saber perder

Agárrense los machos! Xa sei que me tocaba a segunda parte (as dez primeiras) das mortes televisivas máis choradas, e anda por aí, a piques de saír do forno. Mentres agardamos, e como homenaxe a Fermín Cacho e todos os xornalistas españois, deportivos e non, acabo de sacarme da manga unha lista dos quince personaxes de serie que peor levaron o de perder en calquera tipo de competición. Spoilers, claro.

15. Joey Tribiani (Friends, Tempada 2 Episodio 18)

Cando Joey interpretaba ao afamado doctor Drake Ramoray en Days of Our Lives, subíuselle un pouco á cabeza, e nunha entrevista chegou a insinuar que era el o que escribía os seus guións. Os guionistas, eses seres vingativos que habitan nas tenebrosas terras de Mordor, decidiron que era unha aldraxe que non podían consentir e para o seguinte guión escribiron a morte do seu personaxe, facéndoo caer polo oco do ascensor coma un paspán (ou coma Rosalind Shays en L.A. Law). Joey non só non o levou moi ben, senón que tentou por todos os medios ficar en terra ou, xa postos, que algún dos compañeiros de reparto o acompañase naquela viaxe.

14. Jay Pritchett (Modern Family, Tempada 1 Episodio 19)

A serie empéñase en deixarnos claro que, malia ser dun país terceiromundista onde o único que hai son drogas e corrupción, Gloria e Manny están americanizados e teñen gustos refinados. Unha das cousas que saben facer ben é xogar ao xadrez (xa sabedes, ese deporte que só os intelectuais brancos deberían dominar, así que... sorpréndete espectador! Poñemos o teu mundo patas arriba con este asunto tan controvertido, uuuh!). Jay non xoga tan ben coma eles, e como non ten moi bo perder Gloria empéñase en deixarlle gañar, pero Manny non pode coa súa superioridade e acaba demostrando o bo que é.

13. Bender Bending Rodríguez (Futurama, Tempada 3 Episodio 7)

Ao comezo dun dos meus episodios favoritos de Futurama, Bender usa a Zoidberg para competir nun concurso de mascotas por 500 dólares (para Bender) e comida para cans (para Zoidberg). O Hipnosapo gana o concurso tras hipnotizar a todos os xuíces para que lle dean un 10. Zoidberg fai unha chea de trucos, cada vez máis complexos, pero os xuíces outórganlle o segundo posto, e Bender bótalle as culpas: “Second place? That’s just a fancy word for loser!”

12. Joel Fleishman (Northern Exposure, Tempada 4 Episodio 16)

O ter mal perder vai moito co carácter repunante de Joel Fleishman. Neste capítulo está xogando ao Risk con Marilyn, Ruth Anne e Maggie, tentando demostrar os seus coñecementos de estratexia militar. Cando Maggie ignora os seus consellos e consegue conquistar as súas tropas, Joel érguese da mesa anoxado dicindo que abandona o xogo, e dálle a volta á situación culpando a Maggie. Ela non soporta os malos perdedores, así que Fleishman leva unha bourada.

11. Sidney (Parenthood, Tempada 3 Episodio 9)

Os pais de Parenthood son unha banda de petardos que se deprimen porque os seus fillos baixan lixeiramente a nota en matemáticas ou non gañan o concurso de soletrar, pero nun episodio titulado axeitadamente “Sore Loser”, Sidney, unha cativa de 7 anos, vira en Joe Mcenroe cando perde nun xogo de mesa contra o seu pai. Por suposto, para o final do episodio todo está resolto e a nena amosa máis deportividade do que calquera adulto, viva a tele educativa!

10. Drew (Wilfred, Tempada 1 Episodio 6)

Wilfred convence a Ryan de que Drew non é bo abondo para Jenna e Ryan quérese aproveitar da cousa que máis lle molesta a Jenna de Drew para que corte con el. Desafía  a Drew a unha partida de tenis de mesa, que deseguida se converte nun desastre porque Drew é moi competitivo e non soporta perder. En principio Jenna pica e anóxase con Drew, pero a conciencia de Ryan métese no medio e quere arranxalo todo, así que Wilfred tenta envelenalo coa substancia máis perigosa xamais coñecida... polos cans: chocolate.

