o que vin este Nadal

Este Nadal tiven deberes auto-impostos, destes que molan porque non hai que erguerse do sofá para facelos. Fixen maratón dalgunhas series xa rematadas e outras actuais para poder rajar delas a gusto, así que spoilers ahead.

Na sección de Noticias que me acabo de inventar, onte se entregaron os Golden Globes, e viuse confirmar que a Asociación de Prensa Estranxeira de Hollywood non ten tempo para ver a televisión pero si para ler as revistas de tendencias: gañaron Homeland (mellor drama, mellor actor e actriz, como se estivésemos en 2012), Girls (mellor comedia ou musical e mellor actriz, o que, pf), e unha chea de actores de cine que fixeron tele no último ano, como era de esperar. Aínda non vin a gala, así que non sei cómo foi, pero por moito que Amy Poehler estea ben en absolutamente todo o que fai, vou arriscar e dicir que foi aburrida, longa e previsíbel.

E imos cos spoilers.

Rubicon ou porqué as series boas son as primeiras en morrer

Rubicon é a típica serie que todos os puretas de series que se precen viron ou din que viron. É o desempate cando dous amigos hipsters discuten se é mellor Breaking Bad ou The Wire. É, porén, unha boa serie, que pasou case inadvertida para o grande público porque se emitiu na AMC en agosto e xa estaba cancelada antes de estrear o seu cuarto episodio (son 13 en total).

O máis pedante que ten Rubicon é o título, que despistou a moita xente facéndolles pensar que ían ver un drama de romanos (Nota: onde di "a moita xente" quere dicir "a min"). Salvado este erro, atopámonos cun drama sobre conspiracións ambientado na época actual que semella unha desas películas de conspiracións tan molonas dos anos setenta, cando Hollywood era minimamente crítico co seu goberno e  se podían facer concertos a favor da Revolución Sandinista en Central Park.

É evidente que ese aire dos setenta se transmite na textura e no ritmo pausado, pre-Jason Bourne, e tamén no xeito deliberado en que o protagonista, Will Travers, semella ignorar a tecnoloxía, buscando claves en obxectos aos que lle falta ben pouco para ser obsoletos: xornais, guías telefónicas, axendas..., obxectos que por inverosímiles nos reconfortan como nos reconforta o cheiro do papel, pero o máis setenteiro que ten Rubicon é a premisa de desconfiar de todo, comezando polo goberno.

Will traballa nunha axencia de intelixencia ficticia, na que os analistas fan o traballo aburrido para os axentes da CIA que despois van por aí asaltando casas en Paquistán. No piloto, atopa unha clave anticuada nun xornal e amósalla ao seu sogro, que tamén é o seu superior. Para o final do episodio, o sogro está morto, nun accidente de tren cunha chea de danos colaterais, e Will atopa unha serie de pistas que o levan a convencerse deseguida de que se trata dunha conspiración do goberno. Iso é o que nos gusta de Will, que nin por un momento dubida da súa familia e non perde un segundo en dubidar do seu goberno. Segundo sabemos despois, a súa muller e a súa filla morreron de incongruencia de guión (suponse que estaban no miradoiro das Torres Xemelgas o 11 de setembro de 2001 cando o dos avións, malia que dito miradoiro non abría até as 9:30 da mañá. NOTA: tamén son conspiróloga), o que debería ser relambido e patrioteiro, pero neste caso dálle dramatismo á elección de Will de non crer ao goberno. Will busca aliados e os espectadores tamén: aínda que temos claro quén son os malos, hai unha chea de personaxes claroscuros dos que non nos fiamos, e iso é abondo para crear a atmósfera de tensión das películas de espías sen recorrer ás persecucións en coche e os saltos de trens en marcha.

É certo que a posta en marcha da trama é un pouco lenta, pero paga a pena a espera cando imos vendo cómo se entretecen todas as redes da conspiración. Despois dos resultados dos primeiros episodios, a AMC non lle concedeu o beneficio da dúbida, e é unha pena, porque unha segunda tempada tería leado máis aínda a trama e poderíamos estar falando de Homeland, máis contida e sen Abu Nazir/Batman.

Sherlock: previsíbel, meu caro Watson

Non sei porqué xa me daba a min que o novo Sherlock da BBC non me ía gustar. Partía con desvantaxe porque xa me gustaba o Sherlock Holmes da serie dos 80, ambientado na mesma época cós relatos de Conan Doyle, e non lle vía a necesidade a “actualizar” o detective máis famoso sen darlle máis xiro ca un teléfono móbil. Se cadra ese é o problema principal: tanto Sherlock como Elementary, as dúas adaptacións modernas do personaxe, confían na tecnoloxía como peza fundamental da modernización do mito. Basicamente collen a Sherlock Holmes, quítanlle as drogas por iso da corrección política (a CBS faino ex-adicto estigmatizado e a BBC dálle parches de nicotina), e cámbianlle a pipa por un iPhone, e iso é todo. Non hai un cambio real na forma en que Sherlock Holmes se relaciona co mundo, malia que pasou máis dun século desde a súa creación e a sociedade cambiou moito máis ca o que pode atestar un teléfono con GPS. En Sherlock, Holmes e Watson seguen a ser dous solteróns (aos que a xente cuestiona máis abertamente ca en 1880, pero do mesmo xeito) que viven no piso de arriba dunha señora Hudson que non evolucionou nada nun século, Moriarty é un arquimalvado criminal máis perto de SPECTRA ca dun criminal do século XXI, e Irene Adler pasou de actriz de mala reputación a dominatrix de mala reputación, o que parece de risa.

Unha chea de interpretacións do detective que me gustaron máis ca Sherlock:
o dos 80, o chaval do Segredo da Pirámide, Greg House,
Sherlock Hound, o detective Conan e Basil, o rato superdetective.

Con todo, a verdadeira eiva de Sherlock é a relación cos espectadores. Na primeira media hora do piloto, a serie establece e reforza até a saciedade a idea de que Sherlock Holmes é un detective dunha sagacidade tal que semella superdotado, non se limitan ás mostras de poder dedutivo das historias de Conan Doyle, senón que o converten nun savant que pode calcular nun segundo todas as rutas de tráfico e as distintas probabilidades de que un taxi chegue a un punto determinado en X tempo. Isto require unha certa suspensión do noso escepticismo, porque este Holmes parécese máis a un Observador de Fringe do que a un detective que utiliza o método dedutivo, pero podemos ignorar isto polo ben do argumento. Entón é cando os guionistas deciden que o espectador medio non se vai sentir ben se non resolve o misterio antes de que Holmes o faga, e para iso teñen que lanzar pistas ao público con sinais luminosos e letreiros que din “son unha pista” e, ao mesmo tempo, converter a Holmes nun idiota durante o resto do episodio. Se cadra ten algún tipo de bipolaridade que lle fai alternar entre a intelixencia superior e a incompetencia máis absoluta. Neste primeiro episodio, tres persoas aparecían mortas no que semellaban suicidios illados (son eu ou é un pouco bluf que os dous primeiros episodios dunha serie que só ten tres por tempada partisen da mesma premisa?) e o que tiñan en común é que todas estaban a piques de coller un taxi cando acontecera (os espectadores vimos isto e Holmes non, pero en dous dos casos había testemuñas e no terceiro a muller acababa de chegar de viaxe e levaba unha maleta). Holmes deduciu de forma indedutíbel que os tres foran asasinados e que o asasino debía ser unha persoa que non levantase sospeitas entre a multitude e que todos estivesen afeitos a ver nunha rúa ateigada, despois tendeulle unha trampa mandándoo a un enderezo, e cando un taxi apareceu, Holmes supuxo que o asasino era... o pasaxeiro!! Despois dunha persecución/homenaxe a Mary Poppins por tellados de cartón pedra, Holmes concluíu que o taxi simplemente parara naquel enderezo de casualidade. Non contentos con iso, cando chegou á casa, a señora Hudson informoulle de que había un taxi que el non pedira agardando por el na porta, pero o detective máis sagaz do mundo, capaz de saber que unha muller tivo relacións sexuais só mirándolle os xeonllos, non suma 2+2 despois de pasar a escena anterior perseguindo un taxi. Entón ven o letreiro luminoso con sirena e rotativos: o asasino ten un teléfono móbil que Watson está localizando vía GPS, cando aparecen as coordenadas na pantalla son o 221B de Baker Street, Watson e Lestrade (marabillosamente interpretado por José Mourinho) comentan “debe de haber algún erro, o GPS indica que o asasino está aquí”, mentres a señora Hudson insiste en que hai un taxista agardando na porta, pero Holmes como quen oe chover. Só é despois de que aos espectadores lles dese ben tempo a berrarlle “é o taxista, imbécil!” ás súas pantallas que os engranaxes do cerebro de Holmes volven funcionar e case podemos escoitar o clic mentres encaixa as únicas pezas non difíciles de encaixar da investigación. A resolución do caso foi terríbel: o asesino non tiña máis motivación ca súa propia mesquindade, e a escena final con Holmes foi copiada da Princesa Prometida pero quitándolle toda a gracia. Nos seguintes episodios a cousa non foi mellor, malia que na segunda tempada a serie comeza a usar o sentido do humor e faise lixeiramente máis soportábel.

Outra cousa da que a serie abusa é o recurso ao flashback inmediato. A cousa funciona así: Holmes fai unha dedución en voz alta sobre quén ou cómo é o asasino, menos de quince minutos despois cólleo, e así e todo a serie vése na necesidade de inserir un flashback de Sherlock describindo o asasino, por se acaso temos memoria de peixe. Estes recursos dan idea de que os creadores de Sherlock non teñen en moita consideración as capacidades dos seus espectadores, e nunha era televisiva dominada polo atrevemento é frustrante verse tratada coma unha lerda, especialmente cando detrás desta adaptación están mentes brillantes coma Steven Moffat, autor dos mellores capítulos do moderno Doctor Who. Para os produtores, tamén debería ser preocupante que mesmo un debuxo infantil coma o Detective Conan encarne mellor o espírito de Sherlock Holmes ca unha serie como Sherlock.

Girls: ás persoas horríbeis pásanlles cousas boas

Girls vai sobre a vida de Hanna, unha moza de vinte e poucos malcriada e egoísta que vive en Nova York. No primeiro episodio, os seus pais deciden pecharlle a billa porque desde que rematou a universidade estábanlle pagando o aluguer, a comida e todos os gastos para que ela se dedique a escribir unha novela ou algo así. A Hanna parécelle unha situación inxusta, porque son os seus pais e teñen a obriga moral de mantela por tempo indefinido mentres que ela se dedica a escribir e interpretar o seu rol estereotipado de neoiorquina neurótica. Iso só nos primeiros cinco minutos de serie. Despois coñecemos as súas amigas: a compañeira de piso sensata, a europea deshinibida e a xudía recatada.

As súas preocupacións son as características de un grupo de adolescentes de clase alta: atopar un bo mozo/marido e ter moitas experiencias interesantes para contalas en libros que tratan sobre elas propias. É curioso, porque durante os dez episodios da tempada, as catro protagonistas acúsanse mutuamente de ser egoístas e malas amigas, e a ningunha lle falta razón. Malia iso, ou se cadra por causa diso, ao final da tempada seguen a ser amigas, e a vida non lles vai demasiado mal. Hanna consigue un traballo ideal nun par de capítulos, pero decide deixalo porque despois dunha escena de acoso sexual/chantaxe que me custou entender, o seu xefe non a despide e a anima a seguir traballando con el porque, malia que sempre chega tarde e non sabe facer nada, ten personalidade. Na parte sentimental, pasa a primeira metade da serie tentando que o seu rollo informal se comprometa e sexa o seu mozo formal, e cando el se decide a facelo, agóbiase e non está segura do que quere. Nunha delirante discusión no derradeiro episodio da tempada, o mozo acúsaa de ser unha egoísta (mais unha vez) e ela responde que non é doado ser ela porque ten medo todo o tempo. Medo de que? O aluguer págao a súa mellor amiga, os seus pais ofrécenlle cartos a pesar de dicirlle que se debe valer por si propia, e debaixo da súa casa ha de haber un colector de roupa vintage, porque non repite modelo en toda a serie.

A personaxe de Hannah só fala con paixón cando considera que algo é “real”, “honesto” ou “auténtico”. Esta escolla de palabras é o que máis chirría, porque case sempre que fala diso estase a referir a estados de ánimo, e a min que me explique como un estado de ánimo pode ser outra cousa que real. Quéixase de vivir poucas experiencias e esa é a súa desculpa para non avanzar co seu libro, porque seica para ser auténticos e honestos só podemos escribir sobre experiencias propias e os nosos sentimentos, unha e outra vez. E os exemplos están claros, as experiencias pasan por liarse cun tío con síndrome de Diógenes ou masturbarse compulsivamente durante a adolescencia, nada de cousas pouco honestas como buscar traballo (ao que a serie dedica unha soa escena, recreando unha entrevista que ía moi ben até que Hannah comezou a dicir chorradas) ou pagar o aluguer. Nese sentido a serie é o Reality Bites dos 2010, e para os afortunados que non saben de qué estou falando, Reality Bites era unha película supostamente xeracional na que Winona Ryder fumaba e lía libros na cola do supermercado, vestía roupa grunge e falaba de ser profunda e real e auténtica e honesta mentres vivía de gorra na casa dunha amiga.

As amigas non son moito mellores: a compañeira de piso ten un mozo ao que decide deixar porque xa non está namorada, e á media hora ou así deprímese porque o rapaz segue adiante coa súa vida e non lle garda ausencias, pero de seguida atopa outro home arredor do cal construír a súa vida, porque está moi boa e é doado; a xudía é unha estudante (de pais ricos, supoñemos) cun apartamento pijo e moitas neuras, e está preocupada porque é virxe con 21 anos e as amigas trátana coma un becho raro, malia que para facerlle xustiza hai que dicir que leva moi ben o feito de ser unha caricatura; a inglesa é un espírito libre, recibe consellos gratuítos de xente á que trata mal, fai o que quere sen importarlle as consecuencias, malia que as consecuencias supoñan que alguén reciba unha malleira pola súa culpa, e por suposto parece unha supermodelo mesmo ao se erguer da cama. Ah! Por suposto, no derradeiro episodio todas toman decisións vitais: despois dunha bronca porque Hannah é egoísta e non paga o aluguer, a súa compañeira marcha (iso si, non só marcha ela en vez de botar á que non paga, senón que lle deixa un mes pagado por adiantado); a xudía por fin se desvirga, co cal supoñemos que para a tempada que ven casará, quedará embarazada e se mudará ao Upper East Side; e a inglesa alocada flirtea co seu xefe, despois arrepíntese, recibe unha visita da súa xefa (a muller do seu xefe) na que esta lle explica que ser superficial non trae a felicidade, e decide casar por sorpresa cun tipo ao que coñece de dúas semanas porque a verdadeira felicidade há de ser casar, ter fillos e mudarse ao Upper East Side.

Girls está considerada a comedia realista de moda da HBO, e Lena Dunham, a súa creadora e protagonista, a nena revelación do cine independente. O sorprendente é a controversia que suscitou esta serie baleira de contido real, o mesmo que é sorprendente ver a actores consagrados pasearse como extras polo set de Girls (que eu identificase, Kathryn Hahn, Bobby Moynihan ou Michael Imperioli, e seica a segunda tempada comeza con Donald Glover, glup). Na América da post-crise hipotecaria e Occupy Wall Street, o realista segue a ser preocuparse dun propio e do duro que é ser auténtico, mentres un deus ex machina paga as facturas.

Coma: coma a película...

Coma é unha película de 1978 baseada nun libro de Robin Cook, que bebe de todos eses filmes de conspiracións que, dicíamos, inspiraron Rubicon. É unha boa película de suspense, con escenas que a min me aterraron (Geneviève Bujold perdendo un zapato e case a vida ao baixar por unha escada interminábel, a visión dos non-mortos pendurados como pezas de matadoiro...). Entón a cadena A&E (nunha vaga que semella non rematar nunca) decidiu gravar unha “actualización” que ven sendo exactamente igual pero con teléfonos móbiles e sen suspense.

Vin algunhas cousas máis (maratonei a nova entrega de Doctor Who, pero só me deu tempo a chegar até a 4ª tempada, así que me ides excusar se aínda non falo diso) pero polo de agora só me dá a cabeza para comentar estas. Bicos a todas.

outra lista con cousas molonas de 2012

Esta é a típica lista de [insira número] cousas que máis molaron do 2012 na televisión. Por un momento pensei en incluír o discurso de Fin de Ano do noso benquerido presidente, pero como son,diante de todo, serióloga americanóloga, e para rir de Frijolito xa teño o Facebook, decidín cinguirme ao campo que coñezo. Con todo, esta é unha lista subxectiva (aínda que o meu excelso coñecemento é indiscutíbel) e seguramente deixei moitas cousas fóra, unha porque non vexo todo (Game of Trolls, preferida de Gemi moitos de vós, queda fóra do meu alcance) e outra porque 14 é un número ben raro. Por iso molaría moito que vós, caro público lector, aportásedes os vosos favoritos de 2012 nos comentarios.

Aviso, como non:

E comezamos co ranking: as catorce mellores cousas que pasaron na tele no 2012.

14. Unha chea de comedias novas, algunhas delas boas

Mentres algunhas das comedias que nos acompañaron os últimos anos se afunden sen remedio nos abismos das audiencias e da calidade (The Office) e outras loitan por non caer aí (How I Met Your Mother), en 2012 agromaron unha chea de comedias listas para substituílas, e malia que moitas xa foron canceladas, algunhas resisten con bos números e, o que é máis difícil, bos guións.

A xoia é Go On, que prometía ser unha comedia moñas cun Chandler vido a máis e resultou ser unha comedia moi sensible e graciosa con Matthew Perry facendo dunha persoa lixeiramente mellor que Chandler. Pero o mellor de Go On é o reparto coral, porque non hai un só personaxe que non sexa o preferido. Para min, aparte do obvio Mr. K, John Cho é o actor máis gracioso e con máis recursos da serie, o que me lembra que xa apuntaba maneiras como convidado no capítulo I’m Not That Guy da 3ª tempada de  How I Met Your Mother  e que non lle pegaba nada o papel “serio” que tiña en Flash Forward (inciso por se Lorne Michaels fala galego e segue o meu blog:  non sería xenial un Saturday Night Live presentado por John Cho? Toma nota!)

Don't Trust The B... In Apartment 23 tamén é unha boa comedia, cunha premisa nada típica. Custoume un pouco entrarlle porque odio a Krysten Ritter desde os tempos de Veronica Mars, pero os capítulos son moi divertidos, e James Van Der Beek facendo de James Van Der Beek non ten prezo.

Alén de Go On e Don't Trust the B..., sorprendéronme gratamente The Mindy Project e Ben and Kate, seguramente porque non daba un duro por eles. Os dous teñen personaxes estereotipados e historias que vimos cen veces en televisión, pero os guións son sólidos e os actores moi bos (salvo Ben, queremos matar a Ben). Animal Practice durou pouco e tiña 0 sentido, pero saía un mono vestido de médico conducindo ambulancias de xoguete. Un mono vestido de médico conducindo ambulancias de xoguete! Iso fai que calquera serie mediocre sexa aceptábel.

Girls foi a nena bonita da crítica deste verán. Non me quero estender moito porque xa estou escribindo unha reseña poñéndoa a parir que publicarei proximamente, pero podo dicir que é a típica serie na que odiamos a todos os personaxes e así e todo seguimos vendo, desexando en secreto que lles pasen cousas malas.

Por suposto que hai unha chea de comedias horrorosas, como The Neighbors, Guys With Kids, The New Normal ou Malibu Country, pero se temos en conta o resultado final de 2 boas comedias, 3 que se deixan ver (sen contar a cancelada) e 4 malas, non está nada mal para 2012. Ademais, inclínome a contar 666 Park Avenue e Revolution como comedias, e nese caso as dúas son hilarantes.

Adaptado con moito respecto e permiso (tácito) de tv.com

13. A enésima homenaxe de Castle a Firefly

Xa vai para unhas cantas veces que os guionistas de Castle (non se sabe moi ben se a petición de Nathan Fillion ou porque si) homenaxean máis ou menos sutilmente á nena bonita de Joss Whedon, Firefly, protagonizada polo propio Fillion. O final da 4ª tempada mesmo tivo un episodio no que outro actor de Firefly, Adam Baldwin, facía de detective psicópata retomando un pouco o seu papel de Janey, só que nesta ocasión el daba as ordes e Nathan Fillion as seguía, ademais de regalarlle o seu "brown coat". 

Pero o capítulo The Final Frontier, da 5ª tempada, foi unha orxía de referencias: un asasinato nunha convención de ciencia ficción, ao que Castle se referiu como “shiny”, propiciou que el e Beckett falasen das súas series favoritas (“Son fan da boa ciencia ficción, Star Trek, Battlestar Galactica, aquela outra serie de Joss Whedon...”) e visitasen unha recreación de unha das series, que malia que en apariencia e argumento era talmente Star Trek, tiña unha chea de cousas en común con Firefly, comezando polos nomes dos protagonistas e seguindo polos malos. Alén diso, todo o capítulo é unha xigante homenaxe á ciencia ficción e a nós, os frikis seriólogos, en xeral (Non se perdan a Armin Shimerman, o director Snyder de Buffy the Vampire Slayer entre outros moitos créditos, facendo de friki cunha camiseta de “Han Shot First”).

12. Michonne (e a 3ª tempada de The Walking Dead en xeral)

Creo que todos os que lemos os cómics de TWD somos fans de Michonne, e é de xustiza que a súa aparición na adaptación televisiva apareza neste ranking. Con todo, sigo esperando que lle dean un pouco máis de sentido ao seu personaxe, porque no cómic queda ben claro por qué se vinga do Gobernador e por qué o deixa vivo para que sufra, poñendo o grupo en perigo sen querer, pero aquí, a falta de todo o que o Gobernador lle fixo no papel, queda un pouco de pirada psicópata con tanto odio. Mesmo tería máis sentido que fose a por Merle, que foi o que tentou matala, aínda que estivese cumprindo ordes. Iso si, a escena do sable na cabeza da nena zombi foi o mellor desta tempada, e eu miraría de buscar desinfectante despois de meter a cara chea de cortes nun acuario con cabezas de zombis, pero semella que a hixiene post-apocalíptica só me preocupa a min.

11. O capítulo de transición de Wilfred

Ao estilo de Doctor Who, Wilfred fixo un capítulo de transición entre a primeira e a segunda tempadas, no que a historia non avanzaba exactamente, pero sentaba as bases para o que había ser a segunda tempada. Ou iso dixeron os creadores, pero a verdade é que non ten moita lóxica. Nada diso importa, porque o capítulo foi glorioso: Robin Williams facendo de Robin Williams facendo do psiquiatra petardo de Good Will Hunting, Brian Baumgartner facendo de Wilfred disfrazado de home (un home disfrazado de can disfrazado de home!), e o mellor de todo: o Oso conducindo a ambulancia que usan para fuxir do psiquiátrico.

10. Fringe meets Monty Python’s Flying Circus

Hai xente á que non lle está a gustar esta tempada de Fringe. É certo que os primeiros episodios tiveron un pouco de xogo de plataformas (tes que buscar a chave para abrir a porta e ao chegar ao seguinte nivel hai unha nova porta e tes que buscar outra forma de abrila), pero eu estou contenta con como está avanzando a historia, especialmente nos últimos capítulos, desde a morte de Etta. Black Blotter é un dos capítulos psicodélicos que os creadores lanzan antes do final de cada tempada para ver como reaccionamos, e sendo esta a derradeira, había moitas probabilidades de que o experimento non callase: Walter toma ácido (mais unha vez) e vemos a investigación para atopar o neno Observador  a través dos seus ollos drogados, mentres se enfronta aos seus demos interiores. Desta vez bordárono. Coma nun bo musical (malia que sen cancións) a acción avanzou nas escenas oníricas tanto ou máis que nas reais, e soubemos de moitas das dúbidas e medos que paralizan a Walter. E, de regalo, unha enorme homenaxe a Terry Gilliam nesta secuencia coa volta de Gene a vaca, e tamén simboloxía importantísima, que ninguén se engane.

9. A montaña rusa de Homeland

Homeland tiña que comezar forte este ano porque despois do final da tempada pasada pensabamos que era imposíbel que as cousas se volvesen máis tolas: Brody decidira non estoupar o chaleco e meterse na equipa do Vicepresidente Walden para ¿derrubar o sistema desde dentro?, a Carrie fritíronlle o cerebro, Walker morreu e o USB coa confesión de Brody desapareceu e ninguén sabía cando nin como ía saír á luz. Os guionistas decidiron non adialo, despois dun excelente primeiro episodio, Saul descubriu o pincho e o seu contido e amosóullelo, por esta orde, a Carrie e a Estes. Aí foi cando dixemos “hala, agora vai vir unha tempada enteira da CIA espiando a Brody, que aburrimento!” pero nada diso: nun par de capítulos Carrie descubriuse ante Brody, que foi detido, interrogado (nunca vin un poli bo/poli malo cun poli malo tan malo como Quinn e unha poli boa tan boa como Carrie) e forzado a cooperar coa CIA. Aí foi cando dixemos “hala, agora vai vir unha tempada enteira de Brody colaborando coa CIA, que aburrimento!” pero nada diso: explosións, milicias armadas ás ordes de Abu Nazir, arrepentimento, fuxidas, Carrie e Brody fodendo na noite de micro aberto da CIA... non nos deu tempo a soltar o aire e aínda estabamos no episodio 8! Entón todo comezou a rodar costa abaixo pola senda de 24: Abu Nazir converteuse nun deses psicópatas de pelis de psicópatas aos que hai que matar quince veces e así e todo sobreviven até o final dos créditos para anunciar a segunda parte da saga, Brody parecía un vampiro adolescente namorado matando xente ao tuntún para protexer a súa amada, e a Carrie déronlle os peores diálogos desde o comezo da serie. Expresei o meu descontento aquí mesmo e xurei que Homeland estaba rematada pasase o que pasase a continuación. E resulta que me tiven que tragar as miñas palabras porque o último episodio da tempada volveu ser de infarto, como diría o Vicepresidente Walden (festival del humor...), con Carrie e Brody correndo un aos brazos doutro até que unha bomba posta supostamente por Brody (e aquí volvemos a non saber de que lado está) matou a media CIA incluíndo David Estes, a viúva de Walden e o odioso Finn.  Mágoa que a Chris Brody non lle dese por ir ao funeral de Walden.

Así as cousas, volvemos a non saber qué esperar para a 3ª tempada de Homeland, e iso é o que mellor fai esta serie: xerar suspense e conspiranoia. En internet xa hai milleiros de teorías (a mellor que lin, até agora, pon de cerebro de todo a ex-muller de Saul, que orquestou a matanza para que o seu home ascendese na CIA) e volvemos estar tan expectantes como o ano pasado a estas alturas.

8. Morreu Lori! (The Walking Dead)

Está feo alegrarse da morte de alguén que non sexa un ditador xenocida ou un banqueiro, ben o sei, pero creo firmemente que coa morte de Lori o mundo apocalíptico de The Walking Dead vai ser un lugar mellor. Como xa dixen algunha vez, non estou de todo certa de que non fose ela quen provocou a apocalipse zombi dalgún xeito. Ademais, a escena gore da súa morte, e da súa... voulle chamar “autopsia”, cando Rick saca os seus restos das tripas dun zombi cheo, foron de traca. Como comentou un ávido lector do blog, a morte de Lori a mans do tarado do seu fillo debeu estar patrocinada pola Asociación Nacional do Rifle Infantil.

7. Sobredose de Louis C.K.

O ano que descubrín Louie, o seu creador e protagonista retomou o personaxe de Dave en Parks and Recreation e presentou un dos mellores episodios de Saturday Night Live deste ano. Ademáis, esta tempada de Louie tivo momentos como a viaxe a Miami, Never o neno noxento, as tres partes de Late Show con David Lynch, Louie tentando reparar a boneca que mercou para a súa filla en New Year’s Eve...

6. Mike Ehrmantraut (Jonathan Banks) en Parks and Recreation

Cando aínda non nos recuperáramos de despedir para sempre a Mike en Breaking Bad (as súas últimas palabras, "let me die in peace, Water", merecen estar nesta lista por si propias, pero con dous postos reservados a Breaking Bad xa se me ve bastante o plumeiro), Jonathan Banks regalounos unha actuación estelar en Parks and Recreation, facendo do peor pai do mundo. O duelo de titáns con Ron Swanson pola última gamba Orly do buffet é digno de ver a cámara lenta coa música de El Hombre y la Tierra.

5. Last Resort

Estaba claro: co argumento que elixiron, Last Resort non podía pasar da primeira tempada. Con todo, é unha das mellores series que se estrearon neste ano, e tamén unha das mellores series que se estrearon e se cancelaron este ano, e tamén iría na lista de series que se cancelaron demasiado prematuramente.

4. O piloto de Breaking Bad: Yeah, bitch! Magnets!

Todo no piloto da quinta tempada de Breaking Bad foi espectacular:  o misterioso comezo un ano despois dos feitos narrados, a meticulosidade coa que Walter foi limpando todas as probas que o vencellaban a Gus Fring, a entrada reticente de Mike no grupo, a escalada de Walter sacudindo os restos de Mr. White e converténdose en Heisenberg a tempo completo... Pero o mellor de todo foi que no momento en que Jesse propuxo o dos imáns, soubemos que ía funcionar, e a escena tanto da proba como da sabotaxe real foron hilarantes. O segundo mellor, que alguén colleu esta escena e fixo un loop en youtube.

3. O episodio de Law & Order de Community

Algúns fans estaban preocupados porque o despido de Dan Harmon, a mente pensante detrás de Community, supuxese o deterioro da serie. Houbo moitos episodios na 3ª tempada que probaron que se trabucaban: Contemporary Impressionists, Pillows and Blankets, Digital Estate Planning... Para min o mellor é a homenaxe a Dick Wolf e a franquicia de Law & Order: Basic Lupine Urology. Desde o comezo da historia (alguén “asasinou” a batata que o grupo estaba xerminando como parte dun proxecto de ciencias), pasando polos títulos de crédito ao estilo Law & Order, o reparto de papeis feito por Shirley porque é adicta ás series policiais, o cambio de papeis cando Troy e Abed se aburren ("Sorry about my partner, he's been on edge ever since we switched." BEST LINE EVER!), a ineptitude de Britta, a emulación de Heisenberg que fai Starburns, as actuacións estelares de Michael Kenneth Williams e Michael Ironside como profesor Kane e tío militar de Todd respectivamente... todo é perfecto, e esperemos que este ano Community remate a súa existencia con episodios tan gloriosos coma este. Ben pensado, esperemos que a NBC entre en razón e Community non remate este ano a súa existencia. #sixseasonsandamovie

2. Awake

Outra serie que tamén está na lista de series canceladas demasiado prematuramente, e que seguramente sexa a mellor serie de 2012. Polo menos aos seus creadores deulles tempo a improvisarlle un bo final para que os fans nos sentísemos mellor, un final que lembra bastante a outra das mellores series de ciencia ficción, Life on Mars (a inglesa, claro, non o truño da ABC).

1.       O final da primeira parte da quinta tempada de Breaking Bad:  Hank no váter.

Sabiamos que non ía ser posíbel, pero que levante a man quen non respirase aliviado por un intre ao ver a Heisenberg deixar o negocio despois de amasar máis cartos dos que podería gastar, reconciliarse daquela maneira con Skyler e volver ser Walter White por un momento de felicidade xunto á piscina da casa. Sabíamos que non había durar e sabíamos que a segunda parte da 5ª tempada ía estar encamiñada cara unha confrontación final entre Heisenberg e Hank, polo que Hank tiña que descubrir que Walter era Heisenberg. O que non sabíamos (e o xenial Vince Gilligan tiña claro desde que introduciu o diario de Gale Boetticher a comezos da 4ª tempada) era a forma en que Hank o ía descubrir: sentado no váter, buscando algo que ler. E a súa cara, esa cara que para min merece todos os premios de aquí a Hollywood.