Bad)

Anna Gunn é unha excelente actriz, pero houbo un tempo no que Skyler estaría nos primeiros postos desta lista (tamén a moza de Jesse interpretada por Krysten Ritter, pero desa xa se encargaron Walt e a lei da gravidade). É insoportable, controladora e hipócrita: dicindo que quere afastar a Walter dos seus fillos porque é unha mala influencia, pero despois empeñada en  controlar as finanzas do negocio e sacarlle beneficio. Na primeira metade da quinta tempada, porén, cheguei a sentir mágoa por ela porque xa non quedaba nada de Walt, e Heisenberg pode chegar a dar bastante medo, sobre todo cando che respira na caluga mentres intentas durmir. Agora está por ver de que lado se posiciona no duelo Hank vs. Heisenberg, aínda que se alguén merece morrer nesta serie é ela, porque o resto dos personaxes son sinxelamente imprescindíbeis (boto tanto de menos a Mike...).

11. Sam Winchester (Supernatural)

Sei que isto vai ser unha decisión impopular, principalmente porque sen Sam non hai tensión con Dean e polo tanto non hai serie. Pero se cadra vai sendo hora de que remate a serie. E en serio, Sam: non é o mesmo que Dean se faga colega dun vampiro que o axudou a saír do Purgatorio e que ti te líes cunha tipa que non sabe quen es e pases de buscar ao teu irmán presuntamente morto do que nunca viches o cadáver. Non é o mesmo que ti rompas coa túa moza porque o seu marido volve de Iraq e que lle esixas a Dean que non teña amigos porque ti non os tes. Non é o mesmo estar resentido e canso de levar unha vida de cazador e ser un petardo chorón que ameaza con abandonar en cada capítulo. En serio, Sam, danos un descanso, non pasaría nada por ir parar debaixo das rodas dun tráiler, que total Dean si é un bo irmán e non ía deixar que unha aventura cunha veterinaria sosaina lle impedise resucitarte.

10. Emma (Once Upon a Time)

Emma é o peor. É a Britta Perry de Once Upon a Time. Vai por aí gabándose de que o seu super-poder é detectar a mentira, pero Regina leva meténdolla doblada desde o piloto. Mesmo o seu fillo de 10 anos lle minte e non se entera. E que pasa coas pintas que leva? Como pode unha sheriff resolver casos se non dá visto a través das pestanas postizas e os bucles infinitos? E como combina iso coa camiseta de asas e as botas sacadas de “Cárcere de Mulleres II: A Vinganza das Zorras”? O único motivo polo que aínda segue con vida é porque Snow coida dela, porque do contrario xa tería morto por esquecerse comer ou por electrocutarse mentres tentaba arranxar un tostador enchufado cando estaba borracha.

9. Matthew  (Downton Abbey)

Aquí non se trata tanto dunha cuestión de odio (que tamén) como de práctica: Matthew precisa morrer polo ben da trama, que se está a converter en zzzzzzzzzzzz. Perdón, apoieime nunha tecla. Que se está a converter en mortalmente aburrida, quería dicir. Eu non son da lexión de fans enfurecidos que tentaron incendiar a BBC tras a morte de Sybill, porque me pareceu unha decisión o suficientemente tola para animar a serie (e total, a trama irlandesa non ía a ningures, tristemente), pero si creo que tería máis consistencia matar un personaxe como Matthew para que Mary se puxese as pilas de herdeira, tivese que lidiar coa desfeita económica que lle legou o inútil do seu pai, e deixase de pasar a vida queixándose de que o seu mundo está a cambiar. E como valor engadido, deixaríamos ver a cara lánguida de Matthew choromicando polos –amplos- corredores de Downton: que se Lavinia isto, que se a miña disfunción eréctil o outro...

8. David Nolan / Prince Charming (Once Upon a Time)

David Nolan tiña escusa para ser un capullo na primeira tempada de OUaT  porque non lembraba quen era. Dentro do encantamento de Regina el espertou sendo un marido infiel, un amante manipulador e un covarde, que lle imos facer. Pero agora que recuperou a memoria segue a ser un monicreque que vai á zaga de Snow e de Emma, e que non sabe nin coidar do seu neto Henry cando o deixan só con el. A última foi cando tomou voluntariamente unha pócema do moi pouco fiable Mr. Gold para entrar nun coma posiblemente irreversible e aparecer nun limbo en lapas no que supostamente ía atopar a Snow (malia que iso só era unha posibilidade remota), e talvez conseguir sacala do mundo de fantasía, porque con iso quería evitar que  o fixese Henry (que de todas formas cada vez que quedaba durmido ía parar a aquel limbo). David Nolan nunca tiña que ter espertado, tería que seguir ardendo no limbo, e iso daríalle a Snow a oportunidade para meter baza na relación de Aurora e Mulan (en serio, que pasa con esas dúas? Estaban claramente liadas, non?).
Como exemplo do listo que é Prince Charming, vai un diálogo do capítulo "Manhattan" da segunda tempada, o último emitido:

Charming: Daquela Rumpelstinskin é o avó de Henry?
Snow: Si.
Charming: Pero... o seu avó son eu.
Snow: O certo é que podes ter dous avós.