9. Leslie Knope (Parks and Recreation, Tempada 4 Episodio 17)

Na cuarta tempada de Parks and Rec Leslie preséntase a concelleira de Pawnee, e o seu rival político é Bobby Newport (Paul Rudd), un neno rico a quen lle importa un pito a vila. Cando Leslie comeza a gañarlle terreo xogando limpo, o pai de Bobby contrata como directora de campaña a Jennifer Barkley (Kathryn Hahn), que representa a podremia do sistema electoral estadounidense. Jennifer rouba a idea principal de Leslie para gañar o voto dos vellos, ridiculízaa en televisión, e despois dille que se a acusa de roubarlle a idea vai quedar ela mal, porque a ninguén lle gusta a xente que non sabe perder. Leslie, que efectivamente non sabe perder, cae na trampa de Hahn e tenta cambiar de tema nun debate en directo para que non a acusen de mala perdedora, e as consecuencias son aínda peores. Sempre lle quedará o consolo dunha tonelada de gofres con nata montada.

8. Dallas Royce (Suburgatory, Tempada 2 Episodio 14)

A guerra librada entre Dallas e Noah (a parte máis graciosa é cando Noah lle rouba o perruqueiro a Dallas e parece Mufasa, e ela ten que andar por aí con cinco gafas de sol na cabeza para tapar as raíces) escala até que Dallas se propón entrear un equipo de béisbol infantil para competir con Noah. Como non ten nin idea de cómo facelo, viste os cativos como unicornios que viven no arco da vella comendo nubes de golosina, pero ao final a rivalidade é máis forte ca ela e acábase convertendo nunha bruxa á que so lle importa que os seus nenos ganen, malia que sexa lesionando os outros.

7. Cliff Clavin (Cheers, Tempada 8 Episodio 14)

Cando o concurso Jeopardy se emite desde Boston, Cliff por fin ten a oportunidade de demostrar que todos eses datos triviais cos que ralla todo o día serven para algo. Por sorte para el, todas as categorías teñen que ver coas súas especialidades (incluídas “selos do mundo”, “curiosidades dos bares” e “celibato”). A estas alturas da lista xa imaxinaredes o que vai pasar,non si? Norm tamén o sabe, por moito que Cliff leve unha clara vantaxe no marcador, vai rematar facendo algo estúpido e perdendo, como finalmente acontece. E cando acontece acaba montándoa en directo.

6. O neno burbulla (Seinfeld, Tempada 4 Episodio 7)

Non sei cómo era nas vosas casas, pero na miña o que puña a tarxeta do Trivial ía á misa e era unha decisión inapelábel, xa contasen en billóns americanos ou tivesen grallas. O neno da burbulla non o toma tan ben cando George lle pregunta quén conquistou España no século VIII e por unha gralla na tarxeta a resposta non é “the Moors” senón “the Moops”, que non significa nada. Burbulla e todo, o neno tenta esganar a George, e no medio da liorta o seu medio estéril se despresuriza, co que remata no hospital por non saber recoñecer unha derrota.

5. Jeff Winger (Community, Tempada 1 Episodio 19)

O tema de non saber perder é moi recorrente con algúns personaxes de Community. En toda a segunda tempada Pierce non soporta que o grupo o exclúa das súas actividades, e elabora distintos plans para devolvérllela (“Advanced Dungeons and Dragons”, “Intermediate Documentary Filmmaking”) e na terceira é Chang o que segue ese camiño até rematar flanderizándose como tirano de Greendale. Pero se hai un mal perdedor no campus, ese é Jeff, e segundo el mesmo recoñece, débese a que a súa nai abusou un pouco do reforzo positivo e nunca lle fixo unha soa crítica (ola ke asen, madres neojipis!). En “Begginer Pottery”, Jeff matricúlase nunha clase de olería para obter créditos sen esforzo, pero acábase encirrando tanto porque hai un alumno máis guapo, máis listo e mellor ca el en todo (Greg Cromer) que rompe a única norma sobre a que o profesor de olería ten tolerancia cero: nada de imitar a escena de Ghost co torno, e moito menos cantar “Unchained Melody”.

