Si, amigas, dado que non me movo moito polo blog ultimamente
porque ando enleada noutros compromisos editoriais (proximamente máis
información), decidín ser a máxima expresión da preguiza e xuntar nun só post algunhas
series que vin este verán, que tampouco foron tantas (Stranger Things xa ten a súa propia entrada), e as que acaban de
comezar, que son menos aínda. Nin que dicir ten que me nego a ver o remake de Lethal Weapon e o de McGyver, nin sequera para evitarvos a
vós ter que facelo.
Así que, como xa é tradicional, aquí vai, sen (apenas)
spoilers, a miña lista das series que veñen ou que xa están aquí.
NOTA: Aínda que nestes “all work and no play” só falo de
series de estrea, nesta ocasión engadín novas tempadas de dúas series que xa
coñecemos, American Horror Story e The Missing, porque cada tempada é
independente das outras aínda que repitan algúns actores (a quen quero enganar,
AHS metina só porque me gusta meterme
con Ryan Murphy...).
O SOÑO DO SISTEMA
XUDICIAL PRODUCE MONSTROS
The Night Of (HBO)
De que vai: é un
estudo de personaxes (pero de verdade, non coma a desculpa que se lles ocorreu
a Carlton Cuse e Damon Lindelof para xustificar a tempada final de Lost) e sobre todo un estudo de cómo
funciona o sistema xudicial estadounidense desde que un mozo é detido até que
remata o xuízo, completo coa experiencia dese mozo en prisión preventiva e unha
ollada á patética vida privada do seu avogado, cunha historia difícil de tragar
e personaxes tan reais e lastimosos que, ou ben odias a todos, ou ben che dan
todos pena.
Por que mola: John
Turturro, por suposto. E o gato. Pero agora en serio: todos os actores e
actrices son impecables e ao guión non se lle escapa nada, nin sequera o final
agridoce con moito máis agri ca doce, coma a vida misma.
Por que non mola:
Como dixen, pódeste chegar cabrear moito cos personaxes, sobre todo co rapaz
protagonista, e supoño que a alguén lle pode decepcionar que non sexa unha
serie xudicial das clásicas, nas que desde o principio temos claro quén é
culpable e quén non.
A quen lle pode
gustar: A fans de John Turturro, por suposto, e tamén a quen lle gusten os
dramas escuros e as reviravoltas do poder, do estilo das series de David Simon.
Nota serióloga: ★★★★★
A IDADE DE OURO DOS
NENOS DESAPARECIDOS/APARECIDOS EN TELEVISIÓN
The Family (ABC)
De que vai: Un
cativo desaparece cando a súa nai fai campaña para ser concelleira (creo) e
reaparece de adolescente cando a súa nai é unha política moi poderosa en plena
campaña para gobernadora (creo). Ah! E a súa familia virou totalmente
disfuncional no tempo que botou fóra.
Por que mola: Nos
primeiros capítulos mantén un certo grao de intriga porque todos os personaxes
ocultan algo pero non sabes exactamente quén fixo qué.
Por que non mola: En
xeral, os actores son terribles e os xiros de guión moi predecibles, tanto que
remata por aburrir. Tamén hai un par de cagadas no guión nivel “redacción de 6º
de primaria”, pero iso aínda é algo gracioso.
A quen lle pode
gustar: a fans desta vaga de series con neno secuestrado/asasinado/violado,
que comezou con Top of the Lake e Broadchurch e pensei que xa rematara
pero vese que non. Pero que non sexan moi esixentes.
Nota serióloga: ★☆☆☆☆
CUSPINDO SOBRE O NOME
DE AMERICAN GOTHIC 1995
American Gothic 2016 (CBS)
De que vai: Se alguén
viu a serie de terror da mesma cadea e co mesmo título, que non se leve a engano:
esta non ten absolutamente nada que ver, e aínda estou buscando o gothic do título. Vai dunha familia de
clase alta que descubre que o patriarca que acaba de morrer gardaba moitos
secretos do tipo “vou esconder no pendello do xardín estas probas que me
relacionan directamente con varios asasinatos a ver se ninguén as atopa nunca”.