Oh, Charming! Mátasme. Só che falta asinar os mails como O Príncipe EmPalmaDo...

7. Ezra Fitzgerald (Pretty Little Liars)

O nome só xa é abondo como para que se retorza no máis oculto dos círculos do Inferno. E se non chega co nome, temos a pose. Eu non comparto a crítica moralista de moitos fans da serie para os que é un problema que ande moceando coa súa ex-alumna adolescente. Para empezar, porque el mesmo aparenta ter 20 anos como moito e porque fai que sae cunha actriz que semella maior ca el e que nos tres últimos anos estivo interpretando a unha nena de instituto permanentemente atrapada nun limbo adolescente de idade difícil de determinar. Tamén hai algunhas teorías ao respecto da implicación de Ezra con A, malia que eu non o considero intelixente abondo para montar un plan de vixilancia omnisciente e ubicuo (pista: A é Deus). O que si, empurraríao con gusto debaixo das rodas do tráiler se me le un só dos seus poemas ou o cacho escribindo a máquina (!) no seu apartamento do Club de los Poetas Muertos.

6. Claire Dunphy (Modern Family)

Un dos misterios do mundo televisivo actual é Modern Family e a presada de premios que acumula. Para algúns expertos, está bastante claro que os señores gordos que conceden os Emmy e os corresponsais untados que conceden os Golden Globes non ven a televisión, porque os seus premios sempre se identifican máis co que as revistas modernas din que é tendencia, e non cos datos de audiencia e (isto por descontado) co gusto da crítica. Modern Family é o paradigma desa contradición. Non só acumula premios ano tras ano malia ter os personaxes máis planos da televisión e a súa trama non avanzar nunca, senón que os favoritos do público, Jay (Ed O’Neill) e Gloria (Sofía Vergara), son os eternos segundóns das nominacións e sempre ven os seus premios arrebatados pola parella gay (teño que comprobalo, pero estou case segura de que xa alternan os premios entre os dous a razón de un ano para cada un) e pola terrible Claire. O personaxe é odioso, pero iso case é o de menos: Julie Bowen nunca foi graciosa e nunca o vai ser. Como acontece con Lena Dunham, é un deses casos nos que non sei se meter nesta lista o personaxe ou directamente a actriz.

5. A familia enteira do Teniente Brody, Mike o destrozahogares incluído (Homeland)

Sei que a familia de Brody está aí como contrapunto necesario a Abu Nazir (RIP) e sei que sen pensar as cousas dúas veces por amor á súa familia, a serie tería rematado moito antes: Brody non recibiría a chamada de Dana ao final da primeira tempada e tería feito estoupar o chaleco na mellor escena pro-terrorista da historia da televisión. Pero son moi petardos. As olladas lánguidas entre Morena Baccarin e Mike son máis propias de Grey’s Anatomy ca de un thriller como Homeland, e Chris Brody é un personaxe totalmente prescindible (aínda que admiro o seu sangue frío para poñerse a durmir a perna solta xusto despois de enterarse de q o seu pai era o inimigo público número 1 e que presuntamente matara a duascentas persoas cunha bomba). E agora que está claro que o apoio incondicional de Brody para a terceira tempada vai ser Carrie (cunha pouca sorte a Carrie-ollos de tola-mural conspiranoico, de mono de litio e non a Carrie-adolescente namorada) igual era o momento de cargarse a toda a familia Brody e endilgarllo a el. Ou, cando menos, de facer unha subtrama na que Mike se lía con Dana, Morena Baccarin os descubre e os mata aos dous.

NOTA: Todo o meu respecto para Morena Baccarin desde que interpretou a Inara en Firefly, pero son incapaz de lembrar o nome do seu personaxe de Homeland. E tamén: en Firefly non tiña a cabeza tan pequena, algo que dicir, Iker Jiménez?

4. Andrea (The Walking Dead)

Nunca me gustou Andrea. Non entendo porqué Dale non a deixou morrer no final da primeira tempada, aínda que por min tamén podía ter ido el ao carallo, como finalmente pasou. Na segunda tempada, virou un pouco máis soportable, malia que só foi unha ilusión debido ao efecto paliativo de Lori (en comparación, todo ao seu redor era máis brillante):aprendeu a disparar, tomou parte activa na defensa do grupo, safou de Dale e montou en cólera cando Lori insinuou que estaba deixando de lado as tarefas do fogar para andar por aí matando zombis cos homes. Entón chegou a terceira tempada, e despois de que Michonne a rescatase e a mantivese con vida todo o inverno, decidiu agradecerllo negándolle o beneficio da dúbida cando aquela quixo marchar de Woodbury e ficou alí ao rabiño do Gobernador (non tiña a intención de que esta frase soase como soa, lojuro). E hai un par de episodios fixo un discurso a medio camiño entre “Película Deportiva Xenérica” e o día da Paz no meu colexio que non fixo nada por mellorar a súa imaxe perante os meus ollos.