4. Michael Scott (The Office, NBC, Tempada 6 Episodio 13)

Se non fose porque nos primeiros postos desta lista deixei a personaxes que causaron danos irreparábeis polo seu comportamento, o gañador sería Michael, así que supoño que é un paradoxo que tamén perda esta competición caseira. Todo o que fai, en case todos os capítulos, ten que ver con ser aceptado (que, no seu caso, pasa por ser o centro de atención) e cando algunha outra persoa recibe esa atención, colle unha perrencha e non hai quen o ature. Un dos mellores exemplos é cando Phyllis se pide facer de Pai Natal na festa da oficina, e el tenta negarse porque todos os anos o facía el. Como os compañeiros lle dan a razón a Phyllis, Michael péchase no despacho, customiza o traxe de Pai Natal, e volve convertido en Xesucristo, porque se Santa Claus é unha figura importante do Nadal, Xesucristo éo máis aínda.

3. Will Schuester e todo o Glee Club (Glee, Tempada 4 Episodio 9)

Practicamente todos os personaxes de Glee son mesquiños e ególatras, especialmente cando se trata de perseguir os seus soños, e como a maioría deles son adolescentes, vou dicir que o seu comportamento é culpa do seu modelo, o hiper-mesquiño e hiper-ególatra profesor Schuester, que lles ensina o mesmo ca un libro de auto-axuda: antepón as túas necesidades ás de calquera ser humano e así triunfarás na vida. Por iso non é sorprendente a súa reacción tras perder as ¿rexionais? ¿seccionais? ¿transversais?, whatever, unha desas competicións de canto que hai nos institutos americanos cada quince minutos, se temos que crer a Glee. O que pasou foi que Marley se desmaiou no escenario porque tiña problemas de bulimia (inducida por outra das alumnas do señor Schue, como non) e seica abandonar a competición, malia que sexa porque unha alumna se desmaia e hai que levala á enfermaría, supón a descualificación inmediata dos concursos escolares ianquis. Que foi o primeiro que fixo o señor Schue? Demostrar o gran pedagogo que é, máis preocupado porque os rapaces volvesen ao escenario para non perder que por Marley, e ao día seguinte deixar que os seus compañeiros lle montasen un cristo por desmaiarse e arruinar as súas posibilidades de gañar un concurso de merda (estaba diante e non abriu a boca). Por certo, por se a alguén lle interesa, a bulimia desapareceu maxicamente e non se volveu tratar o tema nos seguintes capítulos. Bonita lección, Glee.

2. Sir Gregor Clegane (Game of Thrones, Tempada 1 Episodio 5)

Polo que eu sei, Xogo de Trolls está chea de tolos sanguinarios que violan e asasinan por deporte.Un deles é Sir Gregor Clegane, e tampouco leva moi ben o da deportividade. Cando un coitado cabaleiro (cabaleiro abofé, que anda por aí regalándolle rosas ás rapazas) o derrota nunha xusta, o tipo agarra tal perrencha que comeza a machetadas (espadadas?) con todo o mundo, comezando polo seu propio cabalo, meu pobre, até que outro tipo grande lle para os pés. Como vedes fixen os deberes.

1. Doutor Horrible (Doctor Horrible’s Sing-Along Blog)

Alto aí. Se nunca vistes Doctor Horrible’s Sing-Along Blog, antes de seguir lendo facede o seguinte: ide á cociña, collede a tixola máis grande que teñades e golpeádevos na cabeza con ela repetidas veces, porque iso é o que merecedes. Despois mirade Doctor Horrible’s Sing-Along Blog, e despois xa podedes ler isto, que ten un spoiler importante, o mesmo que o vídeo que o acompaña. Aquí o que ten mal perder é o protagonista, o entrañábel mestre do crime que non é quen de matar unha mosca. Por desgraza, encírrase tanto coa idea de vencer por unha vez e para sempre o seu arqui-inimigo, o petardo Captain Mal Reynolds Hammer, que no proceso acaba matando o amor da súa vida. Un musical con final triste, ese é o meu Josh Weddon!

vinte e pico mortes televisivas que chorei (primeira parte)

Aviso para navegantes.