Por que mola: É coma
se intentasen moi en serio construír unha serie de intriga que tivese algún
sentido, e ao final os personaxes van correndo dun lado a outro descubrindo
pistas por casualidade e tomando decisións estúpidas sen ningunha
xustificación.
Por que non mola: É
coma se intentasen moi en serio construír unha serie de intriga que tivese
algún sentido, e ao final os personaxes van correndo dun lado a outro
descubrindo pistas por casualidade e tomando decisións estúpidas sen ningunha
xustificación.
A quen lle pode
gustar: A fans do Cluedo e a incondicionais de Virginia Madsen, que é a
matriarca da familia.
Nota serióloga: ★☆☆☆☆
SEGUNDAS PARTES NUNCA
FORON MELLORES CÁS PRIMEIRAS
The Missing 2 (Starz)
De que vai: No mesmo
universo da primeira tempada pero con distintos protagonistas, unha rapaza que
foi secuestrada en 2003 reaparece en 2014 e os seus pais e irmán tentan
axustarse a tela de novo na casa, mentres o detective Baptiste segue a pista
doutra nena que secuestraran canda ela e quere descubrir que lles pasou
exactamente. Tamén hai insertos de 2016, onde Baptiste segue a investigar e a
familia da moza reaparecida está totalmente desfeita por moitas razóns moi
escuras.
Por que mola: O
que sería un dramón familiar con algúns xiros de guión (véxase The Family máis arriba) convértese nunha
serie ben estruturada grazas, sobre todo, aos actores e á produción (a escolla
visual é de quedar pampo). E por Tchéky Karyo, que xa bordou a primeira e aquí é
o único que repite personaxe principal.
Por que non mola: Como
había pouco máis que engadir á primeira entrega, aquí quixeron rizar o rizo e
fóiselles un pouco a man engadindo subtramas que inclúen pero non se limitan a:
Irak, o Estado Islámico, a demencia senil e o BDSM.
A quen lle pode
gustar: a quen lle gustase a primeira e, como dixen antes, a fans deste
novo xénero de nenos desaparecidos que parece que non vai rematar nunca.
Nota serióloga: ★★★★☆
PARA QUÉ PAGAR
DEREITOS CANDO PODEMOS “INSPIRARNOS”
American Horror Story: Roanoke (FX)
De que vai:
Despois de “Ryan Murphy na casa encantada”, “Ryan Murphy no manicomio”, “Ryan
Murphy visita as bruxas”, “Ryan Murphy no circo” e “Ryan Murphy no hotel
encantado”, Ryan Murphy viu Blair Witch
Project e ocorréuselle que aínda non fixera ningunha “homenaxe” ás
películas de terror baseadas en found
footage, así que a cousa vai de: un grupo de actores e actrices recrean
para un documental a experiencia terrorífica que un matrimonio tivo dentro
dunha mansión illada que mercaron demasiado barata. E despois pasan cousas.
Por que mola: Teño
que dicir que o gore desta sexta entrega é moito máis gracioso cós anteriores,
como se xa nin se molestasen en disimular... Hai escenas de desmembramentos e
xente empalada que se poderían ver coa música de Benny Hill e serían menos
graciosas.
Por que non mola: Principalmente
porque é aburrida: despois dun par de episodios de ketchup, marmelada de fresa
e asasinos saíndo de súpeto de recantos escuros a cousa vólvese repetitiva. Tamén
está que a gran sorpresa prevista para o sexto capítulo, na que se baseou toda
a campaña publicitaria desta nova entrega, é máis do mesmo, así que ao final
son 12 capítulos de gore sen sentido, moitos sustos e moi pouco terror.
A quen lle pode
gustar: a fans de Murphy, a quen non se canse nunca de ver tripas e sangue
de pega.
Nota serióloga: Voulle
dar dúas estrelas polo valor cómico das mortes, veña ★★☆☆☆
Ryan Murphy quedou definitivamente sen ideas |
SE GEORGE W. BUSH
LEVASE UN GOLPE NA CABEZA...
Graves (EPIX)
De que vai: Nick Nolte
é Richard Graves, un ex-presidente republicano dos EUA relegado ao limbo dos
ex-presidentes, que un día ten unha revelación e decide que toda a súa política
(que basicamente foi a de Bush fillo)estivo mal. Para remedialo, embárcase
nunha cruzada quixotesca, coa axuda dun escudeiro/asistente persoal bastante
inocente.
Por que mola: Os
paralelismos políticos con Bush son inevitables, pero Graves é un personaxe que
cae ben ao momento, por vello rosmón que sexa. Tamén é interesante ver como os
guionistas xustifican que un político conservador cambie de idea en cuestións
como a sanidade pública, os dereitos da comunidade LGTB ou a política exterior.
Por que non mola:
non é que non mole, pero é que esta manía que hai agora de chamarlle “comedia”
a unha serie porque dura media hora... En fin, se é unha comedia, non esperedes
gargalladas.
A quen lle pode
gustar: a fans das comedias que non o son, é dicir, de dramas políticos.
Nota serióloga: ★★★☆☆
JACK BAUER FAI
REALIDADE O SEU SOÑO MÁIS HÚMIDO
Designated Survivor (ABC)
De que vai: Un
ataque terrorista mata a practicamente todo o goberno dos EUA durante o debate sobre o estado da Unión, e seica a constitución ianqui di que nun caso así tócalle ser
presidente a dedo a un membro do goberno escollido ao chou e resgardado nun
búnker durante a sesión, e ese non é outro que Kiefer Sutherland, que é
presidente da deputación ou algo así. A partir de aí, o bo de Kiefer ten que
lidiar con toda a lea do ataque terrorista e ademais aturar a todos os
listillos que opinan que non está cualificado para o cargo, non coma os
presidentes americanos de verdade, que o fan moi ben.
Por que mola: Está
ben que para variar Kiefer Sutherland non vaia correndo a todos lados con cara
de angustiado... agora ten coche oficial! E tamén parece que desempolva as súas
dotes de actor. A intriga de saber quén e cómo conseguiron borrar do mapa a todo
o Congreso, presidente incluído, tamén ten o seu aquel, e eu persoalmente son
moi fan das escenas de destrución masiva.
Por que non mola:
Obviamente é a americanada máxima.
A quen lle pode
gustar: Fans de intrigas políticas, de The
West Wing a Madam Secretary, pero
sospeito que tamén fans de historias de espías e series con máis acción.
Nota serióloga: ★★★☆☆
TODOS ESTAMOS
CONECTADOS, PERO UNS MÁIS CA OUTROS
This Is Us (NBC)
De que vai: Un
feixe de persoas cumpren anos o mesmo día e deseguida descubrimos que están
todas conectadas de maneira improbable e con algunha sorpresa máis polo medio.
Por que mola: Está
ben feita, os actores e actrices son correctos e o guión ten algunhas sorpresas
interesantes que dan ganas de seguir mirando.
Por que non mola: A
quen quero enganar... É un dramón do carallo.
A quen lle pode
gustar: A fans de Gilmore Girls e
Parenthood (Milo Ventimiglia ten un
papel protagonista, e as historias teñen ese toque a medio camiño entre a
caloriña humana e a sobredose de glucosa), aínda que tira máis para o lado do
drama.
Nota serióloga: ★★★☆☆
EL MINISTERIO DEL TIEMPO PERO CON MEDIOS, ACTORES E GUIONISTAS
Timeless (NBC)
De que vai: Un
terrorista rouba unha máquina do tempo para tentar cambiar a historia dos EUA, e
o goberno, loxicamente, decide que para
perseguilo a través do tempo ninguén mellor ca unha profesora de historia que
saca datos da chistera á velocidade de Rainman, un programador informático que
non entende o concepto de “pasado” e un soldado calquera.
Por que mola: O
malo é Goran Visnjic, e somos fans de Goran Visnjic malia que todo o que fixo
despois de E.R. foi terrible. E
viaxan a momentos históricos que fan parte do imaxinario colectivo
(occidental), coma o desastre do Hindenburg ou o asasinato de Lincoln, o que
sempre é entretido, aínda que sospeito que os guionistas empezaron a suspender
historia xa en primaria.
Por que non mola: O
máis interesante das viaxes no tempo son os paradoxos temporais, e estes
despachan todas esas especulacións no primeiro episodio cun “weebly wobbly
timey wimey” que desde logo non está á altura do Doutor (por exemplo, para os
xenios criminais detrás do guión desta serie só cambia o curso da historia o
feito de que na liña temporal alternativa morra alguén que debía vivir, non o
feito de que viva alguén que se supuña que ía morrer, e así todo...). Tamén, os
chistes son para querer abrirse en canal.
A quen lle pode
gustar: A xente que non teña moito respecto pola historiografía.
Nota serióloga: ★☆☆☆☆
POPE FRANCIS DOESN’T
APPROVE
The Good Place (NBC)
De que vai: Unha
muller que mentres viviu era un ser humano horrible morre, e por erro vai ao ceo.
Até aquí todo ben, se non fose porque hai múltiples ceos de acordo coas necesidades
de cada alma, e o dela é basicamente un barrio residencial saído dun cadro de Norman
Rockwell, coa veciñanza máis aburrida da historia (todos están emparellados
cunha cousa que lle chaman a súa “alma xemelga”).
Por que mola: Como
Eleanor, a prota, está alí por erro, comezan a pasar cousas raras nese remanso
de paz, como que chove lixo ou se abren cráteres xigantes. Tamén molan bastante
os personaxes arredor dela: o profesor de ética Chidi que sabe o seu segredo
e tenta axudala, a insoportablemente perfecta Tahani, e o arquitecto do barrio,
un Ted Danson celestial e neurótico.
Por que non mola: Nunca
pensei que diría isto de Kristen Bell, pero non lle vai nada ben o papel
protagonista. De feito, todos os personaxes teñen o seu aquel menos o dela, que
non acaba de cadrar nesa mestura. O resultado é entretido pero moi lonxe de
outras series de Michael Schur.
A quen lle pode
gustar: A fans dese tipo de comedia buenrollista que Schur bordou en Parks and Recreation, pero con moitas
reservas.
Nota serióloga: ★★★☆☆
QUE VEÑA XA O
METEORITO QUE ISTO NON DÁ PARA MÁIS...
Aftermath (SyFy)
De que vai: Unha familia
un pouco peculiar vese atrapada no medio dunha apocalipse que inclúe
meteoritos, terremotos, inundacións, tornados, zombis, posesións demoníacas e
non sei se me deixo algo (todo isto no primeiro episodio, eh?).
Por que mola: É
que non lestes o parágrafo anterior? Meteoritos, terremotos, inundacións, tornados,
zombis, posesións demoníacas e non sei se me deixo algo. Se chegan meter
nanitos (a miña apocalipse particular preferida) sería o armagedón perfecto.
Por que non mola: Creo
que me vou estender sobre este tema na miña próxima entrega de “A miña nova mellor peor serie”, porque esta reúne todas as condicións, pero para
resumir digamos que é demasiado terrible para poder aturar máis de dous
capítulos, nin polas risas.
A quen lle pode
gustar: a fans de outras xoias que xa citei aquí varias veces, coma The Event ou Zero Hour. Tamén aos que se tragaron as catro entregas de Sharknado e outras producións de SyFy.
Nota serióloga:
Sería un ★★★★★ en concepto e un ☆☆☆☆☆ en execución.
Isto é todo para este outono. Vémonos na seguinte, ou nos bares, o que pase antes.