3. O señor Schuester (Glee)

Certo que todos os personaxes de Glee deberían ser utilizados por Daryl de The Walking Dead como cebo para cazar donicelas /atraer zombis até a súa morte. Mesmo a favorita do público, Sue Sylvester, entrou na dinámica estereotipada da “malvada con bo corazón que axuda na sombra malia que garda as apariencias de odiar os protas” e agora é insoportable. Rachel Berry debería ter unha morte particularmente lenta, agónica e que involucrase as súas cordas vocais. Pero o señor Schuester é, desde o minuto 1, o personaxe máis egoísta, prescindible (como demostrou a primeira metade desta tempada) e anti-empático que un guionista puido concibir xamais. Só por repasar algúns dos seus momentos estelares ensinando a un fato de adolescentes marxinados-pero-estrañamente-atractivos-e-con-fortes-personalidades a ser peores persoas: puxo unha bolsa de marihuana na taquilla dun alumno para obligalo a formar parte dunha actividade extraescolar porque lle gustaba a súa voz; iniciou dita actividade extraescolar por motivos puramente egoístas e chorras (sentíase fracasado por facerse profesor despois de ser popular como membro do Glee Club nos seus anos de instituto); desatendeu as súas clases reais e o resto dos seus alumnos para centrarse no grupo de enchufados que se anotaron á súa actividade; non tomou ningunha medida cando, baixo a súa supervisión, unha das alumnas do Glee Club induciu a outra á bulimia e lle causou un problema de saúde, é máis, anoxouse porque o desmaio da bulímica descalificou o seu grupo para competir nas rexionais/seccionais/estatais/whatever; finalmente, convenceu o mesmo fato de rapaces presuntamente marxinados de que o importante na vida é axudarse e contar uns cos outros, e acto seguido abandonounos a eles, á súa prometida e ao resto dos seus alumnos aos que de todos modos xa non facía puto caso, para perseguir o seu soño de ser ¿secretario xeral do departamento de coros de instituto dos Estados Unidos? Will Shuester, es o peor profesor de instituto desde Gloria Lago.

2.       Hannah (Girls)

A morte da protagonista de Girls debería de ser tan lenta coma calquera dos seus capítulos de media hora. Como unha sesuda crítica explicou no seu momento, Hannah é tan superficial que se ten que autodefinir como “profunda” e “auténtica” cada dúas liñas de diálogo. É a peor amiga do mundo e permítese o luxo de andar sempre xulgando aos demais, e se o fixese en silencio polo menos non teriamos que aturala, se o fixese ás súas costas crearía conflitos na serie, pero simplemente abre a bocaza e empeza a dicir chorradas mentres o resto dos personaxes/actores miran con cara de circunstancias, supoño que preguntándose en qué momento quedaron atrapados no vórtice infernal de Lena Dunham e os seus premios de críticos que non ven a televisión. E de verdade que non necesito vela espida en todas e cada unha das escenas, malia que agora que o penso, tampouco preciso vela con roupa.

1.       Lori (The Walking Dead)

Seino, a introdución deste post foi un pouco trampulleira porque falaba da morte de Lori, pero non era coa intención de despistar nin de crear tensión dramática. O certo é que Lori morreu, pero os guionistas de The Walking Dead odian tanto ao seu público que agora queren meternos pola gorxa a actuación estelar do fantasma de Lori vestida de branco sepulcral. Se a Lori real xa era unha dor de cabeza de ver, a Lori/Rapaza da Curva non se queda atrás: en dous capítulos que leva con nós xa se amañou para botar da prisión un grupo de personaxes interesantes sen que ninguén o sometese a votación, sacar o parvo de Rick da seguridade do perímetro para irse morrear co aire no medio do monte, poñer en perigo a todos os habitantes da prisión grazas a iso, e conseguir que matasen a Axel cando comezaba a ser interesante. Obrigada pola visita, Lori de Ultratumba. Podías volver como zombi para que alguén che rebentase a cabeza coa porta traseira dun monovolumen, pero sempre elixes a forma máis coñazo e nociva de implicarte na vida de todos os que te rodean. Comezo a pensar que se The Walking Dead se rodase aquí, o teu personaxe estaría interpretado por Rosa Díez. 

Si, amigos. Alguén tiña que facelo...

Aínda non rematei e xa se me están ocorrendo outros personaxes que mataría con gusto... Outro día, os que nunca deberon morrer (Mike, I miss you sooooooo bad!)