Acabo de volver das vacacións e xa ando con outra lista na cabeza. Porque a tempada de verán viu cargada de mortes televisivas, desde todas as ridículas de Under the Dome, até as dolorosas de ver, como o brûlé de Eric a les fines neiges en True Blood (máis vos vale que iso só sexa un puteo e non pasase realmente, guionistas de True Blood!) ou as tráxicas mortes de Ray Seward e de Bullet, a mellor personaxe de The Killing con diferenza (e que se parece moitísimo a unha rapaza que me ven polo bar, co cal desde que vin o capítulo da súa morte conmóvome estrañamente cada vez que me pide unha caña, e danme ganas de pregarlle que nunca, baixo ningunha circunstancia, se suba a ningún taxi). No medio de todas esas, a metamorte de James Gandolfini, que encaixa tanto dentro do seu personaxe de Tony Soprano que case dá medo (teño pendente un post sobre como a canción “Don’t Stop Believing” de Journey está máis maldita ca Rosemary’s Baby, xa van dous actores principais de series onde ese tema tivo un gran protagonismo que morren en estrañas circunstancias).

O caso é que con este andazo de pasamentos  viume á cabeza aquela lista de personaxes que merecían ser atropelados por un trailer (por que, no nome de Zeus, esquecín a Betty Draper daquela?) e pensei en facer unha diferente, coas mortes televisivas que lamentei (esta última é máis longa, para demostrar que non son un monstro sen corazón). Chanquetes aparte, é certo que a morte dun personaxe de ficción ao que sigo todas as semanas me pode impactar máis cá da unha persoa real que non coñezo de nada. Se cadra non é bonito, pero coido que é xustificable, porque os sentimentos que espertan en nós eses personaxes si que son moi humanos. Lembro cómo chorei cando souben da morte de Joey Ramone, ou cómo aínda se me escapa unha bágoa cando vexo o video-clip homenaxe a Joe Strummer, pero non sentín nada diso cando me dixeron que morrera o primo terceiro do meu avó, que seguramente sería unha gran persoa, pero non aportou nada á miña existencia.

Sexa como for, houbo personaxes aos que eu chorei amargamente cando nos deixaron para sempre uns centos de minutos antes cós seus co-protagonistas, o mesmo que chorei os seus desenganos amorosos, despedimentos e tamén as súas vodas. Velaquí a miña lista:

20. Nicole Chapman (Fame, Tempada 6 Episodio 11)

Malia non estar na serie desde o principio, Nicole era unha das miñas personaxes preferidas de Fame, supoño que porque como nena me identificaba máis facilmente con ela que co resto de mulleres máis seguras e fortes da serie. O coñazo de episodio no que todos choran a súa morte nun accidente de tráfico estaba pensado como unha desas películas educativas da escola: se bebes non conduzas. A min, as circunstancias exactas do seu pasamento resultáronme determinantes á hora de lembrar poñer sempre o cinto de seguridade.

19. Maggie Gioverti (Falcon Crest, Tempada 9 Episodio 1)

Unha das máis antigas desta lista, e que me causou moita impresión de cativa. Despois de ser un personaxe aburridísimo durante anos, Maggie Gioverti, agora señora de Richard Channing, disfruta dun baño na piscina da súa mansión cando o pedrusco do seu anel de diamantes se engancha no filtro do fondo, e non é quen de quitalo. Mentres, Richard sae da prisión, encamíñase a casa sen sospeitar nada, recibe as duras novas na porta, e por algunha estraña razón un paxaro morre en Biafra e un neno corre cara el, na que pode ser a montaxe máis terríbel da historia da televisión.

18. Bleeding Gums Murphy (The Simpsons, Tempada 6 Episodio 22)

Nin Maude Flanders nin Snowball I, II e III. A morte máis chorada dos Simpson foi a do músico de jazz Bleeding Gums Murphy, que lle aprendeu a Lisa a sentir o saxo e que despois de morrer aparecéuselle no ceo (xunto con algúns outros personaxes doblados por Constantino Romero) para darlle sorte no seu recital.

