Penso que facer comedias de calidade é máis complicado que facer dramas,
porque están moito máis limitadas polo formato. Os produtores españois atoparon
a fórmula de chiste sexual/escatolóxico, falar a berros e personaxes
estereotipados (o andaluz gracioso, o gay amanerado, o obreiro ignorante pero
de bo corazón, o inmigrante co que todos se meten pero de buen rollo, oiga, que
tó er mundo e güeno..) e de aí non se moven.
Na galega reinaron Os Tonechos durante nonseicantos anos, e eses si que
non saían do estereotipo. Mesmo cando alguén tentou facer cousas distintas,
como os Chévere (a idea orixinal de Pepe
o Inglés era moi boa), o produto rematou en mans da TVG e virou en máis
tonechismo e máis do mesmo.
Na televisión americana tamén é máis doado atopar calidade no drama. Se pos
a tele á hora na que están botando Two
And A Half Men ou 2 Broke Girls,
poderías pensar que no único que evolucionou a sitcom americana desde Lucille
Ball é que agora se pode dicir “clítoris” en horario protexido, pero no medio
dese panorama tamén hai cousas boas e honestas. Se cadra por iso os Emmy de
comedia me amolan máis aínda cós de drama. Que clase de persoa vota a Modern Family catro anos seguidos como
mellor comedia, cando non pasou nada desde o episodio tres da primeira tempada
(ollo, os datos son aproximados, puido ser no episodio catro)? Hai tempo, nunha
das miñas reseñas semanais que tiven que deixar por falta de rego,
escribín o argumento “base” de calquera episodio de Modern Family, e o triste é que a día de hoxe segue a ser válido
para calquera episodio da serie:
“Houbo un conflito que se resolveu
satisfactoriamente antes de que rematase o capítulo, Gloria berrou e fixo honor
ás súas orixes humildes e temperamentais, Jay comportouse como un vello rosmón,
Phil Dunphy fixo algo estúpido e a parella gay tivo unha discusión sobre
sobrepeso e ter a razón. E ao final a voz en off de algún deles explicou que o
importante é a familia e estar todos unidos.”
Contra este tedio, existen comedias que si nos
sorprenden, e para elas van ir todas as miñas candidaturas...
Mellor comedia
Non podo con que Girls sexa candidata no apartado de
comedia. En realidade non podo con nada desa serie, comezando pola súa
protagonista, á que xa lle dera un disputado segundo posto no meu ranking de personaxes de series que deben morrer, pero en todo caso debería competir
na categoría de drama. Lena Dunham, por se non o sabías, a túa comedia non é
tal. Desta vez colaron a Louie nos
seis finalistas porque a avalancha de louvanzas que recibe é demasiado grande
para ser ignorada, mesmo polas mentes pequeniñas dos votantes dos Emmy. Este
ano igual lle cae o premio a 30 Rock
pola súa despedid... nah, que parvadas digo, vaino levar Modern Family, coma sempre.
En todo caso, velaquí as
miñas candidatas:
Mellor actor principal na categoría de comedia
O mesmo que Girls, House of Lies non é unha comedia. Non falo de que non teña graza, é
que non penso que se poida cualificar de comedia, por iso non sei que pinta Don
Cheadle nesta categoría. Jim Parsons xa aburre, e a nova tempada de Arrested Development é case tan terríbel
como a nova tempada de Community
(aquí non hai sorpresas, Community
non pasou o corte, o mesmo ten que sexa horríbel que xenial, todo o mundo odia
a Dan Harmon). Gracias ao ceo Jon Cryer
non é candidato esta vez.
Os meus candidatos:
Louis C.K. (Louie)
Matthew Perry (Go On)
Jake Johnson (New Girl)
Elijah Wood (Wilfred)
Matt LeBlanc (Episodes)
Adam Scott (Parks and Recreation)
Mellor actriz principal na categoría de comedia
Noooon! Lena Dunham non! Despois
disto non podo dicir máis nada. Ou si, con Tina Fey pásame como con Jim
Parsons, non é que non o mereza, só que me aburre vela sempre aí. Contra as
outras escollidas non teño nada, pero eu creo que hai quen o merece máis que
Julia Louis- Dreyfus e Eddie Falco.
As miñas candidatas:
Amy Poehler (Parks and Recreation)
Laura Dern (Enlightened)
Martha Plimpton (Raising Hope)
Zooey Deschanel (New Girl)
Krysten Ritter (Don’t Trust the B**** in Apt. 23)
Melissa McCarthy (Mike and Molly)*
*Mike & Molly é meh, pero Melissa McCarthy é absolutamente
adorábel en todo o que fai.
Mellor actor de reparto na categoría de comedia
Ugh. Modern Family.
Os meus candidatos:
Nick FUCKING AWESOME Offerman
(Parks and Recreation)
John Cho (Go On)
Jason Gann (Wilfred)
Bill Hader (Saturday Night Live)
Danny Pudi (Community)
Donald Glover (Community)
Sei o que acabo de dicir.
Community foi horríbel este ano, pero
Troy e Abed deberían ser SEMPRE candidatos dos Emmy. De feito, nova norma dos
Seriologgy™: Troy e Abed sempre serán candidatos a mellor
actor de reparto.
Mellor actriz de reparto na categoría de comedia
Pensar que lle van volver
dar un premio a Julie Bowen fíxome vomitar na boca un pouquiño. Polo demais, é
como se esta xente non vise as mesmas comedias que vexo eu.
As miñas candidatas:
Carly Chaikin (Suburgatory)
Aubrey Plaza (Parks and Recreation)
Dorian Brown (Wilfred)
Cheryl Hines (Suburgatory)
Cobie Smulders (How I Met Your Mother)
Julie White (Go On)
Como sempre, o mellor
para o final. Este ano houbo comedias moi boas e cousas pasables, pero non
esquezamos que este tamén foi o ano no que se estrearon as peores comedias da
historia, e aínda que por sorte a maioría non han volver en outubro, paga a pena
celebralas como se merecen, cos Seriologgy™ á
peor comedia da televisión. Pero estas non foron as únicas: tamén hai comedias
que volveron este curso e que nunca tiñan que ter volto...
Velaquí as candidatas a peor comedia
The New Normal - prometía controversia e diversidade e desde o
minuto 1 foi un festival de estereotipos digno de Telecinco (a parella gay –un serio,
limpo e ordenado e o outro unha loca, como non-, a vella facha, a nena rarita,
a pailana de bo corazón...)
Guys With Kids - Si, amigos, ía
exactamente diso, de tíos que exercen de pais, o que seica algún executivo da
NBC considera unha premisa hilarante para unha comedia no século XXI, en fin...
The Neighbors - unha familia nada graciosa que vive nun barrio
onde todos os veciños son extraterrestres con nomes de deportistas famosos...
por que?
1600 Penn - Bill Pullman é o presidente dos Estados Unidos e
a súa familia non é nada graciosa, e o menos gracioso de todos é o seu fillo “o
gracioso”, ao que dan ganas de hostiar desde a primeira até a última escena.
Whitney – A Whitney Cummings, que tamén é responsábel do
seguinte truño desta lista, parécenlle graciosos os mesmos equívocos propios
dunha sociedade sexista que eran a base do humor das comedias dos anos 50. Non
vin nada tan rancio desde Friends.
2 Broke Girls – Kat Dennings mira á cámara de esgueira, berra algún chiste
que rima con “vaxina” e despois espera a que o montador insira as risas
enlatadas. Fundido a negro. Kat Dennings mira á cámara de esgueira, berra algún chiste vagamente
racista e despois espera a que o montador insira as risas enlatadas. And so on.
Two And A Half Men – O ano pasado os guionistas fixéronnos un favor
e mataron o personaxe de Charlie Sheen (ou máis ben Charlie Sheen suicidouse).
Podemos seguir nesta boa racha e matar, por favor nesta orde e antes de que
comece a tempada que ven, a Jon Cryer, Ashton Kutcher, o puto neno, a nai, a
criada, e todos os guionistas?
Até aquí os candidatos aos Seriologgy™. Se sodes bos e votades, en setembro faremos a gala de entrega de premios, canda os Emmy.
