que foi da comedia obreira

Non sei moi ben por que comecei a lembrarme de series inglesas ou americanas decentes que intentaron ter o seu refrito español... Lembreime desa especie de cruel universo paralelo no que Verónica Forqué interpretaba a Rosseane, e (válgame el cielo) El Comisario a John Goodman. A escenografía era como se unha tenda de souvenirs españois estoupase enriba da casa dos Conner, porque alén diso non mudaran nada. Lembro que mesmo tiñan unha manta de patchwork no respaldo do sofá, e o cable do teléfono (si, amigos, teléfonos con cable) era longuísimo, para que as fillas puidesen relear coas amigas pechadas no armario, como só se vía nas comedias americanas dos oitenta. O que tampouco mudaran fora o tema da vivenda, e iso renxía desde o primeiro capítulo: Roseanne e Dan Conner vivían nunha casa de dúas plantas nas aforas de Lanford, Illinois, porque así é como viven as familias obreiras americanas, polo menos as que sobreviven; que trasladasen iso punto por punto, facendo que unha familia obreira española vivise nun chalé nun barrio residencial de Madrid en vez dalgún deses edificios grises de cidade dormitorio, non foi a única das atrocidades que os adaptadores da serie cometeron, pero si a meirande.

Nestas estaba cando comecei a pensar que Roseanne era unha comedia con conciencia de clase, cando menos nas primeiras tempadas, até que os guionistas empezaron a consumir drogas duras e remataron facendo que aos Conner lles tocase a lotaría. Até entón, os seus problemas eran reais e sentíanse perto, e iso era o que tiña de auténtico, moito máis ca os chistes da súa creadora.

O malo é que a lotaría non lle tocou só aos Conner. Nese momento, os actores de Friends (1994-2004) aínda non eran multimillonarios, pero os seus personaxes xa vivían en pisos imposíbeis do Village neoiorquino, tiñan traballos indeterminados que lles permitían estar a todas horas no café, e cartos abondo para non ter que falar deles en case ningún episodio. Lembro unha bochornosa excepción, na que un conflito económico dividía o grupo en “amigos ricos” e “amigos pobres”: os pobres reprochábanlle aos ricos que eles non podían ir celebrar un aniversario a un restaurante carísimo nin pagar as entradas dun concerto de Hootie & the Blowfish, quero ser pobre en Friends. O único do grupo que xogaba ás veces o papel de pobre era Joey, un actor en paro que certamente non debería ter cartos nin para comer no Nova York real, por fortuna o seu amigo Chandler sempre estaba alí para pagar o piso, as facturas, a comida, e calquera outro vicio que Joey tivese, mesmo cando xa non vivían xuntos, iso é amizade. Phoebe facía moitas referencias a cando era pobre e vivía na rúa, e o que lle pasou a ela ha de ser o soño americano, porque pasou de vivir na rúa a ter cartos abondo para aparecer cada día cun vestido distinto e un bolso de deseño, e todo iso traballando de masaxista ou algo así. A moral detrás da historia ven sendo algo así como que aos vinte e tantos anos un pode ser un mozo neoiorquino atolondrado que non pode nin pagarse unha cea nun restaurante caro, mais a medida que vas entrando nos trinta, as cousas se acomodan e a madurez viste de Ralph Lauren. Aquí, na vida real, os trinta e tantos son tan incertos coma os vinte, pero con menos cartos no peto.

Os nenos pijos de Friends poden ser o estereotipo de personaxes superficiais, pero non son os únicos. En Mad About You, que estivo en antena de 1992 a 1999, houbo moitas ocasións nas que só un dos Buchman tiña traballo, e con todo amañábanse para pagar ese piso imposíbel no que vivían (hai uns anos uns tipos sacaron unha fórmula para calcular canto mediría en realidade o estadio de Oliver e Benji, considerando que cada vez que corrían por el vían a curvatura da terra; o piso dos Buchman non era tan esaxerado, pero a primeira vez que escoitei falar desa fórmula pregunteime se alguén podería facer algo semellante para medir o seu cuarto de baño). E non quero nin comezar a falar das series que están agora mesmo en antena, desde os apartamentos e a conta do bar de How I Met Your Mother, quén paga as matrículas da universidade dos personaxes de Community, ou qué pasa coa demencial Modern Family, na que todo o mundo é millonario malia que a metade dos personaxes non traballen e os que o fan teñen traballos máis ben dudosos (a quen se lle ocorrese facer o personaxe de Phil axente inmobiliario triunfador despois da crise financieira estadounidense é un xenio incomprendido).