17. Aileen Morgan (Homeland, Tempada 2 Episodio 7)

Mira que hai listas coma esta en internet e en ningunha delas fun capaz de atopar a Aileen, a terrorista autóctona de Homeland que decidiu suicidarse antes de pasar a vida nunha cela de illamento. O seu personaxe espertou dúbidas interesantes, como por exemplo qué fan os Estados Unidos cando os malvados terroristas que queren acabar coa torta de mazá e os Chevrolet non teñen turbante, senón que son da casa, e para colmo rapazas loiras de ollos claros (non hai moito misterio aí, métenos en Guantánamo, como a calquera outro). O mellor, aparte da súa morte planeada (da que xa falei polo miúdo aquí), foron as dúas conversas que tivo con Saul: a primeira, cando el a detivo e tentou “evanxelizala” nunha viaxe por estrada, e ela deixoulle claro que as súas conviccións, fosen as que fosen, eran dela, e que non se trataba dunha meniña influenciábel á que islamizara o mozo a pirolazos. A segunda conversa, para min a mellor, cando el a foi visitar a á prisión de máxima seguridade na que a metera, e malia mandar xente alí todos os días, o axente da CIA non tiña nin idea das condicións nun lugar así.

16. Gregory (The Americans, Tempada 1 Episodio 10)

Estou convencida de que The Americans vai ser considerada unha serie de culto no futuro, así que non teño problema para meter a Gregory nesta lista, malia aparecer só nunha presada de episodios. Gregory é un personaxe polo que todos nos inclinamos desde o primeiro minuto (un Black Panther que axuda a unha axente do KGB coa que tamén está liado nunha relación aberta? eu digo que é un partidazo!), un tipo duro onde os haxa, e cando Claudia (outra das favoritas) lle fixo unha visita no seu piso franco e puidemos palpar o seu medo, todos o pasamos tan mal coma el. Despois, o seu conmovedor discurso pedíndolle a Elizabeth unha saída digna como combatente que era, e o final apoteósico do episodio, contrastaron coas mortes menos cerimoniosas de outros personaxes aparentemente máis heroicos como o estúpido axente Amador ou o coitado Vlad.

15. Salvatore “Big Pussy” Bonpensiero (The Sopranos, Tempada 2 Episodio 13)

Nas seis tempadas de The Sopranos hai unha chea de mortes impactantes, final aberto incluído. Moita xente dirá que a máis tráxica foi a de Adriana por ser familia directa de Tony e porque o capítulo da súa morte foi moi sentimental, sobre todo por estar tan centrado nas decisións de Chris coma nas da propia Adriana. Para min a máis graciosa foi a de Jimmy Altieri por ser o perfecto equilibrio entre traxedia e comedia (“you smell like Paco Rabanne crawled up your ass and died”) que se deixaba ver nos mellores momentos da serie. Pero sen dúbida a que supuxo un punto sen retorno para Tony foi ter que matar o seu amigo e man dereita “Pussy” Bonpensiero, o que fai que o seu recordo siga perseguindo a todos en moitos episodios trala súa morte.

14. Unhas cantas mortes en Urxencias (E.R.)

Como bo culebrón, E.R. foi responsábel de centos de mortes televisivas nas súas quince tempadas en antena, algunhas delas moi curiosas.

Lembro a de Lucy Knight porque a forma en que decidiron matala foi máis creativa do normal: un psicópata é admitido en urxencias o 14 de febreiro, e como Lucy lle fai dano ao lle facer unha punción lumbar, el decide devolverlla... co coitelo da torta de San Valentín. (Tempada 6 Episodios 13 e 14)

Tamén está o capítulo de moralidade ambigua, na que un home tirotea unha casa de acollida porque perdeu a custodia do seu cativo. Despois de que mate a varios nenos e adultos, a policía fíreo. Cando está só no ascensor co doutor Greene, camiño do quirófano, entra en parada, e o bo doutor acende o desfibrilador pero descarga as pás no ar, a uns centímetros do peito do tío, mirando con cara de anxo vingador mentres o home morre lentamente. (Tempada 7 Episodio 22)

