a fin do mundo en 7 teleseries

Seica mañá remata o mundo. Ou se cadra é pasado. Ou hoxe, como dicía o discjockey ao comezo de Until the End of the World, “non sei en que fuso horario está Deus”.

En todo caso, se facemos caso á ficción estadounidense, que é a que coñezo, a fin do mundo sempre comeza nos E.U.A., con algúns preludios illados na Torre Eiffel, o Big Ben, o Taj Mahal e un poblado remoto de África, pero o gordo sempre se centra alí, máis concretamente na cidade de Nova York, así que podemos asumir con certa marxe de manobra que a fin do mundo terá lugar o 21 de decembro segundo o horario GMT -5. Iso aínda nos dá unhas horiñas xeitosas para pasar coa familia, desfasar en plan fin do mundo, ou ver series. E existen grandes series e grandes capítulos que tratan ese tema, a maioría ianquis porque, como digo, os americanos son expertos en acabar con todo (pun intended).

As miñas series preferidas que, até a data, trataron ese tema, son:

Survivors (BBC, 1975-1977, 2008-2010): Hai esperanza despois da fin.

O que sempre me mosqueou da ficción apocalíptica, especialmente  en televisión, é que adoita centrarse nun grupo de personaxes que non merecerían estar vivos. Fundamentalmente porque fan cousas estúpidas, como a miña adorada Charlie de Revolution; ou porque fan cousas estúpidas e non son boas persoas, como Lori e Rick de The Walking Dead, os peores pais do mundo; e outras veces porque son personaxes tan planos que non merecen estar vivos como personaxes.

En Survivors (2008), un virus remata co 99% da poboación en poucos días, e nos atopámonos cunha muller, Abby Grant, que tivo a enfermidade e a superou, co cal é inmune ao virus, e vai na procura do seu fillo, que estaba interno nun colexio deses da campiña inglesa. Polo camiño atópase cunha serie de superviventes que se lle van unindo e tamén algún personaxe escuro que sabe máis do virus do que conta. Refírome á versión de 2008 porque da orixinal, de 1975, só atopei o primeiro capítulo, e non me parece que a nova versión o desmerecese.

O que me atraeu desde o principio é que todos os personaxes principais son moi reais, bos ás veces e mesquiños outras, heroes e covardes, e sobre todo que malia verse envoltos na fin do mundo razoan e actúan conforme ás circunstancias, en vez de se converter en rambos ou survivalistas expertos. Dito doutra forma, se cada unha das series apocalípticas da televisión contasen entre os seus superviventes a un membro do grupo de Abby Grant, as súas posibilidades de vivir cunha certa comodidade acrecentaríanse nun 200%.

Tamén é certo que o creador da versión orixinal é Terry Nation, guionista de Doctor Who e orgulloso pai dos Daleks.

Jericho (CBS, 2006-2008): Unha lección: o futuro aquí pódese parecer ao presente noutros lados.

O de Jericho é algo que non entendo. Lembro o rebumbio que espertou cando a estrearon (aquí) en televisión, semellante ao de Lost, pero só durou unha tempada e pouco e cancelárona por falta de audiencia. Supoño que botala na CBS, unha cadea especializada en series de policías e forenses destinadas a outro tipo de público máis conservador, tiña os seus riscos. Pero penso que o que non lle gustou á xente de Jericho foi o mesmo que o que non lles gustou de Rubicon e actualmente de Last Resort: as tres falan de ter o inimigo na casa, e iso non cadra ben cos votantes da “liberdade duradeira”.

En Jericho a causa da apocalipse é un holocausto nuclear. Unha serie de bombas eliminan as principais cidades dos E.U.A. e sumen o país no caos. Jericho é unha vila granxeira de Kansas, onde a comunidade dividida tenta sobrevivir. Coma sempre, hai teoría da conspiración polo medio, pero o que fai interesante esta serie, sobre todo a segunda tempada, é a chegada da poderosa Jennings & Rall, unha empresa subcontratada polo exército dos novos Estados Unidos (que se volven dividir), e que na súa organización, tácticas paramilitares e contactos coas altas esferas parécese moito, demasiado, ás compañías de mercenarios que se ocuparon de “reconstruír” Iraq despois da invasión americana. O paralelismo é tan obvio que os habitantes de Jericho se teñen que converter en combatentes pola liberdade, malia que o exército ocupante e os xefes de Jennings & Rall din que son terroristas... aí queda.

Con esta exposición tan dura dos feitos –e diante de todo, divertida, porque non hai que esquecer que se trata dunha serie de acción- Jericho non sobreviviu á primeira tempada e da segunda só houbo 7 episodios, que apenas deron tempo para improvisar un final que atase todos os cabos soltos. Existe tamén un final aberto que ten algo máis de sentido, e a serie continuou despois en formato de cómic, aínda que xa moi lonxe da idea orixinal.

Red Dwarf (BBC2, 1988-1993): Cartas desde a tumba.

Red Dwarf é unha comedia de media hora cunha premisa de ciencia ficción: os habitantes dunha nave espacial morren por unha fuga radioactiva, e o único que queda vivo é o mecánico de máis baixo rango, Lister, que no momento da fuga estaba cumprindo castigo nunha máquina de crioxenia por ter un gato agochado a bordo. Cando Lister sae do castigo, tres millóns de anos despois, atópase con que os únicos que fican na nave son o holograma do seu superior coñazo, Rimmer, o ordenador intelixente de a bordo, Holly, e unha forma evolucionada do gato que tiña agochado, Cat, que é un humanoide obsesionado co seu aspecto e tamén un pouco Little Richard pasado de éxtase.

Como comedia ten todos os ingredientes de comedia,comezando pola relación amor-odio entre Lister e Rimmer e rematando polo histrionismo do gato, e con todo lembro un capítulo cun tema tan estúpido que case me fai chorar: no episodio 8, os protagonistas atópanse cunha nave de correos que estaba perdida, e Rimmer (que, lembremos, é un holograma) atopa unha carta que lle mandaran tres millóns de anos atrás para dicirlle que o seu pai morrera, e deprímese. Os outros tentan convencelo de que é estúpido deprimirse porque un ser querido morreu hai tres millóns de anos, porque todos están mortos e a Terra nin sequera existe, e con todo é algo tan humano que fai o episodio tráxico. Hai outros, moitos outros, máis graciosos ca este, pero sen dúbida o episodio de Red Dwarf que mellor representa a apocalipse é este, “Better than Life”.

Life After People (History Channel, 2009): Cats after people.

Life After People é un documental especulativo que non se centra nos acontecementos que poden levar á fin da raza humana, como tantos outros, senón no que vai pasar despois de que a raza humana desapareza. Está contado de diversos puntos de vista: a evolución de animais e prantas, as construcións, a enerxía, etc... sempre tomando como punto de partida a primeira hora sen vida humana na terra, e desenvolvendo esas teorías para saber o que vai pasar despois dunha semana, un mes, un ano...

Tranquilas, non é Revolution, é o Londres de Life After People.

Por suposto que é especulación, porque non podemos medir o que vai pasar cando non esteamos, pero a forma na que está narrado (o feito de que conten con expertos en distintos campos e que fuxan da espectacularidade) fai que todo semelle plausible.

Un dato interesante: segundo o documental, os gatos son os animais domésticos que máis preparados están para sobrevivir sen nós porque son os putos amos.

Medium (NBC/CBS, 2005-2011): os psicópatas tamén ven ficción apocalíptica.

Moito me gustaba Medium pola forma que tiña de presentar os casos. Nun dos meus preferidos, "Apocalypse... Now?" (T. 5, Ep. 6), Allison soña cun escenario apocalíptico no que o seu home e as súas fillas están agochados na casa, desesperados porque non lles quedan reservas de auga nin comida, e o que se ve fóra é un deserto post-nuclear. Non se trata dun futuro moi afastado, a xulgar pola idade das nenas. Loxicamente, en canto esperta, Allison vai correndo á súa tenda para pirados survivalistas máis próxima e carga o maleteiro con barriñas enerxéticas e bidóns de auga. Se os meus soños fosen premonitorios, eu faría o mesmo ca ela.

"Ten algo para sobrevivir á fin do mundo? Non? Bueno, pois déame armas, que malo será..."

O que acontece na realidade é moito máis perverso: un psicópata matou a toda unha familia para secuestrar a filla pequena e metela nun búnker convencida de que houbo un verdadeiro holocausto nuclear, e de que ela e o pervertido son os dous últimos habitantes do planeta que, claro, terán que repoboar algún día. A escena na que (SUPER-SPOILER) a moza xa adolescente sae do búnker porque hai un incendio, e atopa o secuestrador na súa casa tranquilamente vendo un partido pola tele e tomando unha cervexa, é brutal.

Millennium (Fox, 1996-1999): creadores pasados de ácido e Patti Smith.

Alguén vaime discutir que Millennium non é per se apocalíptica, pero nalgún punto da primeira tempada estableceron que o propósito do grupo Millennium era investigar unha serie de acontecementos e persoas que ían levar a unha apocalipse inminente arredor do ano 2000, así que podo argumentar facilmente que é unha serie pre-apocalítica, o que ben vale.

Ademais, incluína na lista como excusa para poñer esta escena xenial, que forma parte do último episodio da segunda tempada, e ese episodio si que trata dun virus que vai rematar coa humanidade.

O mellor videoclip que lle podían facer a esta canción, non podo crer que a Fox o emitise enteiro.

Twilight Zone (1959-1964, 1985-1989): o terror que marcou a miña infancia.

Igual que outras series de ciencia ficción, como Doctor Who, The Outer Limits ou Masters of Science Fiction, The Twilight Zone ten moitos capítulos que tratan o tema da fin do mundo. Time Enough At Last (1959) é un dos máis lembrados e parodiados: un home solitario ao que lle encanta ler e nunca ten tempo atópase nun futuro post-nuclear, por fin só e rodeado de libros, até que lle rompen as gafas. Eu persoalmente nunca entendín o clímax da historia, do mesmo xeito que a biblioteca municipal se salvou do holocausto, ben pode haber por aí algunha óptica, ou algunha casa, ou algún cadáver torrado que conserve as gafas graduadas postas... o que quero dicir é que o problema do protagonista é difícil pero non é insalvábel.

O episodio que a min me resultou máis aterrador, en troques, foi A Little Peace and Quiet (1985). Nel, unha ama de casa tamén rodeada de ruídos, tarefas, nenos berrando, marido petardo e veciños coñazos, atopa un colgante en forma de reloxo de sol. Descubre que cada vez que o pon, o mundo enteiro se paraliza, e deseguida comeza a desfrutar del, usándoo para safarse de vendedores inoportunos ou para relaxarse cando a súa familia mete moito ruído. Aos poucos a historia de fondo deixa ver que hai unha guerra nuclear inminente, e finalmente unha noite a muller ve na televisión as noticias de que Rusia (daquela era Rusia) lanzou nonseicantos mísiles con destino aos Estados Unidos. Coa tele mandando evacuar, o marido berrando e os nenos chorando, a muller para o tempo máis unha vez e sae á rúa a ver qué acontece. Mentres camiña polas rúas ateigadas de xente conxelada no acto de correr, tropeza cun home que está sinalando ao ceo, dáse a volta para ver ónde apunta o dedo e ve, no ceo, a uns metros da súa cabeza, o mísil soviético, suspendido no aire.

Escribo este resumo de memoria, porque non volvín ver o episodio desde que o puxeron por primeira vez na tele, cando eu tiña uns 9 ou 10 anos. Lembro o argumento perfectamente como lembro que o camisón que levaba a señora era rosa, e que tropezou co home que sinalaba o ceo xusto diante do cine, porque foi unha imaxe que me perseguiu moitas noites, o que para min a eleva á categoría sublime de dúas das miñas cousas favoritas: o bo terror e a boa televisión.

Buscando imaxes despois de escribir a entrada atopeime con isto: lembraba que a última escena era diante dun cine, pero de cativa non collín á referencia cómica ás dúas películas.

Jeremiah (bonus track)

Nunca vin Jeremiah, que vai dun mundo onde todos os adultos morreron e os nenos medraron salvaxes, pero pensei que pagaba a pena pechar esta lista con ela, só polo feito de que os protagonistas son, atención: Dylan de Beverly Hills 90210 e o fillo de Bill Cosby!

Isto claramente di: fin do mundo.

So long, Homeland! Fuches unha gran serie...

Estou bastante afeita a escoller unha serie como a sorpresa da tempada e que a cancelen case coma se os executivos das cadeas estadounidenses lesen este blog e buscasen formas crueis de burlarse de min (Awake, Last Resort). Tamén estou afeita a que series que comezaron sendo boas ou cando menos entretidas vaian entrando aos poucos nunha espiral de inwatchabilidade (perdón polo galinglish, non se me ocorre outro termo para dicir unwatchable sen que sexa invisíbel, que non é o que quero dicir, vaia tradutora) até que miralas cada semana se converte nun trámite aburrido (The Office, The Big Bang Theory, How I Met Your Mother). O que non me esperaba é que fixo Homeland hoxe. Iso si que non o esperaba, e estou cabreada.

En palabras de Saul:

Para explicar o meu cabreo vai ser mellor que empece por contar qué pasou no capítulo de hoxe de Homeland, pero para iso teño que remontarme aos capítulos anteriores, porque hai máis de quince días que non publico unha entrada nova (unha crítica por semana? a quen quería enganar?). Á luz da nova deriva do guión non estou segura de poder ser moi xusta resumindo os capítulos anteriores porque non deixo de pensar no estúpido que foi todo o que aconteceu esta semana, tan estúpido que case anula todas as xenialidades previas desta tempada, nun claro caso de Lostitis aguda, pero vou tentar compartimentar.

E iso, spoiler alert, blablabla.

Homeland (Tempada 2, Episodios 7, 8 e 9) ★★★★☆

Pasaron unha chea de cousas nestes tres episodios: Brody e Carrie liáronse outra vez! Saul e o resto da CIA escoitaron con cara de circunstancia cómo Brody e Carrie se liaban outra vez! Volveu Aileen! Morreu Aileen! O fillo de Brody tivo dúas frases no diálogo! Virgil! Adoro a Virgil.

Vou tentar ir por orde.

En The Clearing, o primeiro deses tres episodios, Roya Hammad díxolle a Brody que por culpa da operación nada secreta nin delicada de Gettysburg perderan algúns homes, e que precisaba que el estivese máis involucrado na célula terrorista. A el pareceu non facerlle moita graza, pero non se tiña por que preocupar, porque o seu labor consistía en ir pasar a fin de semana á mansión dun millonario con festas na piscina, paseos polas cortes e demais, e de paso “estar perto do vicepresidente”, o cal a min pareceume unha misión un pouco chorras, pero que saberei eu, nunca dirixín unha célula terrorista. Dana seguiu dando a barrila con que había que contarlle aos maiores que atropelaran unha vella, e Finn non quería nin de coña, pero comezaron a discutir por iso e finalmente as mamás descubriron todo. Entón Morena Baccarin primeiro e Brody despois comportáronse como auténticos necios, querendo ir á policía a explicar que o fillo do Vicepresidente dos EUA e a filla do futuro Vicepresidente dos EUA atropelaran unha muller, déranse á fuga e deixárana morrer na rúa. Que clase de carreira política pretendían ter estes dous? Hai dous capítulos Morena Baccarin estaba toda tola coa idea de ser Segunda Dama? Viceprimeira Dama? pasase o que pasase e agora escandalízase porque a muller do Vicepresidente non quere oír falar de ir á policía coa historia do atropelo e fuga? Non hai quen a entenda.

Vouvos aforrar o suplicio desta liña argumental: Brody acompañou a Dana á policía a contalo todo; Carrie interceptouno e explicoulle que nin de coña podía xogar ao pai honrado cando a seguridade nacional estaba en xogo e blablabla; Dana chinouse con el por non deixarlle contalo e porque foi Carrie, a amante tarada, a que llo impediu; Dana marchou a casa de Mike, nun movemento que eu diría que foi do máis intelixente que fixo esta rapaza desde que comezou a serie, porque se es unha adolescente cabreada e de verdade queres ferir ao teu pai, escapa del e vai pasar uns días á casa do seu ex-mellor amigo/ex-amante da túa nai; Mike levouna a ver a filla da señora morta, moito máis realista e espabilada que Dana, quen lle dixo que tivese a boca calada porque a oficina do Vicepresidente estaba a pagarlle un pasturcio para que non lle contase a ninguén o do atropelo; fin da horríbel historia do atropelo e fuga. Para o único que serviu todo isto, aparte de para ver suspirar a Dana aínda máis, foi para estresar a Brody até o punto de dicirlle a Roya que mandaba todo á merda e que pasaba de Abu Nazir, o que á súa vez levou a Carrie a “secuestrar” a Brody para reprogramalo, e ao sexo escoitado por toda a CIA e parte de outras axencias, e a que Abu Nazir secuestrase a Brody para re-reprogramalo. Pero a iso xa chego agora.

As decisións estúpidas ás veces comezan cunha aperta.

E agora, un exemplo de trama secundaria que tampouco leva a ningures pero que, ao contrario cá de Dana, susténtase por si propia e é entretida e conmovedora como para non decepcionarnos cando vemos que non ten relación coa trama xeral: Saul e Aileen. Resulta que grazas a seguir a Roya Hammad, a CIA tiña fotos dun novo terrorista con cara de terrorista pero non sabían quen era, e a falta dunha pista mellor Saul decidiu ir á Prisión de Máxima Seguridade do Carallo 29 para tentar sacarlle información a Aileen, a terrorista americana que detiveran na anterior tempada. Esta premisa é un pouco frouxa porque dubido que entre a CIA e os carcereiros Aileen non estivese xa sen uñas, moas e dignidade para que revelase toda a información pertinente sobre toda Al Qaeda, pero o que viu a continuación foi bonito. Saul atopou a Aileen nun rocho de 2x2 no soto da prisión, e cando ela lle dixo que só ía falar con el fóra da cela, el preguntou, estrañado “e logo que ten isto de malo?”. MecagonaCIA, o primeiro golpe no estómago. Foron a unha sala cunha fiestra, desde a que se vía unha paisaxe moito máis aceptábel da que (segundo a miña pouca experiencia) se ve desde algunhas prisións españolas, o cal foi unha sorte para Aileen, porque non tiña pensado voltar á cela. O que seguiu foi un xogo de poder entre Aileen, unha prisioneira totalmente rota, e Saul, un veterano da CIA con centos de horas de traballo de campo ao lombo, e a min pareceume poético. El tentou que Aileen confiase nel, ela non o fixo, malia que había deportividade na súa contenda, e finalmente foi Saul o que confiou nela, que o enganou, e aproveitou a súa debilidade para quedar pechada a soas cuns lentes e cortar as veas co cristal. E Saul pareceu xenuinamente triste por perdela, o que contrasta máis coa súa actitude ao comezo do episodio, cando lle pareceu que un rocho sen luz no soto dun edificio de cemento era un sitio máis que aceptábel para pasar 23 horas ao día. Esta foi unha historia coa que non me pareceu que estivese perdendo o tempo, ben espaciada ao longo do episodio e executada, o mellor que dá Homeland cando non lle dá por mandalo todo á merda e converterse en 24... En fin, sigamos.

O que tamén pasou neses tres episodios foi que Quinn se recuperou coma se nada do tiroteo de Gettysburg, e que Quinn é claramente malo. Saul andaba coa mosca detrás da orella, así que mandou a Virgil e a Robin (non sei como se chama o compañeiro de Virgil, pero en serio, desde agora Virgil e Robin e o Virgilmóbil) a osmar ao seu piso, e fixeron un traballo de primeira, coma sempre que se lles encarga algo a eses dous XENIOS: descubriron que Quinn non é quen di ser, é un paranoico da seguridade e ten reunións secretas moi pouco discretas cun tipo da CIA que se dedica a operacións especiais, así que sabemos que Quinn máis que analista é un asasino. Resulta que Estes o puxo ao mando da operación de Saul e Carrie non só para botarlles un ollo, senón para eliminar a Brody cando este xa non fose necesario. No último destes tres fantásticos episodios, mentres a CIA desenvolve a operación contra a Abu Nazir, Quinn faise pasar polo chófer de Brody para matalo en canto lle dean a confirmación, pero por sorte Abu Nazir escapa e Estes anula a orde no último minuto.

O que nos leva a Brody e Abu Nazir, Brody e Carrie. Gústame como a serie explotou esas dúas relacións até agora: na primeira tempada explicáronnos que Abu Nazir rompera a Brody durante o seu cativerio até que non quedaba nada del e despois recompuxérao e déralle amor e un sentimento de pertenza, e para min foi críbel a maneira en que todo iso se foi revelando, como cando Brody lle explicou a Carrie na cabana do bosque que el realmente amaba a Abu Nazir. A segunda tempada tratábase de volver atraer a Brody cara ao lado americano da guerra, e por moito que o ameazasen e Quinn lle atravesase a man cun coitelo, a que estaba a facer o delicado traballo equivalente ao de Abu Nazir era Carrie, querendo ou sen querer, e houbo un paralelismo evidente nas dúas historias: Carrie capturou ao Brody soldado de Abu Nazir en New Car Smell, Carrie rompeuno facéndolle cuestionarse a súa relación con Abu Nazir, con Isah e coa súa propia familia nos capítulos seguintes, e finalmente Carrie tendeulle a man e amouno (máis literalmente que Nazir) en I’ll Fly Away, mentres Peter Quinn se regodeaba e Saul parecía un pai preocupado e asqueado. E, do mesmo xeito que fixera Nazir cando lle deu a Brody unha palmadiña no lombo e lle dixo “hala, a atacar o teu país”, ao día seguinte da súa noite de amor Carrie deulle unha palmadiña no cu e díxolle “hala, a infiltrarte na rede de Nazir”.

Despois diso Nazir fixo unha viaxe aos EUA aparentemente só co obxecto de secuestrar a Brody, o cal é un pouco ida de olla, porque o alter ego de Osama Bin Laden non se vai pasear polas pataqueiras de Idaho coma se nada para convencer a un axente dobre que o está traizoando de que volva ao rego, pero como até o de agora Homeland sempre nos recompensara con historias que ían a algures, deixámolo pasar cun pouquiño de “suspension of disbelief” (outra cousa que non sei como se di en galego). Total, que Nazir secuestrou a Brody, que debe de tomar Nervocalm de almorzo, porque non fan mais que levalo e traelo, soltouno, e nun dos momentos que fixeron a Homeland unha serie maxistral, vimos por medio dun flashback o que Brody lle contaba a Carrie que pasara, pero nunca o que pasara realmente, co cal seguiamos sen ter claro se estabamos perante un axente dobre, triplo ou elevado a infinito. A CIA coordinou unha operación para deter a todos os malos do mundo, na que caeron Roya Hammad e unha chea de extras que estaban cargando explosivos nunha furgoneta das noticias de forma moi pouco discreta, o cal me fixo pensar que toda a historia dos explosivos fora un cebo, e, como xa dixen, Nazir non estaba alí así que Estes e Quinn abortaron a Operación Rick Astley (que é o nome que lle darían ao plan para matar a Brody se os que poñen os nomes das operacións na CIA fosen os mesmos que os que poñen os nomes das da Guardia Civil Española).

Alén diso, a familia de Brody está nun piso franco da CIA mentres dura a operación (non sei se o termo “chabolo franco” está aceptado, pero pedazo chabolo);  Morena Baccarin volveuse liar con Mike, o peor mellor amigo do mundo, o cal espero que lles fixese aliviar tensión sexual e deixar de ser tan lánguidos e insoportábeis; e o fillo de Brody dixo algo sobre que auga da piscina estaba boa e que as pantallas planas molan. Por dios, dádelle algo que facer a ese rapaz!

O que por fin nos leva a:

Homeland (Tempada 2, Episodio 10) ★☆☆☆☆

NOTA: doulle unha estrela porque pasaron cousas, e supoño que a iluminación non estivo mal.

O episodio chámase Broken Hearts, o cal é revelador, porque así me sentín eu.

Daquela, nalgún punto entre o capítulo anterior e este, Homeland, aquela serie chea de matices e caras escuras, converteuse en 24, os putos Estados Unidos do Ben contra as Forzas do Mal con Turbante (non esaxero, acabo de miralo e o seguinte capítulo chámase The Motherfucker with a Turban).

Neste episodio Brody volve ao piso franco e atópase con Morena Baccarin e Mike, o peor mellor amigo do mundo, todos postcoitais e incapaces de disimular. Pasa deles e tenta pasar algún tempiño cos fillos, para compensar por poñer as súas vidas en perigo e iso. Chama Carrie, Morena Baccarin enfádase pero a quen lle importa, porque Brody está feliz como unha perdiz falando en plan adolescente con Carrie, a lo “colga ti primeiro”, e Carrie está a piques de chegar á CIA e poñerse a garabatear “Señora de Nick Brody” e corazonciños en todos os informes clasificados. Pero de súpeto un recurso argumental manido lánzase contra o seu coche, e adeus Carrie, secuestrada polo terrorista máis buscado desde Bin Laden a plena luz do día no medio de Washington (si, o mesmo Washington onde vive o Presidente dos Estados Unidos e onde están o Pentágono e o Congreso e moi perto de onde está a CIA).

Así comeza a demencia. Despois Abu Nazir chama a Brody, amósalle a Carrie atada a unha tubería, e dille que (atención ao plan digno de supervillano de Revolution) a vai matar a menos que Brody se cole no despacho do Vicepresidente Walden, averigüe o número de serie do seu marcapasos e llo pase para que poIda provocarlle un ataque ao corazón a distancia. How fucking brilliant! Para que narices Abu Nazir se pasou 8 anos entrenando a Brody e a Walker e montou todo ese dispositivo con Aileen, o mozo de Aileen, o agregado da embaixada do Líbano e deus sabe quen máis para matar a Walden no bunker, cando era tan doado como roubar o número de serie do seu marcapasos e facelo fibrilar a distancia ou o que sexa? Estiven tentando lembrar se nalgún capítulo anterior se mencionara algo de que o Vicepresidente tiña un marcapasos, porque así e todo négome a crer que os guionistas de Homeland sexan tan chambóns de sacarse da manga un elemento coma ese, pero de verdade que non me lembro. Se estou trabucada, por favor que alguén me corrixa.

Deixando iso á parte, todo o que seguiu esixiume un exercicio de fe que, de facelo, podería ter crido que Brody ía viaxar a Kripton no seu gadgetocóptero e volver cun condensador de fluzo que destruíse a Abu Nazir para sempre. En vez diso, non me cansei de facerlle pedorretas á pantalla do ordenador. Creo que Damian Lewis pensou o mesmo ca min, porque até agora a súa actuación parecérame impecábel mesmo nos momentos máis histriónicos (como matando ao xastre de Gettysburg, por exemplo) e neste capítulo actuou simplemente mal. E non me estraña. Brody correu coma un tolo á residencia do Vicepresidente, onde os axentes do servizo secreto máis incompetentes da historia vixiárono concienzudamente mentres agardaba na entrada e despois, cando preguntou polo baño, deixárono andar só pola casa do Vicepresidente adiante e non se volveron preocupar malia que tardou moito, moitísimo en volver. Brody entrou no despacho, atopou de seguida o maletín do marcapasos, e o único que lle custou un pouco en toda esa fazaña foi ler os números de serie porque eran moi pequenos e, xa se sabe, a presbicia. Menos mal que alguén deixara unha lupa convenientemente apoiada nun andel. Toda esa escena estaba gravada a un ritmo frenético que (penso) quería imitar o do primeiro capítulo da tempada, cando tivera que entrar no despacho de Estes para coller a lista duns posíbeis obxectivos de Al Qaeda. Daquela, eu estivera sentada na beira do asento, dando chimpos de emoción e berrándolle a Brody que se apurase. A escena desta semana foi tan grotesca que non puiden manter os ollos na pantalla todo o tempo. Por fin Brody chamou a Nazir, díxolle que soltase a Carrie primeiro, e este soltouna sen plan B ningún... Seica Abu Nazir secuestrara a Carrie, unha axente de campo da CIA, el só, e non tiña ninguén máis con el no edificio abandonado no que se atopaba (supoño que a implicación era que na operación da semana pasada a CIA detivera a todos os contactos de Abu Nazir e el escapara polos pelos, só e acurralado, pero mesmo eu sei que non é así como se organizan as células de Al Qaeda). Brody leulle os números a Nazir, e Nazir mandoulle un whatsapp ao seu hacker de garda en Beirut, e este activou a secuencia de autodestrución do marcapasos, ou o que fose, aí xa deixei de prestar atención.

Total que o Vicepresidente rematou a súa reunión e entrou no despacho sen escolta, onde non lle sorprendeu para nada atopar a Brody fedellando nas súas cousas, e díxolle unha cousa súper malvada sobre matar nenos árabes ou así, e Brody alegrouse de ter colaborado con Nazir e despois volveu outra escena vergoñenta na que o Vicepresidente sufría un ataque ao corazón mentres Brody o zarandeaba e lle dicía que se alegraba de que morrese por querer matar nenos. Nin rastro do servizo secreto. Nin cando Brody saíu correndo do despacho e comezou a berrar que precisaba un médico, non había ninguén en toda a planta. En serio, en que gasta a Casa Branca os cartos dos contribuíntes?

Mentres, en Langley, Saul enfrontouse con Estes e díxolle que descubrira quen era Quinn e a Operación Rick Astley, e Estes chinouse tanto que ao final do episodio mandouno reter e levar ao calabozo da CIA. Gálvez, o actor secundario que todos os telespectadores esperan que sexa o topo da CIA, volveu misteriosamente do seu leito de morte para axudar porque “soubo que secuestraran a Carrie” e a ningún dos seus colegas espías lle pareceu súper sospeitoso, onde está Virgil cando o precisas? 

E polo medio de todos estes despropósitos, Carrie e Abu Nazir tiveron unha conversa que debía ter sido un duelo de titáns polo amor de Brody e a lexitimidade das súas respectivas guerras santas, e en troques diso foi unha redacción de sexto do meu cole polo día da Paz:

Até aquí a intriga toda, as teorías de se Brody era un axente dobre ou triplo, a doble moral dos dous bandos e a boa televisión. A partir de agora God Save America, témome.

E este foi, para min, o final de Homeland. Moito teñen que amañar os dous capítulos que quedan para que recupere a alegría de vivir.