Plano do "apartamento" dos Buchman en Mad About You. O que se atopa na internet!

Modern Family ou un anuncio de Tommy Hilfiger, o que fose primeiro.

Os ingleses sempre tiveron máis man para a comedia social. Nas mellores comedias de Rick Mayall, The Young Ones e Bottom, os protagonistas non traballan e viven en pisos miserentos cobrando o subsidio por desemprego, malia que o fin que se persegue  é cómico e esaxerado. The League of Gentlemen era unha comedia surrealista con toques de terror, totalmente fóra da realidade, e con todo os seus personaxes tiñan que ir todas ás semanas ao Job Centre aos mesmos cursiños de inserción inútiles que temos aquí, para poder seguir cobrando o subsidio. Iso xa a sitúa máis perto da realidade que calquera das comedias que están agora mesmo en antena.

Alguén podería argumentar que os tempos de necesidade son tempos de escapismo, e que a xente non quere ver desgraza na tele cando xa a ten na casa, pero iso ven sendo a mesma análise feita desde unha certa superioridade intelectual –e, seguro, moral – que cando alguén ven co conto de que os programas de merda de telerrealidade trunfan porque a xente é ignorante. Eu non creo iso para nada: All in the Family, a versión americana da serie británica Till Death Us Do Part estreouse en xaneiro de 1971, nun momento en que os E.U.A. estaban metidos até o pescozo en Vietnam e os conflitos domésticos ían en escalada, Roseanne viu o seu primeiro capítulo uns meses despois do Luns Negro da Bolsa... A comedia nunca foi sinónimo de escapismo, velaquí a miña (curta) lista desta semana:

The Honeymooners (CBS, 1951-1955)

The Honeymooners foi unha serie que as comedias snobs da actualidade leron en clave unidimensional, entendendo que facía apoloxía da violencia machista pola famosa frase de Jackie Gleason “One of these days... one of these days... Pow! Right in the kisser!". Unha chea de comedias modernas, desde Futurama a Family Guy parodiaron esa frase sen afondar nela: os Honeymooners eran unha parella de clase obreira que loitaba para chegar a fin de mes a primeiros dos anos 50, a violencia machista (malia que Ralph nunca chegase a cumprir as súas ameazas) era un problema estrutural que non se pode analizar independentemente das súas condicións de vida. O interesante da serie era que por primeira vez unha familia obreira e os seus problemas tiñan o protagonismo absoluto na televisión, algo que agora é impensábel.

All in the Family (CBS, 1971-1979)

Os protagonistas de All in the Family vivían no barrio obreiro de Queens e os guionistas eran conscientes diso. Nas primeiras tempadas, a filla e o xenro dos Bunker vivían con eles porque non tiñan cartos abondo para ser independentes, e os cartos e os conflitos laborais eran un tema recorrente na serie.

Good Times (CBS, 1974-1979)

Good Times é un spin-off de Maude, que á súa vez é un spin-off de All in the Family. Os seus protagonistas son unha parella negra, Florida e James Evans, que viven nun barrio pobre de Chicago. Non modesto, pobre. Florida traballa limpando casas e o seu home ás veces non atopa traballo e ás veces ten que ter dous á vez. A parte máis interesante desta comedia é que os Evans viven nuns edificios de protección oficial que máis tarde se fixeron famosos porque as bandas organizadas os tomaron como centro de distribución de drogas (algo así como as torres de The Wire) e puxeron de manifesto o papel das autoridades públicas á hora de crear guetos.

Roseanne (ABC, 1988-1997)

Os Conner son unha familia obreira que vive en Lanford, Illinois. Roseanne traballa coa súa irmá Jackie nunha liña de montaxe, e o seu home Dan fai chapuzas. Os cartos e os conflitos laborais son un tema recorrente nas primeiras tempadas: a primeira dela remata con Roseanne e as súas compañeiras da fábrica enfrontándose ao capataz e perdendo, o que as leva a todas á rúa.

Ao final só é tele, para qué darlle tanta importancia... Xa sei, ho, pero para min, que a televisión actual expulsase todos os personaxes da clase obreira pola porta de atrás e en silencio é un exemplo mais de cómo o capitalismo intenta expulsar a loita de clases do discurso cultural. E iso.


NOTA (26/10/12): Despois de publicar esta entrada, o meu colega Dio díxome que era un sacrilexio deixar a familia Bundy fóra desta lista; se alguén representa ás clases populares ese é o vendedor de zapatos máis malfadado da historia. A verdade é que si que me pasara pola cabeza incluir Married With Children na lista, pero despois desboteino porque a considero máis unha parodia de sitcom ca unha sitcom en si propia, creo que o feito de que os Bundy teñan problemas económicos é máis para burlarse das outras comedias de barrio residencial que nunca os mencionan, que como reflexo da sociedade na que se inspiran. Con todo, tes razón, Dio, se cadra porque foron capaces de ver onde se estaban encamiñando as outras telecomedias e souberon meterse con iso, merecen estar na lista:

Married With Children (Fox, 1987-1997)

Antes de ser millonario, Al Bundy vivía nun barrio de Chicago coa súa familia disfuncional. Mentres el se mataba a traballar vendendo zapatos de muller nuns grandes almacéns, a súa muller dedicábase a gastar os seus cartos e... Vaia, como en Modern Family pero en realista. (Ed O'Neill é un actorazo estea na serie na que estea; aquí, outra das marabillas que fixo e que ninguén lembra: The 10th Kingdom)

all work and no play... (2)

Dáme moita preguiza comentar as comedias novas porque son todas moi parecidas, non só entre si, tamén parecidas ao de sempre. Polo menos este ano decidiron prescindir da tendencia do falso documental, e non hai ningunha serie na que os personaxes falen directamente a cámara comentando escenas da súa vida privada con total naturalidade, comezaba a ser un pesadelo.

Total, estas son as novas comedias que vin.

TERRIBLE, TERRIBLE, TERRIBLE

The New Normal (NBC)

De que vai: É o novo produto de Ryan Murphy, o creador de Glee e American Horror Story. En principio trata dunha parella homosexual rica que decide ter un fillo e contactan cunha nai de aluguer pobre e pailana. En realidade é media hora de estereotipos (os gays superficiais e con bos traballos, a hillbilly corta pero cun gran corazón, a nena que non encaixa na escola porque é demasiado lista para a súa idade...) e  Ellen Barkin ladrando insultos racistas e homófobos que se supón que nos teñen que facer graza porque ei! opinamos xustamente o contrario!, daquela iso debe de ser a retranca.

Por que mola: televisivamente non podo pensar en nada. En Estados Unidos hai unha panda de taradas que pensan que a serie foi ideada polo Anticristo, polo feito de que saian homosexuais adoptando bebés, e fan campañas contra ela, e ler calquera entrada do seu blog sobre a decadencia de América e a corrupción das nosas almas é moito máis entretido que ver un capítulo da serie.

Por que non mola: son os personaxes máis estereotipados desde aquela comedia dos 90 que se titulaba Unha Cantidade Moderada de Personaxes Estereotipados Facendo Cousas Pouco Realistas pero Hilarantes. Absolutamente todos os chistes baséanse nun dos protagonistas gays sendo super-gay, a paleta facendo cousas de paleta, ou Ellen Barkin dando un discurso tan esaxerado que non fai graza en contra de os gays/os negros/o aborto/as nais solteiras/Obama/Occupy Wall Street/a NBC/os franceses/os Dereitos Humanos and so on.

A quen lle pode gustar: ao seu creador, Ryan Murphy. Imaxínoo deitado na súa chaise longue de 8.000 dólares, co seu batín de seda e unha copa de xerez na man, rindo a esgalla e dicindo “fuck the ratings, I AM hilarious!”

AO FINAL QUEDA CO COMPAÑEIRO DE TRABALLO DURITO PERO DE BO CORAZÓN

The Mindy Project (Fox)

De que vai: Kelly Kapoor deixou a oficina de Scranton de Dunder-Mifflin (gustaríame poder dicir que a tempo, pero a data de caducidade da comedia que unha vez foi a miña preferida está nalgures entre a cuarta e a quinta tempadas), mudouse a  ¿Los Ángeles? e fíxose xinecóloga. En esencia é o mesmo personaxe, o único que lle dá sentido á súa vida é soñar con casar con Ken e ter moitos fillos, pero a diferencia da Kelly de The Office, esta Mindy non é esaxeradamente cotilla, nin unha raíña da chantaxe emocional, nin graciosa. Completando o proxecto están os seus dous compañeiros de traballo, un sedutor descerebrado co que ás veces se deita, e o outro, o da camaradería e a tensión sexual que os escritores van manter polo menos até o final da tempada.

Por que mola: deixei de vela no segundo capítulo. Se molaba por algo, supoño que era por ver que tal lle ía a Mindy Kaling fóra de The Office e a resposta é que se cadra se tiña que ter afundido co barco en vez de saltar a falta dunha tempada, sobre todo para facer isto.

Por que non mola: é previsible, moito máis do que a maioría das comedias, Mindy é aburrida e custa traballo distinguir o doutor cachondo pero superficial do doutor cachondo pero profundo.

A quen lle pode gustar: a quen lle gustase Sex and the City, Will & Grace, Friends e calquera outra comedia que postulase que o obxectivo último das mulleres na vida é casar cun home atractivo e ter fillos.

CHANDLER É MOITO MÁIS GRACIOSO CANDO NON É CHANDLER

Go On (NBC)

De que vai: Chandler Bing Ryan King é un comentarista deportivo de radio ao que lle acaba de morrer a muller. El di que está ben, pero como é evidente que non, obríganlle a ir a un grupo de terapia, deses que os americanos fan con calquera pretexto, para superar a perda. Alí atópase con xente moi rara e moi divertida, comezando pola terapeuta, que nin está cualificada nin o fai moi ben, e seguindo por unha banda de marxinados sociais con corazóns tan grandes coma os seus traumas.

Por que mola: os personaxes fanse querer decontado. Para comezar, non é a típica situación de tipo-duro-que-pasa-da-xente-ao-que-ao-final-lle-abrandan-o-corazón, senón que Ryan xa  demostra ser empático e agarimoso desde o principio. Os seus compañeiros de terapia son moi raros, pero non son caricaturas, teñen moitas aristas e están descritos con moito cariño. Ademais, os compañeiros de traballo de Ryan non aparecen só para dar contraste aos tolos, como acontece normalmente neste tipo de comedias, senón que tamén participan das cousas absurdas que fai Ryan e suman á profundidade da serie.

Por que non mola: ás veces pásase de tenra, normalmente as escenas finais teñen algo de moral, con todos os personaxes xuntos e felices, facendo algo incribelmente emotivo, pero o bo é que as cousas emotivas que fan aínda conseguen ser máis graciosas que na maioría das series. No piloto, vestíronse con complementos medievais da clase de ¿Dragones y Mazmorras? da aula do lado e foron perseguindo o coche de Google Maps.

A quen lle pode gustar: aos fans de Matthew Perry, pero tamén a calquera persoa que lle gusten as comedias cun punto de profundidade, como Parks and Recreation ou Community (por certo, dúas das mellores comedias da historia).

O DE SEMPRE CON MÁIS DO DE SEMPRE

Ben and Kate (Fox)

De que vai: Kate é unha nai solteira que traballa moito e non ten tempo para ligar ou peitearse, Ben é o seu irmán neno-atrapado-nun-corpo-adulto que nunca tivo un traballo serio e vai por aí facendo cousas estúpidas que nunca lle carrexan consecuencias. Hai un par de actores secundarios: o amigo parvo e fiel de Ben que está namorado de Kate desde neno, e a amiga sarcástica de Kate cuxa única misión seica é lanzar frases graciosas no momento axeitado para facer rir o público.

Por que mola: porque se non tes nada mellor que facer,só dura vinte minutos, e riste un par de veces no episodio.

Por que non mola: porque non é só que xa se fixese antes cen veces, é que xa se fixo antes mellor, peor e exactamente igual, así que non teñen nada que demostrar.

A quen lle pode gustar: á xente que sente a mirar calquera comedia de situación que dan na tele, sen importarlle a orixinalidade nin a calidade.

UN MONO CON BATA DE MÉDICO

Animal Practice (NBC)

De que vai: di ti que desta só vin un capítulo, pero non a entendín moi ben. É un hospital veterinario que parece un hospital de verdade (eu nunca estiven nun hospital veterinario pero non creo que se pareza en nada ao plató de ER), un médico que adora os animais pero odia as persoas, e nalgún punto aparece a súa ex-muller que ¿herdou o hospital? e agora é a administradora, creando un estraño paralelismo con House M.D. Non sei, estaba distraída polo mono con bata de médico conducindo unha ambulancia de xoguete.

Por que mola: porque ten un mono en bata de médico conducindo unha ambulancia de xoguete.

Por que non mola: porque só ten iso, e acaba aburrindo, mesmo a min que son unha gran fan dos monos vestidos de persoas.

A quen lle pode gustar: a quen lle gusten os monos e talvez os dramas médicos? En serio, non teño nin idea de qué vai, pero o mono era adorable.

Este é o Hospital Veterinario de Lugo

E esta é a clínica veterinaria de Animal Practice

E até aquí o que vin. Baixo ningún concepto vou ver The Neighbors ou Guys With Kids, nin sequera para poñelas a caldo aquí.

all work and no play...

Este ano tiven que facerme un calendario para lembrarme das series que teño que ver cada día. Non é grave, dentro dun mes estarei vendo só a metade delas, mais polo de agora vou tentar chegar ao 4º capítulo de cada unha das novidades que me propuxen ver porque, ben, porque é a regra dos catro capítulos: o piloto dunha serie nunca é un bo capítulo porque só sirve para establecer o escenario e as relacións entre os personaxes (iso non quere dicir que non enganche, unha salve a Breaking Bad),o segundo capítulo comeza a darche unha idea de por ónde vai a cousa, e os dous seguintes son fundamentais ben para engancharte definitivamente ou para perderte para sempre. Así que, unha vez establecida a regra dos catro capítulos, vou pasar dela para comezar a rajar das novas series desta tempada cando só vin os pilotos na maioría dos casos.

Hai cousas que nin sequera me molestei en ver porque chega con escoitar o nome para augurarlles unha cancelación inmediata - The Mob Doctor?, Guys with Kids? Emily Owens M.D?.En serio? – e outras porque lin o argumento e non teño palabras (teño palabras, pero está feo dicilas) – The Neighbors, Made in Jersey, Malibu Country-, o caso é que fixen a miña lista do que gosto e non gosto das novas series de outono. Como sempre, cun gran criterio e sensibilidade, e con algún que outro spoiler, pero só dos pilotos.

HOXE IMOS CO DRAMA, XA OUTRO DÍA SE TAL AS COMEDIAS

A GRANDE ESPERANZA BRANCA (o termo racista non é meu, senón dos señores que fixeron a peli):

Last Resort (ABC)

De que vai: duns militares americanos nun submarino no medio do ¿Pacífico? que en teoría están de manobras usuais, e de súpeto lles chega a orde de atacar Paquistán cunha chea de mísiles. O tema é que a orde non lles chega pola vía habitual, senón por unha canle de emerxencia que só se debía usar no caso de que Washington fose un cráter xigante. Os tipos comproban que Washington aínda existe (isto está guai, compróbano simplemente poñendo a tele), cuestionan a orde, e son desautorizados e atacados polo seu propio goberno. Conseguen escapar a unha illa e até aquí podo ler. E para que vos fagades unha idea, isto todo, na primeira media hora do piloto.

Por que mola: porque ten acción pero tamén intriga, os actores saben actuar (malia que un sexa o guapo de Felicity e outra a petarda de The O.C.), e as teorías da conspiración dan para moooooitas tempadas, que é o que nos gusta a nós.

Por que non mola: é certo que desenvolvendo tanto a trama no primeiro capítulo desconcerta un pouco, non estás segura de cómo van seguir tirando do fío sen facerse aburridos nos seguintes, pero cando chegue ao 4º xa o hei decidir.

A quen lle pode gustar: esta sería a típica serie que engancharía ao meu pai sen que ao final do capítulo tivese que preguntar “pero a Tony Manero non o mataran antes?” como fixo cando viu Pulp Fiction. Así que iso, xente afeita a ver series conspiranoicas, mais tamén pais fans de Walker Texas Ranger.

A DECEPCIÓN DE TODOS OS ANOS (a.k.a. A SERIE QUE TODO O MUNDO SE VAI EMPEÑAR EN COMPARAR CON LOST):

Revolution (NBC)

De que vai: Quince anos despois dun fenómeno que sumiu o planeta nun apago no que ningún aparato eléctrico de ningún tipo funciona (e foi por causas humanas, quero recalcar), un grupo de ­sunormales persoas únense nunha expedición para buscar ao irmán da prota, que foi secuestrado pola típica milicia ultra-violenta que se alza nos E.U.A. aos dez minutos de calquera desastre de magnitude, se temos que crer á ficción.

Por que mola: polo de agora ten un pouco de pracer culpable, porque te ris e lle berras “sunormal!” á pantalla cada vez que un dos protagonistas toma unha decisión estúpida, como pasaba con The Event (que non vistes The Event? A mirala agora mesmo! Das mellores peores series da historia, aí aí con Al salir de clase, e iso di unha fan de corazón da segunda).

Por que non mola: para empezar,obviamente, porque Eric Kripke me copiou a idea, aínda que só a idea inicial (a do apagamento global), da novela que debería estar continuando agora mesmo en vez de procrastinar con este blog. Para seguir porque os actores son malos con avaricia, menos Giancarlo Esposito, que xa ten collóns que pase da gloria de Breaking Bad a Once Upon a Time e a isto. Ademais, a distopía dun futuro sen luz ten os topicazos de sempre: milicias armadas até os dentes que no primeiro que pensan é en violar-violar-violar; un grupo de superviventes que entenden que a nova lei que impera é a da selva e deus os libre de traballar asambleariamente, colectivizar o que producen ou tomar decisións baseadas no sentido común (chaval, se vinte homes armados te apuntan a ti e a toda a túa vila con pistolas e rifles, a qué ven dispararlles unha frecha cun arco, espabilao?); uns efectos por ordenador cutres de carallo, onde as cidades están a medio camiño do Plistoceno só quince anos despois de marchar a luz, and so on.

A quen lle pode gustar: supoñendo que alguén aturase a tempada enteira de Terra Nova, vai camiño de se converter no mesmo bodrio.

A QUE SÓ MERECE UN POUCO  A QUE LLE VAI CAER ENRIBA:

Elementary (CBS)

De que vai: Ben, o nome desta tamén é bastante obvio, non si? Eu non vin a fantástica Sherlock da BBC/PBS da que todo o mundo fala marabillas, así que falo un pouco de oídas, pero tranquis que a teño na miña lista. Seica a CBS quixo aproveitar o tirón de Sherlock (do mesmo xeito que Sherlock aproveitou o tirón da peli de Guy Ritchie), e fixeron a súa propia versión do moderno Sherlock Holmes, eis o orixinal título. A novidade ven sendo que Watson é unha tipa (Lucy Liu, que non sei se me gusta ou me dá medo), e que Holmes, en vez de ser un detective que consume drogas de xeito lúdico, é un drogadicto que resolve crimes de xeito lúdico. Uau!, escoito dicir ás masas, tremendo cambio.

Por que mola: o piloto é entretido, sen máis,  (a resolución do caso algo coñazo) e Holmes non é brillante e irritante a un tempo, senón simplemente irritante, pero non me vexo capaz de engadir cos meus reproches máis pesar á súa situación (isto é unha referencia cinéfila, listos!), porque todos os fans militantes da serie británica están mandando hate-mails e ¿hate-twitters?  á sede da CBS por ousar facer algo semellante á súa Sherlock (por outra banda, coma se a BBC tivese a exclusividade sobre o personaxe ou algo).

Por que non mola: É moi triste que no primeiro capítulo sexa Lucy Liu/Watson a que dá a clave para resolver o caso. Veña ho! Suponse que nos estás presentando a Sherlock Holmes, unha mente extraordinaria capaz de deducilo todo, se non deixas iso claro no piloto... pf.

A quen lle pode gustar: A xente que non sexa fan de Sherlock,  e aos mesmos que lles gusta CSI, supoño.

A QUE TODO O MUNDO ESTABA AGARDANDO PARA ESCARALLARSE:

666 Park Avenue (ABC, malia que eu xuraría que era de E!)

De que vai: este título tamén é bastante obvio. É un edificio encantado que está situado no 999 de Park Avenue, en realidade (o que é bastante estúpido, porque se en Park Avenue hai un 999 iso quere dicir que tamén hai un 666 e por qué non usalo directamente, ademais Nova York debe de estar nalgún hemisferio estraño no que os 999 ao proxectar a sombra na parede se len 666, ha!). Basicamente consiste en que o dono do edificio (Terry O'Quinn de Lost e Millenium, e quén lle mandaría) é o demo,  e isto non é ningún spoiler porque o sabemos desde o minuto 0 do piloto máis ou menos, e vai facendo tratos a lo Fausto cos seus inquilinos. Mete á parella inocente de soñadores de Iowa que acaban de chegar á Gran Mazá, e listo, non dá para máis.

Por que mola: sinceramente, porque todo o mundo estaba agardando por ela para escarallarse. Lembrades como nos primeiros capítulos de American Horror Story parecía que todo era unha montaxe de videoclip das escenas de terror favoritas de Ryan Murphy un día que estaba particularmente pasado de éxtase? Pois esta é como unha montaxe con música de ascensor das escenas de terror favoritas dos guionistas de Tu estilo a juicio sen droga ningunha.

Por que non mola: porque só vin o piloto e tiven que mirar o reloxo unhas dez veces do soporífero que chega ser, e porque, parafraseando á amiga parva de Blossom, "Liberad a Willie II daba más miedo que esto".

A quen lle pode gustar: a alguén a que non lle guste en absoluto o terror nin o suspense nin a acción nin a comedia. Non sei, seguidores de Brothers & Sisters? (por certo, o prota de 666 é o irmán pequeno ionqui desa serie, o que se leaba coa de Revenge e ao primeiro lle daba cousa porque era como a súa medio irmá, e Ally McBeal estaba super en contra... que non ho! que eu nunca a vin!)

A QUE ESTÁ GUAI PERO PASA DESAPERCIBIDA (sobre todo porque aquí non a van dar na vida):

Copper (BBC America)

De que vai: Copper é unha palabra de argot inglesa para referirse aos policías (de aí ven o cop norteamericano). Aquí vou facer un pouco de etimoloxía creativa e dicir que a palabra ten a súa orixe na chapa identificativa que levaban os policías, que antigamente era de cobre (en inglés copper), a que se o digo así convencida cola? Pois iso Copper é a historia dun poli de orixe irlandesa que vive e traballa no distrito de Five Points de Nova York cara ao final da Guerra Civil Americana, un barrio no sur de Manhattan que agora é moi respectable pero daquela era unha braña. O tipo ten unha historia moi tortuosa detrás (a súa filla morreu e a súa muller desapareceu mentres estaba na guerra) e basicamente dedícase a combater o crime e a corrupción mentres se debate entre o amor dunha colega súa, madame dun bordel, e o dunha señora da alta sociedade, bastante putón.

Por que mola: desta xa vin os catro primeiros episodios, e malia que no primeiro explica un pouco de máis e non deixa lugar á intriga, a medida que avanza vai espazando moi ben a información, e sobre todo integrando o argumento de cada capítulo (os crimes que el resolve) coa historia xeral da serie. Os personaxes secundarios están moi ben retratados (ei, Franka Potente!) e a historia ten gancho.

Por que non mola: aínda que a ambientación está moi ben coidada, hai cousas bastante inverosímiles, como que o protagonista, Corky, sendo lumpenproletariado por moi detective que sexa, se poida pasear polos barrios altos e entrar nas festas das mansións coma se nada, ou que o seu colega o Dr. Freeman teña coñecementos eruditos de medicina forense sendo negro en 1864 (parece Grissom o tío, con tinta de lura e polvos de talco faiche un luminol se fai falla).

A quen lle pode gustar: a miña nai estou convencida, pero non lla van poñer en ningunha cadea e vai pasar de vela en orixinal. En xeral a xente que lle gusten as cousas un pouco escuras, de gangsters, polis corruptos, bandas e así. É de época, pero bastante moderna.

Hala,xa. A próxima semana ou así, as comedias.