Pero como os dramas dos 90 tiñan un sentido hamurábico da xustiza, os deuses da tele non tardaron en darlle un cancro terminal ao doutor Greene, e a súa morte en Hawai en brazos da súa muller a doutora Cordey, e a carta que posteriormente ela mandou á equipa de Urxencias para comunicarlles o pasamento, foron dúas das escenas que si me fixeron chorar. (Tempada 8 Episodios 20 e 21)

O doutor Romano, o Cartman de E.R.,  era un dos meus personaxes preferidos, e a súa morte foi un pouco demasiado: primeiro, nunha evacuación de emerxencia, a aspa dun helicóptero rebanoulle un brazo, co que non puido volver operar; despois, nun xiro de (in)xustiza poética, noutra das moitas situacións de desastre que se vivían no County General, outro helicóptero rematouno ao lle caer enriba. E para culminar o agravio, a doutora Weaver, que decote era o obxecto das súas burlas homófobas, usou os cartos do seu seguro para fundar un programa médico para homosexuais. (Tempada 10 Episodio 8)

Malia ser bastante canónica, E.R. durou tanto que ás veces se podían permitir dedicar algúns capítulos a experimentar, con puntos de vista pouco habituais ou escollas visuais estrañas. Un deses episodios trataba dun ex-preso (Ray Liotta) que ía morrer ao servizo de Urxencias, e estaba narrado en tempo real. Dicir que foi un dos episodios que mellor lembro de 331 que houbo explica porqué está nesta lista. (Tempada 11 Episodio 6)

13. Lane Pryce (Mad Men, Tempada 5 Episodio 12)

Os fans de Mad Men gustan das teorías conspiranoicas. A deste ano, que non se realizou malia que eu aínda defendo que é plausíbel para a vindeira tempada, era que Megan Draper ía atopar unha morte moi semellante á de Sharon Tate a mans da familia Manson, e todo por unha escolla moi acertada de vestiario. A tempada pasada, todos os presaxios de morte apuntaban a Pete Campbell ou a Roger Sterling, pero finalmente foi Lane Pryce o que nos deixou dun xeito máis ben patético, iso si, despois de tentar unha saída tráxica e grandilocuente como el era: quíxose suicidar usando o tubo de escape do seu novo Jaguar, unha metáfora perfecta para culpar a conta publicitaria que o levara á ruína, pero no último minuto o motor do coche fallou, non foi quen de amañalo, e rematou aforcándose na súa oficina, convertendo así unha saída “digna” nun engorro para todos os seus compañeiros (unha serie de metáforas visuais que poderían ter sido moi torpes pero que Christopher Manley dirixiu con sutileza).

12. Os dinosaurios. TODOS os dinosaurios (Dinosaurs, Tempada 4 Episodio 7)

Moitas veces as series infantís tentan achegar a temática da morte aos cativos para preparalos para aceptar unha parte fundamental da condición humana. Isto faise con fins máis didácticos ca lúdicos, e normalmente os educadores detrás da serie escollen a morte dunha mascota ou dun personaxe secundario (que de seguro é moi ancián e viviu unha vida plena e feliz) para ilustrar o sentimento de perda dunha forma non demasiado traumática para os espectadores.

Despois están os xenios criminais detrás da serie infantil Dinosaurs, que decidiron matar dous paxaros dun tiro e resolver os contidos transversais da morte e o respecto polo medio ambiente nun só capítulo, e de paso aterrorizaron a toda unha xeración amosando non só a morte de todos os protagonistas da serie senón a extinción completa dunha especie. Coido que é a primeira vez que vemos a morte dun bebé (dinosaurio si, pero tamén antropomorfizado) en horario infantil.

11. Gale Boetticher (Breaking Bad, Tempada 3 Episodio 13)

De acordo que Gale tiña que morrer no excelente episodio “Full Measure” porque a outra opción sería que morrese Walt, e daquela aínda non estabamos preparados para iso (por non falar de que remataría a serie) pero Gale era un tipo tan entrañable que é difícil non botalo de menos: inventou un cachivache para facer o café perfecto, idolatraba a Walter White, lía a Stephen King e a Marx, e cantaba “Crapa Pelada” en (ehem) perfecto italiano. Como recordo ao seu (inmortal) xenio, e para pechar esta primeira parte nunha nota alegre, velaí o vídeo completo da súa sesión de karaoke: