a fin do mundo en 7 teleseries

Seica mañá remata o mundo. Ou se cadra é pasado. Ou hoxe, como dicía o discjockey ao comezo de Until the End of the World, “non sei en que fuso horario está Deus”.

En todo caso, se facemos caso á ficción estadounidense, que é a que coñezo, a fin do mundo sempre comeza nos E.U.A., con algúns preludios illados na Torre Eiffel, o Big Ben, o Taj Mahal e un poblado remoto de África, pero o gordo sempre se centra alí, máis concretamente na cidade de Nova York, así que podemos asumir con certa marxe de manobra que a fin do mundo terá lugar o 21 de decembro segundo o horario GMT -5. Iso aínda nos dá unhas horiñas xeitosas para pasar coa familia, desfasar en plan fin do mundo, ou ver series. E existen grandes series e grandes capítulos que tratan ese tema, a maioría ianquis porque, como digo, os americanos son expertos en acabar con todo (pun intended).

As miñas series preferidas que, até a data, trataron ese tema, son:

Survivors (BBC, 1975-1977, 2008-2010): Hai esperanza despois da fin.

O que sempre me mosqueou da ficción apocalíptica, especialmente  en televisión, é que adoita centrarse nun grupo de personaxes que non merecerían estar vivos. Fundamentalmente porque fan cousas estúpidas, como a miña adorada Charlie de Revolution; ou porque fan cousas estúpidas e non son boas persoas, como Lori e Rick de The Walking Dead, os peores pais do mundo; e outras veces porque son personaxes tan planos que non merecen estar vivos como personaxes.

En Survivors (2008), un virus remata co 99% da poboación en poucos días, e nos atopámonos cunha muller, Abby Grant, que tivo a enfermidade e a superou, co cal é inmune ao virus, e vai na procura do seu fillo, que estaba interno nun colexio deses da campiña inglesa. Polo camiño atópase cunha serie de superviventes que se lle van unindo e tamén algún personaxe escuro que sabe máis do virus do que conta. Refírome á versión de 2008 porque da orixinal, de 1975, só atopei o primeiro capítulo, e non me parece que a nova versión o desmerecese.

O que me atraeu desde o principio é que todos os personaxes principais son moi reais, bos ás veces e mesquiños outras, heroes e covardes, e sobre todo que malia verse envoltos na fin do mundo razoan e actúan conforme ás circunstancias, en vez de se converter en rambos ou survivalistas expertos. Dito doutra forma, se cada unha das series apocalípticas da televisión contasen entre os seus superviventes a un membro do grupo de Abby Grant, as súas posibilidades de vivir cunha certa comodidade acrecentaríanse nun 200%.

Tamén é certo que o creador da versión orixinal é Terry Nation, guionista de Doctor Who e orgulloso pai dos Daleks.

Jericho (CBS, 2006-2008): Unha lección: o futuro aquí pódese parecer ao presente noutros lados.

O de Jericho é algo que non entendo. Lembro o rebumbio que espertou cando a estrearon (aquí) en televisión, semellante ao de Lost, pero só durou unha tempada e pouco e cancelárona por falta de audiencia. Supoño que botala na CBS, unha cadea especializada en series de policías e forenses destinadas a outro tipo de público máis conservador, tiña os seus riscos. Pero penso que o que non lle gustou á xente de Jericho foi o mesmo que o que non lles gustou de Rubicon e actualmente de Last Resort: as tres falan de ter o inimigo na casa, e iso non cadra ben cos votantes da “liberdade duradeira”.

En Jericho a causa da apocalipse é un holocausto nuclear. Unha serie de bombas eliminan as principais cidades dos E.U.A. e sumen o país no caos. Jericho é unha vila granxeira de Kansas, onde a comunidade dividida tenta sobrevivir. Coma sempre, hai teoría da conspiración polo medio, pero o que fai interesante esta serie, sobre todo a segunda tempada, é a chegada da poderosa Jennings & Rall, unha empresa subcontratada polo exército dos novos Estados Unidos (que se volven dividir), e que na súa organización, tácticas paramilitares e contactos coas altas esferas parécese moito, demasiado, ás compañías de mercenarios que se ocuparon de “reconstruír” Iraq despois da invasión americana. O paralelismo é tan obvio que os habitantes de Jericho se teñen que converter en combatentes pola liberdade, malia que o exército ocupante e os xefes de Jennings & Rall din que son terroristas... aí queda.

Con esta exposición tan dura dos feitos –e diante de todo, divertida, porque non hai que esquecer que se trata dunha serie de acción- Jericho non sobreviviu á primeira tempada e da segunda só houbo 7 episodios, que apenas deron tempo para improvisar un final que atase todos os cabos soltos. Existe tamén un final aberto que ten algo máis de sentido, e a serie continuou despois en formato de cómic, aínda que xa moi lonxe da idea orixinal.

Red Dwarf (BBC2, 1988-1993): Cartas desde a tumba.

Red Dwarf é unha comedia de media hora cunha premisa de ciencia ficción: os habitantes dunha nave espacial morren por unha fuga radioactiva, e o único que queda vivo é o mecánico de máis baixo rango, Lister, que no momento da fuga estaba cumprindo castigo nunha máquina de crioxenia por ter un gato agochado a bordo. Cando Lister sae do castigo, tres millóns de anos despois, atópase con que os únicos que fican na nave son o holograma do seu superior coñazo, Rimmer, o ordenador intelixente de a bordo, Holly, e unha forma evolucionada do gato que tiña agochado, Cat, que é un humanoide obsesionado co seu aspecto e tamén un pouco Little Richard pasado de éxtase.

Como comedia ten todos os ingredientes de comedia,comezando pola relación amor-odio entre Lister e Rimmer e rematando polo histrionismo do gato, e con todo lembro un capítulo cun tema tan estúpido que case me fai chorar: no episodio 8, os protagonistas atópanse cunha nave de correos que estaba perdida, e Rimmer (que, lembremos, é un holograma) atopa unha carta que lle mandaran tres millóns de anos atrás para dicirlle que o seu pai morrera, e deprímese. Os outros tentan convencelo de que é estúpido deprimirse porque un ser querido morreu hai tres millóns de anos, porque todos están mortos e a Terra nin sequera existe, e con todo é algo tan humano que fai o episodio tráxico. Hai outros, moitos outros, máis graciosos ca este, pero sen dúbida o episodio de Red Dwarf que mellor representa a apocalipse é este, “Better than Life”.

Life After People (History Channel, 2009): Cats after people.

Life After People é un documental especulativo que non se centra nos acontecementos que poden levar á fin da raza humana, como tantos outros, senón no que vai pasar despois de que a raza humana desapareza. Está contado de diversos puntos de vista: a evolución de animais e prantas, as construcións, a enerxía, etc... sempre tomando como punto de partida a primeira hora sen vida humana na terra, e desenvolvendo esas teorías para saber o que vai pasar despois dunha semana, un mes, un ano...

Tranquilas, non é Revolution, é o Londres de Life After People.

Por suposto que é especulación, porque non podemos medir o que vai pasar cando non esteamos, pero a forma na que está narrado (o feito de que conten con expertos en distintos campos e que fuxan da espectacularidade) fai que todo semelle plausible.

Un dato interesante: segundo o documental, os gatos son os animais domésticos que máis preparados están para sobrevivir sen nós porque son os putos amos.

Medium (NBC/CBS, 2005-2011): os psicópatas tamén ven ficción apocalíptica.

Moito me gustaba Medium pola forma que tiña de presentar os casos. Nun dos meus preferidos, "Apocalypse... Now?" (T. 5, Ep. 6), Allison soña cun escenario apocalíptico no que o seu home e as súas fillas están agochados na casa, desesperados porque non lles quedan reservas de auga nin comida, e o que se ve fóra é un deserto post-nuclear. Non se trata dun futuro moi afastado, a xulgar pola idade das nenas. Loxicamente, en canto esperta, Allison vai correndo á súa tenda para pirados survivalistas máis próxima e carga o maleteiro con barriñas enerxéticas e bidóns de auga. Se os meus soños fosen premonitorios, eu faría o mesmo ca ela.

"Ten algo para sobrevivir á fin do mundo? Non? Bueno, pois déame armas, que malo será..."

O que acontece na realidade é moito máis perverso: un psicópata matou a toda unha familia para secuestrar a filla pequena e metela nun búnker convencida de que houbo un verdadeiro holocausto nuclear, e de que ela e o pervertido son os dous últimos habitantes do planeta que, claro, terán que repoboar algún día. A escena na que (SUPER-SPOILER) a moza xa adolescente sae do búnker porque hai un incendio, e atopa o secuestrador na súa casa tranquilamente vendo un partido pola tele e tomando unha cervexa, é brutal.

Millennium (Fox, 1996-1999): creadores pasados de ácido e Patti Smith.

Alguén vaime discutir que Millennium non é per se apocalíptica, pero nalgún punto da primeira tempada estableceron que o propósito do grupo Millennium era investigar unha serie de acontecementos e persoas que ían levar a unha apocalipse inminente arredor do ano 2000, así que podo argumentar facilmente que é unha serie pre-apocalítica, o que ben vale.

Ademais, incluína na lista como excusa para poñer esta escena xenial, que forma parte do último episodio da segunda tempada, e ese episodio si que trata dun virus que vai rematar coa humanidade.

O mellor videoclip que lle podían facer a esta canción, non podo crer que a Fox o emitise enteiro.

Twilight Zone (1959-1964, 1985-1989): o terror que marcou a miña infancia.

Igual que outras series de ciencia ficción, como Doctor Who, The Outer Limits ou Masters of Science Fiction, The Twilight Zone ten moitos capítulos que tratan o tema da fin do mundo. Time Enough At Last (1959) é un dos máis lembrados e parodiados: un home solitario ao que lle encanta ler e nunca ten tempo atópase nun futuro post-nuclear, por fin só e rodeado de libros, até que lle rompen as gafas. Eu persoalmente nunca entendín o clímax da historia, do mesmo xeito que a biblioteca municipal se salvou do holocausto, ben pode haber por aí algunha óptica, ou algunha casa, ou algún cadáver torrado que conserve as gafas graduadas postas... o que quero dicir é que o problema do protagonista é difícil pero non é insalvábel.

O episodio que a min me resultou máis aterrador, en troques, foi A Little Peace and Quiet (1985). Nel, unha ama de casa tamén rodeada de ruídos, tarefas, nenos berrando, marido petardo e veciños coñazos, atopa un colgante en forma de reloxo de sol. Descubre que cada vez que o pon, o mundo enteiro se paraliza, e deseguida comeza a desfrutar del, usándoo para safarse de vendedores inoportunos ou para relaxarse cando a súa familia mete moito ruído. Aos poucos a historia de fondo deixa ver que hai unha guerra nuclear inminente, e finalmente unha noite a muller ve na televisión as noticias de que Rusia (daquela era Rusia) lanzou nonseicantos mísiles con destino aos Estados Unidos. Coa tele mandando evacuar, o marido berrando e os nenos chorando, a muller para o tempo máis unha vez e sae á rúa a ver qué acontece. Mentres camiña polas rúas ateigadas de xente conxelada no acto de correr, tropeza cun home que está sinalando ao ceo, dáse a volta para ver ónde apunta o dedo e ve, no ceo, a uns metros da súa cabeza, o mísil soviético, suspendido no aire.

Escribo este resumo de memoria, porque non volvín ver o episodio desde que o puxeron por primeira vez na tele, cando eu tiña uns 9 ou 10 anos. Lembro o argumento perfectamente como lembro que o camisón que levaba a señora era rosa, e que tropezou co home que sinalaba o ceo xusto diante do cine, porque foi unha imaxe que me perseguiu moitas noites, o que para min a eleva á categoría sublime de dúas das miñas cousas favoritas: o bo terror e a boa televisión.

Buscando imaxes despois de escribir a entrada atopeime con isto: lembraba que a última escena era diante dun cine, pero de cativa non collín á referencia cómica ás dúas películas.

Jeremiah (bonus track)

Nunca vin Jeremiah, que vai dun mundo onde todos os adultos morreron e os nenos medraron salvaxes, pero pensei que pagaba a pena pechar esta lista con ela, só polo feito de que os protagonistas son, atención: Dylan de Beverly Hills 90210 e o fillo de Bill Cosby!

Isto claramente di: fin do mundo.

So long, Homeland! Fuches unha gran serie...

Estou bastante afeita a escoller unha serie como a sorpresa da tempada e que a cancelen case coma se os executivos das cadeas estadounidenses lesen este blog e buscasen formas crueis de burlarse de min (Awake, Last Resort). Tamén estou afeita a que series que comezaron sendo boas ou cando menos entretidas vaian entrando aos poucos nunha espiral de inwatchabilidade (perdón polo galinglish, non se me ocorre outro termo para dicir unwatchable sen que sexa invisíbel, que non é o que quero dicir, vaia tradutora) até que miralas cada semana se converte nun trámite aburrido (The Office, The Big Bang Theory, How I Met Your Mother). O que non me esperaba é que fixo Homeland hoxe. Iso si que non o esperaba, e estou cabreada.

En palabras de Saul:

Para explicar o meu cabreo vai ser mellor que empece por contar qué pasou no capítulo de hoxe de Homeland, pero para iso teño que remontarme aos capítulos anteriores, porque hai máis de quince días que non publico unha entrada nova (unha crítica por semana? a quen quería enganar?). Á luz da nova deriva do guión non estou segura de poder ser moi xusta resumindo os capítulos anteriores porque non deixo de pensar no estúpido que foi todo o que aconteceu esta semana, tan estúpido que case anula todas as xenialidades previas desta tempada, nun claro caso de Lostitis aguda, pero vou tentar compartimentar.

E iso, spoiler alert, blablabla.

Homeland (Tempada 2, Episodios 7, 8 e 9) ★★★★☆

Pasaron unha chea de cousas nestes tres episodios: Brody e Carrie liáronse outra vez! Saul e o resto da CIA escoitaron con cara de circunstancia cómo Brody e Carrie se liaban outra vez! Volveu Aileen! Morreu Aileen! O fillo de Brody tivo dúas frases no diálogo! Virgil! Adoro a Virgil.

Vou tentar ir por orde.

En The Clearing, o primeiro deses tres episodios, Roya Hammad díxolle a Brody que por culpa da operación nada secreta nin delicada de Gettysburg perderan algúns homes, e que precisaba que el estivese máis involucrado na célula terrorista. A el pareceu non facerlle moita graza, pero non se tiña por que preocupar, porque o seu labor consistía en ir pasar a fin de semana á mansión dun millonario con festas na piscina, paseos polas cortes e demais, e de paso “estar perto do vicepresidente”, o cal a min pareceume unha misión un pouco chorras, pero que saberei eu, nunca dirixín unha célula terrorista. Dana seguiu dando a barrila con que había que contarlle aos maiores que atropelaran unha vella, e Finn non quería nin de coña, pero comezaron a discutir por iso e finalmente as mamás descubriron todo. Entón Morena Baccarin primeiro e Brody despois comportáronse como auténticos necios, querendo ir á policía a explicar que o fillo do Vicepresidente dos EUA e a filla do futuro Vicepresidente dos EUA atropelaran unha muller, déranse á fuga e deixárana morrer na rúa. Que clase de carreira política pretendían ter estes dous? Hai dous capítulos Morena Baccarin estaba toda tola coa idea de ser Segunda Dama? Viceprimeira Dama? pasase o que pasase e agora escandalízase porque a muller do Vicepresidente non quere oír falar de ir á policía coa historia do atropelo e fuga? Non hai quen a entenda.

Vouvos aforrar o suplicio desta liña argumental: Brody acompañou a Dana á policía a contalo todo; Carrie interceptouno e explicoulle que nin de coña podía xogar ao pai honrado cando a seguridade nacional estaba en xogo e blablabla; Dana chinouse con el por non deixarlle contalo e porque foi Carrie, a amante tarada, a que llo impediu; Dana marchou a casa de Mike, nun movemento que eu diría que foi do máis intelixente que fixo esta rapaza desde que comezou a serie, porque se es unha adolescente cabreada e de verdade queres ferir ao teu pai, escapa del e vai pasar uns días á casa do seu ex-mellor amigo/ex-amante da túa nai; Mike levouna a ver a filla da señora morta, moito máis realista e espabilada que Dana, quen lle dixo que tivese a boca calada porque a oficina do Vicepresidente estaba a pagarlle un pasturcio para que non lle contase a ninguén o do atropelo; fin da horríbel historia do atropelo e fuga. Para o único que serviu todo isto, aparte de para ver suspirar a Dana aínda máis, foi para estresar a Brody até o punto de dicirlle a Roya que mandaba todo á merda e que pasaba de Abu Nazir, o que á súa vez levou a Carrie a “secuestrar” a Brody para reprogramalo, e ao sexo escoitado por toda a CIA e parte de outras axencias, e a que Abu Nazir secuestrase a Brody para re-reprogramalo. Pero a iso xa chego agora.

As decisións estúpidas ás veces comezan cunha aperta.

E agora, un exemplo de trama secundaria que tampouco leva a ningures pero que, ao contrario cá de Dana, susténtase por si propia e é entretida e conmovedora como para non decepcionarnos cando vemos que non ten relación coa trama xeral: Saul e Aileen. Resulta que grazas a seguir a Roya Hammad, a CIA tiña fotos dun novo terrorista con cara de terrorista pero non sabían quen era, e a falta dunha pista mellor Saul decidiu ir á Prisión de Máxima Seguridade do Carallo 29 para tentar sacarlle información a Aileen, a terrorista americana que detiveran na anterior tempada. Esta premisa é un pouco frouxa porque dubido que entre a CIA e os carcereiros Aileen non estivese xa sen uñas, moas e dignidade para que revelase toda a información pertinente sobre toda Al Qaeda, pero o que viu a continuación foi bonito. Saul atopou a Aileen nun rocho de 2x2 no soto da prisión, e cando ela lle dixo que só ía falar con el fóra da cela, el preguntou, estrañado “e logo que ten isto de malo?”. MecagonaCIA, o primeiro golpe no estómago. Foron a unha sala cunha fiestra, desde a que se vía unha paisaxe moito máis aceptábel da que (segundo a miña pouca experiencia) se ve desde algunhas prisións españolas, o cal foi unha sorte para Aileen, porque non tiña pensado voltar á cela. O que seguiu foi un xogo de poder entre Aileen, unha prisioneira totalmente rota, e Saul, un veterano da CIA con centos de horas de traballo de campo ao lombo, e a min pareceume poético. El tentou que Aileen confiase nel, ela non o fixo, malia que había deportividade na súa contenda, e finalmente foi Saul o que confiou nela, que o enganou, e aproveitou a súa debilidade para quedar pechada a soas cuns lentes e cortar as veas co cristal. E Saul pareceu xenuinamente triste por perdela, o que contrasta máis coa súa actitude ao comezo do episodio, cando lle pareceu que un rocho sen luz no soto dun edificio de cemento era un sitio máis que aceptábel para pasar 23 horas ao día. Esta foi unha historia coa que non me pareceu que estivese perdendo o tempo, ben espaciada ao longo do episodio e executada, o mellor que dá Homeland cando non lle dá por mandalo todo á merda e converterse en 24... En fin, sigamos.

O que tamén pasou neses tres episodios foi que Quinn se recuperou coma se nada do tiroteo de Gettysburg, e que Quinn é claramente malo. Saul andaba coa mosca detrás da orella, así que mandou a Virgil e a Robin (non sei como se chama o compañeiro de Virgil, pero en serio, desde agora Virgil e Robin e o Virgilmóbil) a osmar ao seu piso, e fixeron un traballo de primeira, coma sempre que se lles encarga algo a eses dous XENIOS: descubriron que Quinn non é quen di ser, é un paranoico da seguridade e ten reunións secretas moi pouco discretas cun tipo da CIA que se dedica a operacións especiais, así que sabemos que Quinn máis que analista é un asasino. Resulta que Estes o puxo ao mando da operación de Saul e Carrie non só para botarlles un ollo, senón para eliminar a Brody cando este xa non fose necesario. No último destes tres fantásticos episodios, mentres a CIA desenvolve a operación contra a Abu Nazir, Quinn faise pasar polo chófer de Brody para matalo en canto lle dean a confirmación, pero por sorte Abu Nazir escapa e Estes anula a orde no último minuto.

O que nos leva a Brody e Abu Nazir, Brody e Carrie. Gústame como a serie explotou esas dúas relacións até agora: na primeira tempada explicáronnos que Abu Nazir rompera a Brody durante o seu cativerio até que non quedaba nada del e despois recompuxérao e déralle amor e un sentimento de pertenza, e para min foi críbel a maneira en que todo iso se foi revelando, como cando Brody lle explicou a Carrie na cabana do bosque que el realmente amaba a Abu Nazir. A segunda tempada tratábase de volver atraer a Brody cara ao lado americano da guerra, e por moito que o ameazasen e Quinn lle atravesase a man cun coitelo, a que estaba a facer o delicado traballo equivalente ao de Abu Nazir era Carrie, querendo ou sen querer, e houbo un paralelismo evidente nas dúas historias: Carrie capturou ao Brody soldado de Abu Nazir en New Car Smell, Carrie rompeuno facéndolle cuestionarse a súa relación con Abu Nazir, con Isah e coa súa propia familia nos capítulos seguintes, e finalmente Carrie tendeulle a man e amouno (máis literalmente que Nazir) en I’ll Fly Away, mentres Peter Quinn se regodeaba e Saul parecía un pai preocupado e asqueado. E, do mesmo xeito que fixera Nazir cando lle deu a Brody unha palmadiña no lombo e lle dixo “hala, a atacar o teu país”, ao día seguinte da súa noite de amor Carrie deulle unha palmadiña no cu e díxolle “hala, a infiltrarte na rede de Nazir”.

Despois diso Nazir fixo unha viaxe aos EUA aparentemente só co obxecto de secuestrar a Brody, o cal é un pouco ida de olla, porque o alter ego de Osama Bin Laden non se vai pasear polas pataqueiras de Idaho coma se nada para convencer a un axente dobre que o está traizoando de que volva ao rego, pero como até o de agora Homeland sempre nos recompensara con historias que ían a algures, deixámolo pasar cun pouquiño de “suspension of disbelief” (outra cousa que non sei como se di en galego). Total, que Nazir secuestrou a Brody, que debe de tomar Nervocalm de almorzo, porque non fan mais que levalo e traelo, soltouno, e nun dos momentos que fixeron a Homeland unha serie maxistral, vimos por medio dun flashback o que Brody lle contaba a Carrie que pasara, pero nunca o que pasara realmente, co cal seguiamos sen ter claro se estabamos perante un axente dobre, triplo ou elevado a infinito. A CIA coordinou unha operación para deter a todos os malos do mundo, na que caeron Roya Hammad e unha chea de extras que estaban cargando explosivos nunha furgoneta das noticias de forma moi pouco discreta, o cal me fixo pensar que toda a historia dos explosivos fora un cebo, e, como xa dixen, Nazir non estaba alí así que Estes e Quinn abortaron a Operación Rick Astley (que é o nome que lle darían ao plan para matar a Brody se os que poñen os nomes das operacións na CIA fosen os mesmos que os que poñen os nomes das da Guardia Civil Española).

Alén diso, a familia de Brody está nun piso franco da CIA mentres dura a operación (non sei se o termo “chabolo franco” está aceptado, pero pedazo chabolo);  Morena Baccarin volveuse liar con Mike, o peor mellor amigo do mundo, o cal espero que lles fixese aliviar tensión sexual e deixar de ser tan lánguidos e insoportábeis; e o fillo de Brody dixo algo sobre que auga da piscina estaba boa e que as pantallas planas molan. Por dios, dádelle algo que facer a ese rapaz!

O que por fin nos leva a:

Homeland (Tempada 2, Episodio 10) ★☆☆☆☆

NOTA: doulle unha estrela porque pasaron cousas, e supoño que a iluminación non estivo mal.

O episodio chámase Broken Hearts, o cal é revelador, porque así me sentín eu.

Daquela, nalgún punto entre o capítulo anterior e este, Homeland, aquela serie chea de matices e caras escuras, converteuse en 24, os putos Estados Unidos do Ben contra as Forzas do Mal con Turbante (non esaxero, acabo de miralo e o seguinte capítulo chámase The Motherfucker with a Turban).

Neste episodio Brody volve ao piso franco e atópase con Morena Baccarin e Mike, o peor mellor amigo do mundo, todos postcoitais e incapaces de disimular. Pasa deles e tenta pasar algún tempiño cos fillos, para compensar por poñer as súas vidas en perigo e iso. Chama Carrie, Morena Baccarin enfádase pero a quen lle importa, porque Brody está feliz como unha perdiz falando en plan adolescente con Carrie, a lo “colga ti primeiro”, e Carrie está a piques de chegar á CIA e poñerse a garabatear “Señora de Nick Brody” e corazonciños en todos os informes clasificados. Pero de súpeto un recurso argumental manido lánzase contra o seu coche, e adeus Carrie, secuestrada polo terrorista máis buscado desde Bin Laden a plena luz do día no medio de Washington (si, o mesmo Washington onde vive o Presidente dos Estados Unidos e onde están o Pentágono e o Congreso e moi perto de onde está a CIA).

Así comeza a demencia. Despois Abu Nazir chama a Brody, amósalle a Carrie atada a unha tubería, e dille que (atención ao plan digno de supervillano de Revolution) a vai matar a menos que Brody se cole no despacho do Vicepresidente Walden, averigüe o número de serie do seu marcapasos e llo pase para que poIda provocarlle un ataque ao corazón a distancia. How fucking brilliant! Para que narices Abu Nazir se pasou 8 anos entrenando a Brody e a Walker e montou todo ese dispositivo con Aileen, o mozo de Aileen, o agregado da embaixada do Líbano e deus sabe quen máis para matar a Walden no bunker, cando era tan doado como roubar o número de serie do seu marcapasos e facelo fibrilar a distancia ou o que sexa? Estiven tentando lembrar se nalgún capítulo anterior se mencionara algo de que o Vicepresidente tiña un marcapasos, porque así e todo négome a crer que os guionistas de Homeland sexan tan chambóns de sacarse da manga un elemento coma ese, pero de verdade que non me lembro. Se estou trabucada, por favor que alguén me corrixa.

Deixando iso á parte, todo o que seguiu esixiume un exercicio de fe que, de facelo, podería ter crido que Brody ía viaxar a Kripton no seu gadgetocóptero e volver cun condensador de fluzo que destruíse a Abu Nazir para sempre. En vez diso, non me cansei de facerlle pedorretas á pantalla do ordenador. Creo que Damian Lewis pensou o mesmo ca min, porque até agora a súa actuación parecérame impecábel mesmo nos momentos máis histriónicos (como matando ao xastre de Gettysburg, por exemplo) e neste capítulo actuou simplemente mal. E non me estraña. Brody correu coma un tolo á residencia do Vicepresidente, onde os axentes do servizo secreto máis incompetentes da historia vixiárono concienzudamente mentres agardaba na entrada e despois, cando preguntou polo baño, deixárono andar só pola casa do Vicepresidente adiante e non se volveron preocupar malia que tardou moito, moitísimo en volver. Brody entrou no despacho, atopou de seguida o maletín do marcapasos, e o único que lle custou un pouco en toda esa fazaña foi ler os números de serie porque eran moi pequenos e, xa se sabe, a presbicia. Menos mal que alguén deixara unha lupa convenientemente apoiada nun andel. Toda esa escena estaba gravada a un ritmo frenético que (penso) quería imitar o do primeiro capítulo da tempada, cando tivera que entrar no despacho de Estes para coller a lista duns posíbeis obxectivos de Al Qaeda. Daquela, eu estivera sentada na beira do asento, dando chimpos de emoción e berrándolle a Brody que se apurase. A escena desta semana foi tan grotesca que non puiden manter os ollos na pantalla todo o tempo. Por fin Brody chamou a Nazir, díxolle que soltase a Carrie primeiro, e este soltouna sen plan B ningún... Seica Abu Nazir secuestrara a Carrie, unha axente de campo da CIA, el só, e non tiña ninguén máis con el no edificio abandonado no que se atopaba (supoño que a implicación era que na operación da semana pasada a CIA detivera a todos os contactos de Abu Nazir e el escapara polos pelos, só e acurralado, pero mesmo eu sei que non é así como se organizan as células de Al Qaeda). Brody leulle os números a Nazir, e Nazir mandoulle un whatsapp ao seu hacker de garda en Beirut, e este activou a secuencia de autodestrución do marcapasos, ou o que fose, aí xa deixei de prestar atención.

Total que o Vicepresidente rematou a súa reunión e entrou no despacho sen escolta, onde non lle sorprendeu para nada atopar a Brody fedellando nas súas cousas, e díxolle unha cousa súper malvada sobre matar nenos árabes ou así, e Brody alegrouse de ter colaborado con Nazir e despois volveu outra escena vergoñenta na que o Vicepresidente sufría un ataque ao corazón mentres Brody o zarandeaba e lle dicía que se alegraba de que morrese por querer matar nenos. Nin rastro do servizo secreto. Nin cando Brody saíu correndo do despacho e comezou a berrar que precisaba un médico, non había ninguén en toda a planta. En serio, en que gasta a Casa Branca os cartos dos contribuíntes?

Mentres, en Langley, Saul enfrontouse con Estes e díxolle que descubrira quen era Quinn e a Operación Rick Astley, e Estes chinouse tanto que ao final do episodio mandouno reter e levar ao calabozo da CIA. Gálvez, o actor secundario que todos os telespectadores esperan que sexa o topo da CIA, volveu misteriosamente do seu leito de morte para axudar porque “soubo que secuestraran a Carrie” e a ningún dos seus colegas espías lle pareceu súper sospeitoso, onde está Virgil cando o precisas? 

E polo medio de todos estes despropósitos, Carrie e Abu Nazir tiveron unha conversa que debía ter sido un duelo de titáns polo amor de Brody e a lexitimidade das súas respectivas guerras santas, e en troques diso foi unha redacción de sexto do meu cole polo día da Paz:

Até aquí a intriga toda, as teorías de se Brody era un axente dobre ou triplo, a doble moral dos dous bandos e a boa televisión. A partir de agora God Save America, témome.

E este foi, para min, o final de Homeland. Moito teñen que amañar os dous capítulos que quedan para que recupere a alegría de vivir.

folga xeral

Eu apoio a folga xeral, e a única forma que se me ocorre de darlle uso a un blog superficial coma este na véspera dunha folga, é facer unha lista de quen tamén a apoiou desde a ficción televisiva. Ánimo e a polo noso futuro.

All in the Family: The Bunkers and Inflation parts 1, 2, 3 and 4 (Tempada 5, Episodios 1, 2, 3 e 4)

1974

Durante os catro primeiros capítulos da quinta tempada de All in the Family, o sindicato de Archie Bunker decide ir á folga para conseguir que lles aumenten o salario mínimo. A familia ten débedas, como sempre, e Archie tenta que a súa muller Edith non descubra o da folga para non estragarlle o aniversario de voda. Edith, pola súa banda, tenta atopar un traballo para soster a familia durante a folga que, sendo sectorial, prolóngase durante semanas.

Esta é unha das poucas ocasións nas que un problema serio se desenvolve durante varios episodios, co cal a situación de normalidade non se restablece para o final do capítulo como adoita acontecer coas comedias.

Lou Grant: Strike (Tempada 4, Episodio 13)

1981

Lou Grant é o xornalista que todos quixemos ser (todos os que nos lembramos del, claro). Traballa como redactor xefe de Los Angeles Tribune e como boa serie dos 70, as súas tramas están cheas dos conflitos sociais que non volveron abordar xornalistas de ficción máis modernos.

En Strike os traballadores da rotativa do L.A. Tribune temen perder os seus postos de traballo coa instalación dun novo sistema informático e van á folga. Os redactores secúndana en solidariedade cos seus compañeiros, pero a directora do xornal obriga a Lou a permanecer no seu posto xa que é parte da equipa directiva. Coma moitos outros argumentos de Lou Grant, a historia garda paralelismos coa folga que os traballadores do Washington Post mantiveron en 1975.

The Comic Strip Presents: The Strike

1988

The Comic Strip era un grupo de cómicos británico de onde saíron os protagonistas de The Young Ones e algúns outros. Cada capítulo da serie era independente e os actores interpretaban a personaxes diferentes.

The Strike trata dun mineiro de Gales que se converte en guionista de cine e escribe unha peli estilo Ken Loach sobre as folgas mineiras do 84 no Reino Unido, baseada na súa propia experiencia. A produtora que a merca quere convertela nunha película de catástrofes (mineiras) na que Al Pacino (ao que o produtor se refire todo o tempo como Scarface) rescata a Meryl Streep. Aos poucos, a industria vai cambiando toda a película: a localización non lles parece realista malia ser o sitio onde realmente tivo lugar a folga; os anos oitenta non son o suficientemente miserábeis e queren cambiar a ambientación aos 30;  todos os actores ingleses teñen que parecer feos, sucios, mesquiños e ignorantes para destacar a heroicidade de Pacino... O resultado final é tan ridículo e afastado da realidade, que a película gaña numerosos Oscars.

The King of Queens: Strike One, Strike Too, Strike Out (Tempada 3, Episodios 5, 6 e 7)

2000

O protagonista de King of Queens, Doug, traballa para unha empresa de mensaxería e vive no barrio obreiro de Queens, en Nova York, coa súa muller, que é secretaria nun bufete, e o seu pai xubilado.

Neste capítulo a folga tamén se estende no tempo da serie durante máis dun capítulo. Ao primeiro, Doug está preocupado pola folga porque acaba de mercar un coche novo, pero para o último episodio semella que xa se lle esqueceu e parece máis ben que está de vacacións.

Grey’s Anatomy: Break on Through (Tempada 2, Episodio 15)

2006

Grey’s Anatomy é un melodrama sobre a vida e milagros (unha chea de milagros) de unha serie de doutores superdotados do ficticio Hospital Seattle Grace. Case todas as historias teñen que ver con leas amorosas entre os médicos (en ocasións tamén se dignan a confraternizar co persoal de enfermaría), que ven reflectidos os seus problemas nos seus pacientes.

En Break on Through as enfermeiras do Seattle Grace convocan unha folga e os doutores ignórana por completo, pensando que o seu sagrado deber de “salvar” pacientes está por riba das condicións nas que iso se fai. O único que a secunda é o residente de segundo ano George, que dá un discurso bastante efectista sobre a solidariedade obreira e o que supón ser un esquirol.

                             Non atopei fotos do episodio. Estes son algúns dos actores de Grey's Anatomy apoiando a folga dos guionistas en 2007-2008.

spoiler alert: o que vin esta semana na tele (do 5 ao 11 de novembro). primeira parte

Espero que isto sexa unha cousa semanal, e estamos aí negociando colaboracións para o blog, así que cunha pouca sorte non tedes que ler soamente o meu punto de vista sesgado e caprichoso, senón que o poderedes contrastar con outros puntos de vista sesgados e caprichosos. Mentres tanto, ídesvos ter que conformar con isto.

Ah! Para fardar un pouco máis, decidín engadir un sistema de puntuación con estrelas, de cero a cinco, por isto de catalogar e medir que nos gusta aos humanos (“a min mídeme...”).

Imos aló: os spoilers, grandes, pequenos e medianos, a partir de aquí.

Revolution (Tempada 1 Episodio 6: The Children’s Crusade) ★☆☆☆☆

Estou un pouco decepcionada con este capítulo de Revolution porque non foi tan divertido coma o anterior. Agárrense los machos, por suposto que foi tan malo coma o anterior e que os personaxes seguiron tomando decisións estúpidas, pero por algunha razón para min non funcionou tan ben coma un narcotraficante psicópata argallando un duelo a morte entre dous dos protagonistas porque se aburría.

Esta semana os nosos heroes seguían o seu camiño interminábel cara a base de operacións de Monroe (comezo a ter claro que o camiño é o obxectivo e que non van chegar alí até o final da tempada), cando se atoparon cunha banda de nenos desamparados mais ao estilo de Peter Pan ca d'O señor das moscas, como cabería esperar dunha situación extrema coma esa. Antes de saber que pasaba con eles, Charlie xa se quería embarcar noutra misión suicida para axudalos, malia que agora vexo claro porque Charlie nunca ten medo de ir facer o idiota por aí adiante: sabe que, pase o que pase, o tío Miles sempre a vai rescatar no último minuto. Claro que os espectadores tamén o sabemos.

A historia dos nenos era que formaban todos parte dun campamento de superviventes até que un día a milicia de Monroe matou os seus pais, asumo que porque iso é o que fan as malvadas milicias post-apocalípticas, porque tampouco o explicaron.  Os nenos sobreviviron agochados, e agora a milicia chegou para levar a Peter Pan ao seu líder non se sabe ónde. A cousa foi como segue: Charlie quería ir rescatar o chaval a onde fose e como fose, porque a súa personaxe ten esa consistencia, que nun momento dado está rosmando porque van moi lentos e non se dan achegado ao seu irmán e no seguinte estase metendo de cabeza en calquera plan estúpido e perigoso para axudar a alguén que non llo pediu. 

Semellaba que Miles ía ser a voz da razón, pero de súpeto remordeulle a conciencia que todos eses asasinatos  ocorresen mentres el estaba ao cargo da milicia de Monroe e co seu beneplácito (o que, estrañamente, nin Nora nin a súa sobriña nin sequera o petardo de Aaron semellan terlle en conta nunca), e decidiu que tamén era a súa responsabilidade rescatar o rapaz. Aaron, como bo covarde que é, protestou un pouco, pero non lle fixeron nin caso. E alá se foron a un misterioso barco ancorado na costa onde a milicia entrenaba reclutas forzosos para os converter en asasinos sanguinarios.

Chegados a este punto teño que facer un inciso para comentar que me desconcerta bastante qué clase de entrenamento militar tivo o tío Miles, porque para ser un soldado do exército dos E.U.A. que despois fundou o seu propio para-exército, non é quen de decatarse cando alguén o sigue monte a través. Xa lle pasara dúas veces co fillo de Giancarlo Esposito, o que pode ter un pase porque o chaval estaba entrenado, pero é que agora o seguiu o club dos cinco ao completo, incluído o neno gordo e tímido, a nena negra e resabiada e un par de estereotipos máis, e non se decatou de nada. O caso é que chegaron todos ao sitio onde estaba o barco e repetiron punto por punto o argumento da semana pasada, que total xa o tiñan ensaiado. Véxase:

Paso 1 – Charlie disfrázase para meterse ela soa na boca do lobo porque (os guionistas insisten en que) esa é a única forma de levar a cabo o seu plan.

Paso 2 – Charlie mete a pata facendo algo perigoso e/ou estúpido.

Paso 3 – O tío Miles dá un par de saltos e cabriolas e chega até onde está Charlie sen correr ningún perigo.

Paso 4 – O tío Miles desfaise dos gardas, rescata a Charlie e finaliza o plan con éxito e sen baixas.

Por que, no nome de Deus, aínda non se lles ocorreu que vaia sempre Miles desde o principio é algo que descoñezo.

Mentres todo isto acontecía, Aaron quedou ao cargo dos cativos –o que a min persoalmente quitaríame o sono- nun faro aparentemente abandonado que despois de 15 anos sen electricidade estaba en perfectas condicións, porque xusto cando Miles e os seus ían perdendo a pelexa no barco e precisaban unha distracción, o USB acendeuse outra vez e o xerador do faro comezou a funcionar e a dar luz coma se nada, cegando momentaneamente aos malos do barco (e, de verdade, só aos malos, o cal na miña opinión está moi perto da xenialidade desta escena) e Miles puido escapar. Ah! No faro había algúns malos máis agochados, pero Aaron desfíxose deles porque seica é o novo Miles.

Pola súa banda, a peor nai do mundo, Rachel, axudou a Monroe a torturar e sonsacar a un antigo compañeiro de traballo para saber ónde estaban agochados os outros USBs, e grazas a iso soubemos que, ademais de ser a peor nai e a peor compañeira de traballo do mundo, Rachel tamén formaba parte do peor equipo de científicos do mundo, porque tratando de desenvolver unha fonte de enerxía inesgotable o que fixeron foi exactamente o contrario, dar cunha forma de esgotar toooooda a enerxía, e o contan tan contentos, coma se fosen os inventores do post-it. O home de Rachel, que só saíu no piloto e do cal non lembro nin o nome, quería vender esta perigosa arma aos militares, para o cal lle fixo unha demostración desternillante a un malvado axente do goberno: por algunha razón, en lugar de amosarlle como todo deixaba de funcionar dentro dun entorno convenientemente illado e observando a través dun cristal como estaba a facer el, obrigou ao axente do goberno a meterse dentro dese entorno illado e comunicarse con el por medio dun teléfono móbil que, claro, tamén deixou de funcionar. Non podo evitar imaxinar os científicos da CIA dicíndolle aos seus superiores “estamos desenvolvendo unha droga experimental, achéguese e remangue a camisa, señor director de operacións”. 

En principio Rachel negábase a venderlle a patente da cousa-que-servía-xustamente-para-o-contrario-do-que-querían aos militares, porque daquela estaba embarazada de Danny e xa se sabe, mulleres e hormonas! póñense todas sentimentais e non se lles pode deixar tratar con asuntos de estado... pero convenientemente tiña unha condición médica que lle ía facer perder o bebé e o único que podía axudala era o malvado axente gubernamental, co cal asumimos que aceptou vender porque Danny está vivo. Ah! E ao final descubrimos que o malvado axente do goberno tamén está vivo e ten secuestrada a aquela señora negra que saíu só no primeiro capítulo e que tamén tiña un USB e non volvemos saber dela.

En resumo: os Nenos Perdidos están salvados e agora xa non desconfían de todos os adultos grazas a Charlie e tío Miles, que seguirán por aí perseguindo aventuras co mesmo patrón en vez de ir dereitiños a rescatar a Danny; Rachel non coñece límites éticos á hora de protexer ao seu fillo, pero non parece preocuparse moito por saber qué vai ser da súa filla agora que o seu home morreu; hai unha conspiración do goberno detrás dos USB máxicos que volven a luz nos momentos máis oportunos do mundo; e a milicia segue coas súas tolas aventuras... quen sabe? se cadra no próximo episodio afogan unha camada de michiños, ou finxen axudar a unha vella a cruzar a estrada e despois lánzana desapiadadamente diante dun camión. O que si, do malvado torturador da semana pasada que ía saír na procura de Charlie e os seus para matalos, non volvemos saber. Quen dixo continuidade?

Supernatural (Tempada 8 Episodio 6: Southern Comfort) ★★★☆☆

A anterior tempada de Supernatural foi a peor até o de agora, para min, para os fans e para a crítica de verdade, por iso a oitava tempada tenta volver ás súas orixes, presentando un caso diferente cada semana, afondando na relación entre os irmáns e sen preocuparse moito, polo de agora, da mitoloxía xeral da serie. Ademais de ter uns antagonistas horríbeis e pouco claros, a anterior tempada tivo a dubidosa honra de contar co peor capítulo da serie, Season 7, Time for a Wedding!, onde os recorrentes chistes metatelevisivos de Supernatural desta vez non funcionaron. Tería borrado ese capítulo da miña mente por completo se non fose porque houbo unha cousa que si me gustou: Garth, o substituto temporal que Dean escolleu para Sam, e que durante todo aquel capítulo foi tratado como un substituto temporal, tiña algo especial para min. O seguinte capítulo no que apareceu, Party On, Garth seguiume dando esperanzas. Non sei porqué, sempre pensei que detrás da caricatura do cazador torpe e friki sen amigos había potencial para un personaxe secundario interesante, se cadra pola interpretación de DJ Qualls ou porque os guionistas xa contaban con introducilo na serie, pero o caso é que a miña fe viuse recompensada no capítulo desta semana.

O caso non tiña nada de particular. Ao xeito dos casos da primeira tempada, foi máis un vehículo para que os irmáns Winchester discutisen, mais unha vez, os seus sentimentos, que para outra cousa. Un penique da Guerra Civil posuía a quen o tocaba co espírito dun soldado confederado vingativo, e se esta persoa lle gardaba rancor a alguén por calquera motivo, convertíase nun asasino sádico e non paraba até matar o obxecto da súa ira. Obviamente, Dean tocou o penique e foise cargar a Sam por deixalo só no Purgatorio, pero Garth salvou o día e converteuse no novo Bobby, algo que levaba tentando desde o comezo do episodio pero Dean lle impedía (a verdade é que me fixo graza ver como Dean se indignaba porque Garth non dicía as coletillas de Bobby, “balls!” e “idjit” nos contextos axeitados).

Garth é un tipo encantador, pero podía ter lavado a gorra de Bobby antes de poñela.

O que non entendo moi ben é o rancor de Dean cara Sam por non buscalo cando estaba no Purgatorio, refacer a súa vida e deixar de ser cazador. Calquera que queira tanto ao seu irmán como estes dous, querería que fose feliz cando el xa non está, e Dean fixo exactamente o mesmo ao final da quinta tempada, cando pensou que Sam estaba morto. Ademais, as continuas referencias ao mal que o pasou no Purgatorio e que nada o pode describir non semellan corresponderse cos flashbacks que nos chegan de alí: a serie xa nos amosou os Winchester vivindo infernos nos que eran torturados día e noite para toda a eternidade; en comparación con iso, dar voltas por unha fraga matando monstros con axuda de alguén non parece moi distinto ao que Dean fai na súa vida real, e desde logo non tan doloroso como a súa tempada no Inferno.

Pola súa banda, Sam está a ter a peor liña argumental da súa vida, e falando de Sam iso é moito dicir. Non sei qué me supera máis, se ver a Jared Padalecki pararse no medio do set e mirar ao baleiro agardando a que na montaxe introduzan as escenas do flashback, ou a historia totalmente carente de emoción da veterinaria viúva de guerra que volveu abrir o seu corazón a un completo estraño. Ademais, se tanto a quería, como é posíbel que marchase a xunta do seu irmán no medio da noite sen deixar sequera unha nota? Cando Dean abandonou a Lisa para protexela, polo menos a chamaba de cando en vez para asegurarse de que estaba ben.

Outra cousa que boto de menos? A música. Non o podo dicir con seguridade, pero penso que desde a montaxe co resumo da tempada pasada no primeiro capítulo, na que soou Locomotive Breath de Jethro Tull, non houbo outra inclusión do rock clásico no que vai de tempada. Tiña entendido que a importancia da música na serie era unha aposta persoal do creador, Eric Kripke (que, incribelmente, tamén está detrás de Revolution aínda que ninguén o diría), pero Kripke deixou a serie despois da quinta tempada, e este cambio na “política musical” non se fixo aparente até agora, polo menos para min. Non sei se ten que ver con que a produtora Sera Gamble tamén deixase a serie ao final da pasada tempada, se cadra era ela quen mantiña viva a idea orixinal de Kripke, pero ese era un dos detalles que lle daban autenticidade á serie, coma os chistes de Dean, coma o Impala, e que facían que os espectadores se identificasen facilmente, sería unha mágoa perdelo. Sobre todo, espero que non se desfagan de Carry On Wayward Son como himno para o resumo da tempada, aínda que teremos que agardar até o último capítulo para sabelo.

Last Resort (Tempada 1 Episodio 6: Another Fine Navy Day) ★★★★☆

Xa comentei o moito que me gusta esta serie? Despois de ver o piloto tiña as miñas dúbidas de que Last Resort puidese seguir mantendo o interese cunha premisa que semellaba non dar máis de si, pero agora mesmo estou vendo todo o que os guionistas teñen na manga e dá para seis tempadas e unha peli. É certo que a serie comezou a sacrificar o pouco realismo que podía ter (toda a parte aburrida das operacións militares secretas e o código de conduta dos oficiais de submarinos) para afondar nas augas abisais que hai máis alá do xénero bélico (que ben me quedou a metáfora, que pouco forzada...) pero eu estou contenta de que fixesen iso, sobre todo con capítulos como o desta semana. Non quero mencionar a outra serie que se desenvolve nunha illa e mestura xéneros, porque penso que a Last Resort lle vai ir mellor sen esas comparacións, pero polo que vin até agora, os guionistas son capaces de meter calquera xénero na trama sen que pareza forzado, e iso sempre é bo.

O episodio desta semana está a ser polémico porque a maioría dos críticos o puxeron a parir. A min gustoume especialmente polo mesmo que lle critican: pola narración fragmentada. Tamén porque as escenas do submarino me lembraron moito a un dos meus episodios preferidos da televisión de todos os tempos (NOTA MENTAL: facer unha lista cos meus episodios preferidos da televisión de todos os tempos), Out of Gas, de Firefly, e a boa televisión que é capaz de evocar máis boa televisión convértese automaticamente en excelente televisión (non estou moi segura de que quere dicir isto).

O argumento non é moi complicado, pero foi a maneira de contalo (a decisión de saltar adiante e atrás no tempo e os movementos erráticos da cámara para acompañar a angustia dos personaxes) a que o converteu nunha historia case excelente, e despois chegarei a ese case. O que aconteceu, basicamente, foi que o inimigo (polo que sabemos o goberno dos E.U.A.) convenceu o cacique local para que introducise un axente tóxico na auga, unha droga que provoca alucinacións, comportamento agresivo (só se es francés e xa estás cabreado de antemán) e acaba causando perdas de consciencia. Os efectos podíanse combater con epinefrina, que había no dispensario local e tamén no submarino, así que o capitán Chaplin decidiu levar a parte da tripulación a bordo para tentar coller o antídoto e poñer o submarino a salvo dun posíbel ataque aproveitando a intoxicación, e Sam ficou en terra para manter a orde. Como era de esperar, algún traidor (ou traidora, a xulgar polo avance do próximo episodio) roubara toda a epinefrina do submarino e o dispensario, así que os nosos heroes tiveron que pasar por todas as fases da intoxicación.

Alén diso, o xefe dos Navy Seals que sobreviviu no piloto recuperou a conciencia no hospital, malia que por pouco tempo, e negouse a revelar a misión que levaran a cabo en Paquistán, e que Chaplin pensa que é a razón de que os queiran ver mortos. King púxose da súa parte e mandou tomar vento a Chaplin e a Sam, aínda que non estaba moi seguro de querer volver a casa, pero isto só durou até que un novo grupo de Seals (ou supoño que serán Seals, tamén) atracou na illa aproveitando o brote de loucura transitoria/inconsciencia, matou algunha xente e torturou ao xefe de King para que lle dese unha información clave sobre o que acontecera en Paquistán. Despois reanimaron á francesa para que lles axudase a establecer comunicación cos seus superiores, e ameazaron con matala porque vira demasiado. Nese momento Sam e King, que se atoparan vagando pola illa mentres tentaban saber que pasara, irromperon para acabar cos Seals malos e salvar a chica, e deixaron vivir ao cacique traidor porque estaba namorado da chica, esa parte non a entendín moi ben.

Mentres tanto, no submarino, a tripulación foi quedando aos poucos inconsciente polo efecto da droga, e Chaplin, que ten máis corpo e vou asumir que por iso tardou máis en asimilala, pairou polo submarino como Mal Reynolds pairou por Serenity no capítulo de Firefly que mencionei antes, tentando apagar un incendio que se declarara nunha sala de máquinas e loitando contras as alucinacións e a falta de osíxeno. O que non me cadra, pero supoño que se resolverá en próximos episodios, é quen lle axudou e porqué esa persoa non o deixou morrer, porque Chaplin se desmaiou soñando co seu fillo antes de conseguir apagar o incendio, pero cando acordou, tiña un chute de epinefrina no peito e o incendio estaba controlado. Pouco despois descubriu que o misterioso samaritano tamén lle roubara a chave que activa o protocolo nuclear que levaba colgada no peito, así que agora non poden ameazar a Washington cos seus mísiles. Supoño que a razón pola que o traidor non os deixou morrer a todos aló abaixo era porque el tamén estaba atrapado no submarino e precisaría de tripulación para levalo outra vez á superficie.

Sam, pola súa parte, tivo unha alucinación un pouco parva, na que a súa muller/conciencia se despedía del porque cruzara a liña do eticamente aceptábel cando (sempre segundo a alucinación) lle deu unha malleira de morte ao Seal malo. O malo é que esa imaxe perdeu cando volvemos ver o Seal malo, unha hora despois da brutal malleira, cun par de tiritas na cella e como unha rosa. Tampouco sei cándo volveu o francés cabreado á illa, non se supón que hai uns capítulos marchara e deixara colgada a moza alá? É o único que pode atravesar o bloqueo? Perdín algo?

Estas últimas dúbidas son suficientes para quitar unha estrela da miña puntuación, porque non quero que me acusen de parcial (aínda que realmente son parcial, que mais ten?), pero polo demais diría que, malia que este estilo errático non se poida repetir todas as semanas porque deixaría de funcionar, este foi un gran capítulo de Last Resort.

Parks and Recreation (Tempada 5 Episodio 6: Ben’s Parents) ★★★★☆

Malia que se supón que as series teñen que ter tensión sexual entre os seus protagonistas e as parellas estábeis non funcionan (é curioso, porque esta premisa só se aplica ás parellas non casadas... dás unha patada a unha pedra e aparece un americano moralista), Parks and Recreation está no seu apoxeo cando Leslie e Ben traballan en equipo, coma esta semana. Desta vez a ocasión era a súa festa de compromiso, e para Leslie tamén coñecer os horríbeis pais de Ben e, como non, poñerse como reto que se levasen ben aínda que só fose durante a festa. Resulta que a nai de Ben non superou o seu divorcio de hai mil anos (o que lle fixo á colcha de Leslie non ten nome, bruxa egoísta!). Máis importante, resulta que o pai de Ben é Mike de Breaking Bad!! (team Mike forever, bitches!), o cal non só é alucinante senón que tamén é alucinante. Iso si, visto BB e visto este capítulo, teño que dicir que Mike é moito mellor avó e asasino a soldo que pai, ademais de estar casado cun ser humano horríbel.

Aparte diso, volveu Jean Ralphio, yupi!, malia que non sabemos se será por moito tempo, porque Tom semellou madurar algo desde o seu fracaso estrepitoso con Entertainment 720 e xa non o quere ter de socio; descubrimos que Ron Swanson ten unha cantidade aceptábel de ouro agochada nalgures; e Chris  (que cando se uniu a esta serie me fixo replantearme os meus sentimentos cara a Rob Lowe porque é unha mina para a comedia) comeza a aburrir un pouco, segue deprimido e sen atoparlle sentido á vida, co cal sospeitamos que dentro de pouco tocará fondo volvendo a saír coa aburrida Anne Perkins, que non ten unha liña argumental decente desde a primeira tempada.

O mellor do episodio:

-A colcha da unidade familiar de Leslie (sobre todo o recadro de Joe Biden, o segundo político máis sexy despois de Ben).

-Andy e April tentando animar a Chris cunha terapia de choque consistente en recitar unha batería de cousas alegres (Andy) e deprimentes (April) intercaladas.

-O duelo de titáns entre o pai de Ben (para min sempre será Mike #suspiro#) e Ron Swanson para ver quen colle a última gamba Orly do buffet.

Haven (Tempada 3 Episodio 8: Magic Hour part 2) ★★★☆☆

NOTA: Os fans de Haven estamos de noraboa porque SyFy acaba de renovala por unha cuarta tempada de 13 capítulos, que se van emitir nalgún momento de 2013, se 2013 existe. Esta tempada, Haven está tendo unha audiencia media nos E.U.A. de 2.4 millóns de telespectadores cada semana, o cal está moi ben para unha serie de xénero nunha cadea de televisión por cable. (fonte: tv.com)

Esta foto só vai aquí porque me fai graza Duke co ukelele... Dukelele!

Despois do excelente episodio da semana pasada, era difícil que Haven puidese manter o listón igual de alto, sobre todo porque o final do anterior capítulo, malia que sorprendente, non daba moito lugar a especulación: todos sabíamos que Nathan non ía morrer porque é un dos protagonistas da serie, e a única serie na que os protagonistas morren alegremente é The Walking Dead, que eu saiba. Iso supuña que Audrey e Crocker ían atopar á moza que resucita mortos a tempo, ou que ían conseguir que, unha vez morta, o seu don/problema se transmitise a súa irmá, o que finalmente pasou.

Como era de esperar, tamén descubriron que Tommy era o asasino da pistola de perno, e entre Crocker e a amiga de Nathan que electrocuta co tacto tíñano acurralado, se non fose porque ela ¿tropezou?, electrocutou a Crocker, e Tommy aproveitou para escapar. Tommy foi a unha cabana de pesca propiedade dos editores do xornal, Vince e David Teagues, non sei se para agocharse ou para agardar a que eles se decatasen de que lles faltaba a chave da cabana e fosen até alí a mirar quén a roubara sen pensar en avisar ao sheriff, porque cando chegaron Tommy reduciunos a pesar de estar os dous armados, atounos a unhas cadeiras, e someteunos a un interrogatorio que a min persoalmente non me pareceu tan duro.

Case me esquezo! Tamén descubrimos que Dwight, outro dos bos, ten unha tatuaxe nada discreta do símbolo dos problemáticos en todo o lombo, o que para min non quere dicir demasiado porque agora xa sabemos qué significa e porqué o levan, só que o plano do seu lombo coa tatuaxe quedou un bo cacho suspendido, polo que supoño que nos queren dicir algo con iso, chamádeo intuición.

Ao final todo rematou ben, salvo que Tommy fuxiu nun barco de manufactura americana, porque foi dispararlle un par de veces e estoupou coma unha pirotecnia, o mesmo cós coches nas películas de persecucións, e a idea é que pensemos que está morto aínda que nunca atoparon o cadáver. Tamén volveu aparecer o pendello que só Audrey pode ver na illa que está fronte a costa de Haven, malia que desta vez Vince tamén o viu, así que non entendo nada. O próximo capítulo non promete aclarar o misterio do pendello nin o de Tommy, pero ten pinta de resolver moitas dúbidas sobre Audrey/Sarah, porque Crocker vai viaxar no tempo a 1950, e os episodios de viaxes no tempo sempre molan, salvo naquela serie na que o protagonista viaxaba no tempo en todos os capítulos.

Saturday Night Live (Tempada 38 Episodio 7: Anne Hathaway/Rihanna) ★★★☆☆

Vaia por diante que odio a Anne Hathaway. Non sei se son todas esas películas do sábado de lerda-convertida-en-princesa ou a súa risa forzada, pero odio a esa actriz. Íame saltar Saturday Night Live esta semana, pero despois pensei que se fun capaz de aturar o terríbel episodio de Bruno Mars, ben podía co meu deber blogomíllico? blogomillista? de comentar tamén este episodio. E menos mal, porque teño que recoñecer que a tipa o fixo moi ben, e mesmo deixou algúns momentos estelares, a destacar:

-Girlfriends Talk Show. Non me canso de ver a Cecily Strong facendo de adolescente superficial, non sei se ten máis rexistros pero ese gústame. Tamén foi unha oportunidade para darlle algo de tempo en pantalla a outra das novas actrices, Aidy Bryant, e non o fixo nada mal.

-A parodia de Homeland. A través da ollada de Estes, que neste caso facía de espectador medio, cravaron a todos os personaxes, especialmente a Carrie (Anne Hathaway) e a Brody (Taran Killam, quen de súpeto semella ter talento para a comedia.. por fin). Case caio do asento cando a filla de Brody (Nasim Pedrad) apareceu no medio da CIA cos pelos diante da cara e as mangas do xersei estiradas.

-Weekend Update. Por Seth Meyers, por suposto, e tamén porque volveu o tío borracho, un dos mellores personaxes recurrentes de SNL. O da parella gay de Maine pareceume un pouco topicazo homófobo, máis propio de Aída que de SNL.

-Non vexo Ellen pero a parodia fíxome graza, e polo que lembro do personaxe, estivo bastante acertada. Sigo dicindo que Kate McKinnon é o mellor que lle pasou a SNL nas últimas tempadas, case non me deu tempo de botar de menos a Kristen Wiig, e eu adoraba a Kristen Wiig.

Até aquí a primeira parte das reseñas desta semana. Despois da folga máis. Secundade a folga: a televisión só é unha vía de escape, a realidade é brutal.