Seica mañá remata o
mundo. Ou se cadra é pasado. Ou hoxe, como dicía o discjockey ao comezo de Until the End of the World, “non sei en
que fuso horario está Deus”.
En todo caso, se facemos
caso á ficción estadounidense, que é a que coñezo, a fin do mundo sempre comeza nos E.U.A., con algúns preludios illados na Torre Eiffel, o Big Ben, o Taj Mahal e un poblado remoto de África, pero o gordo sempre se centra alí, máis
concretamente na cidade de Nova York, así que podemos asumir con certa marxe de
manobra que a fin do mundo terá lugar o 21 de decembro segundo o horario GMT -5.
Iso aínda nos dá unhas horiñas xeitosas para pasar coa familia, desfasar en
plan fin do mundo, ou ver series. E existen grandes series e grandes capítulos
que tratan ese tema, a maioría ianquis porque, como digo, os americanos son expertos en acabar con
todo (pun intended).
As miñas series
preferidas que, até a data, trataron ese tema, son:
Survivors(BBC, 1975-1977, 2008-2010): Hai esperanza despois da
fin.
O que sempre me mosqueou da
ficción apocalíptica, especialmente en
televisión, é que adoita centrarse nun grupo de personaxes que non merecerían
estar vivos. Fundamentalmente porque fan cousas estúpidas, como a miña adorada
Charlie de Revolution; ou porque fan
cousas estúpidas e non son boas persoas, como Lori e Rick de The Walking Dead, os peores pais do
mundo; e outras veces porque son personaxes tan planos que non merecen estar
vivos como personaxes.
En Survivors (2008), un virus remata co 99% da poboación en poucos
días, e nos atopámonos cunha muller, Abby Grant, que tivo a enfermidade e a
superou, co cal é inmune ao virus, e vai na procura do seu fillo, que estaba
interno nun colexio deses da campiña inglesa. Polo camiño atópase cunha serie
de superviventes que se lle van unindo e tamén algún personaxe escuro que sabe
máis do virus do que conta. Refírome á versión de 2008 porque da orixinal, de
1975, só atopei o primeiro capítulo, e non me parece que a nova versión o
desmerecese.
O que me atraeu desde o
principio é que todos os personaxes principais son moi reais, bos ás veces e
mesquiños outras, heroes e covardes, e sobre todo que malia verse envoltos na
fin do mundo razoan e actúan conforme ás circunstancias, en vez de se converter
en rambos ou survivalistas expertos. Dito doutra forma, se cada unha das series
apocalípticas da televisión contasen entre os seus superviventes a un membro do
grupo de Abby Grant, as súas posibilidades de vivir cunha certa comodidade
acrecentaríanse nun 200%.
Tamén é certo que o creador da versión orixinal é Terry Nation, guionista de Doctor Who e orgulloso pai dos Daleks.
Jericho (CBS, 2006-2008): Unha lección: o futuro aquí pódese
parecer ao presente noutros lados.
O de Jericho é algo que non entendo. Lembro o rebumbio que espertou
cando a estrearon (aquí) en televisión, semellante ao de Lost, pero só durou unha tempada e pouco e cancelárona por falta de
audiencia. Supoño que botala na CBS, unha cadea especializada en series de
policías e forenses destinadas a outro tipo de público máis conservador, tiña
os seus riscos. Pero penso que o que non lle gustou á xente de Jericho foi o mesmo que o que non lles
gustou de Rubicon e actualmente de Last Resort: as tres falan de ter o
inimigo na casa, e iso non cadra ben cos votantes da “liberdade duradeira”.
En Jericho a causa da apocalipse é un holocausto nuclear. Unha serie
de bombas eliminan as principais cidades dos E.U.A. e sumen o país no caos.
Jericho é unha vila granxeira de Kansas, onde a comunidade dividida tenta
sobrevivir. Coma sempre, hai teoría da conspiración polo medio, pero o que fai
interesante esta serie, sobre todo a segunda tempada, é a chegada da poderosa
Jennings & Rall, unha empresa subcontratada polo exército dos novos Estados
Unidos (que se volven dividir), e que na súa organización, tácticas
paramilitares e contactos coas altas esferas parécese moito, demasiado, ás
compañías de mercenarios que se ocuparon de “reconstruír” Iraq despois da
invasión americana. O paralelismo é tan obvio que os habitantes de Jericho se
teñen que converter en combatentes pola liberdade, malia que o exército
ocupante e os xefes de Jennings & Rall din que son terroristas... aí queda.
Con esta exposición tan
dura dos feitos –e diante de todo, divertida, porque non hai que esquecer que
se trata dunha serie de acción- Jericho non sobreviviu á primeira tempada e da
segunda só houbo 7 episodios, que apenas deron tempo para improvisar un final
que atase todos os cabos soltos. Existe tamén un final aberto que ten algo máis
de sentido, e a serie continuou despois en formato de cómic, aínda que xa moi
lonxe da idea orixinal.
Red Dwarf (BBC2, 1988-1993): Cartas desde a tumba.
Red Dwarf é unha comedia de media hora cunha premisa de ciencia ficción: os
habitantes dunha nave espacial morren por unha fuga radioactiva, e o único que
queda vivo é o mecánico de máis baixo rango, Lister, que no momento da fuga
estaba cumprindo castigo nunha máquina de crioxenia por ter un gato agochado a
bordo. Cando Lister sae do castigo, tres millóns de anos despois, atópase con
que os únicos que fican na nave son o holograma do seu superior coñazo, Rimmer,
o ordenador intelixente de a bordo, Holly, e unha forma evolucionada do gato
que tiña agochado, Cat, que é un humanoide obsesionado co seu aspecto e tamén
un pouco Little Richard pasado de éxtase.
Como comedia ten todos os
ingredientes de comedia,comezando pola relación amor-odio entre Lister e Rimmer
e rematando polo histrionismo do gato, e con todo lembro un capítulo cun tema tan
estúpido que case me fai chorar: no episodio 8, os protagonistas atópanse cunha
nave de correos que estaba perdida, e Rimmer (que, lembremos, é un holograma)
atopa unha carta que lle mandaran tres millóns de anos atrás para dicirlle que
o seu pai morrera, e deprímese. Os outros tentan convencelo de que é estúpido
deprimirse porque un ser querido morreu hai tres millóns de anos, porque todos
están mortos e a Terra nin sequera existe, e con todo é algo tan humano que fai
o episodio tráxico. Hai outros, moitos outros, máis graciosos ca este, pero sen
dúbida o episodio de Red Dwarf que
mellor representa a apocalipse é este, “Better than Life”.
Life After People (History Channel, 2009): Cats after people.
Life After People é un documental especulativo que non se centra
nos acontecementos que poden levar á fin da raza humana, como tantos outros,
senón no que vai pasar despois de que a raza humana desapareza. Está contado de
diversos puntos de vista: a evolución de animais e prantas, as construcións, a
enerxía, etc... sempre tomando como punto de partida a primeira hora sen vida
humana na terra, e desenvolvendo esas teorías para saber o que vai pasar
despois dunha semana, un mes, un ano...
Tranquilas, non é Revolution, é o Londres de Life After People.
Por suposto que é
especulación, porque non podemos medir o que vai pasar cando non esteamos, pero
a forma na que está narrado (o feito de que conten con expertos en distintos
campos e que fuxan da espectacularidade) fai que todo semelle plausible.
Un dato interesante:
segundo o documental, os gatos son os animais domésticos que máis preparados
están para sobrevivir sen nós porque son os putos amos.
Medium (NBC/CBS, 2005-2011): os psicópatas tamén ven ficción
apocalíptica.
Moito me gustaba Medium pola forma que tiña de presentar
os casos. Nun dos meus preferidos, "Apocalypse... Now?" (T. 5, Ep. 6), Allison soña cun escenario apocalíptico no
que o seu home e as súas fillas están agochados na casa, desesperados porque
non lles quedan reservas de auga nin comida, e o que se ve fóra é un deserto
post-nuclear. Non se trata dun futuro moi afastado, a xulgar pola idade das
nenas. Loxicamente, en canto esperta, Allison vai correndo á súa tenda para
pirados survivalistas máis próxima e carga o maleteiro con barriñas enerxéticas
e bidóns de auga. Se os meus soños fosen premonitorios, eu faría o mesmo ca
ela.
"Ten algo para sobrevivir á fin do mundo? Non? Bueno, pois déame armas, que malo será..."
O que acontece na
realidade é moito máis perverso: un psicópata matou a toda unha familia
para secuestrar a filla pequena e metela nun búnker convencida de que houbo un
verdadeiro holocausto nuclear, e de que ela e o pervertido son os dous últimos habitantes
do planeta que, claro, terán que repoboar algún día. A escena na que (SUPER-SPOILER)
a moza xa adolescente sae do búnker porque hai un incendio, e atopa o
secuestrador na súa casa tranquilamente vendo un partido pola tele e tomando unha cervexa, é brutal.
Millennium (Fox, 1996-1999): creadores pasados de ácido e
Patti Smith.
Alguén vaime discutir que
Millennium non é per se apocalíptica,
pero nalgún punto da primeira tempada estableceron que o propósito do grupo Millennium era investigar unha serie de
acontecementos e persoas que ían levar a unha apocalipse inminente arredor do
ano 2000, así que podo argumentar facilmente que é unha serie pre-apocalítica,
o que ben vale.
Ademais, incluína na lista como excusa para poñer esta escena xenial, que forma parte do último
episodio da segunda tempada, e ese episodio si que trata dun virus que vai
rematar coa humanidade.
O mellor videoclip que
lle podían facer a esta canción, non podo crer que a Fox o emitise enteiro.
Twilight Zone (1959-1964, 1985-1989): o terror que marcou a
miña infancia.
Igual que outras series de ciencia ficción,
como Doctor Who, The Outer Limits ou Masters
of Science Fiction, The Twilight Zone
ten moitos capítulos que tratan o tema da fin do mundo. Time Enough At Last (1959) é un dos máis lembrados e parodiados:
un home solitario ao que lle encanta ler e nunca ten tempo atópase nun futuro
post-nuclear, por fin só e rodeado de libros, até que lle rompen as gafas. Eu
persoalmente nunca entendín o clímax da historia, do mesmo xeito que a
biblioteca municipal se salvou do holocausto, ben pode haber por aí algunha
óptica, ou algunha casa, ou algún cadáver torrado que conserve as gafas
graduadas postas... o que quero dicir é que o problema do protagonista é
difícil pero non é insalvábel.
O episodio que a min me
resultou máis aterrador, en troques, foi A
Little Peace and Quiet (1985). Nel, unha ama de casa tamén rodeada de ruídos,
tarefas, nenos berrando, marido petardo e veciños coñazos, atopa un colgante en
forma de reloxo de sol. Descubre que cada vez que o pon, o mundo enteiro se
paraliza, e deseguida comeza a desfrutar del, usándoo para safarse de
vendedores inoportunos ou para relaxarse cando a súa familia mete moito ruído.
Aos poucos a historia de fondo deixa ver que hai unha guerra nuclear inminente,
e finalmente unha noite a muller ve na televisión as noticias de que Rusia
(daquela era Rusia) lanzou nonseicantos mísiles con destino aos Estados Unidos.
Coa tele mandando evacuar, o marido berrando e os nenos chorando, a muller para
o tempo máis unha vez e sae á rúa a ver qué acontece. Mentres camiña polas rúas
ateigadas de xente conxelada no acto de correr, tropeza cun home que está sinalando ao ceo, dáse a
volta para ver ónde apunta o dedo e ve, no ceo, a uns metros da súa cabeza, o
mísil soviético, suspendido no aire.
Escribo este resumo de
memoria, porque non volvín ver o episodio desde que o puxeron por primeira vez
na tele, cando eu tiña uns 9 ou 10 anos. Lembro o argumento perfectamente como
lembro que o camisón que levaba a señora era rosa, e que tropezou co home que
sinalaba o ceo xusto diante do cine, porque foi unha imaxe que me perseguiu
moitas noites, o que para min a eleva á categoría sublime de dúas das miñas
cousas favoritas: o bo terror e a boa televisión.
Buscando imaxes despois de escribir a entrada atopeime con isto: lembraba que a última escena era diante dun cine, pero de cativa non collín á referencia cómica ás dúas películas.
Jeremiah(bonus track)
Nunca vin Jeremiah, que vai dun mundo onde todos
os adultos morreron e os nenos medraron salvaxes, pero pensei que pagaba a pena
pechar esta lista con ela, só polo feito de que os protagonistas son, atención:
Dylan de Beverly Hills 90210 e o
fillo de Bill Cosby!
Estou bastante afeita a escoller unha serie como a sorpresa
da tempada e que a cancelen case coma se os executivos das cadeas
estadounidenses lesen este blog e buscasen formas crueis de burlarse de min (Awake, Last Resort). Tamén estou afeita a que series que comezaron sendo
boas ou cando menos entretidas vaian entrando aos poucos nunha espiral de
inwatchabilidade (perdón polo galinglish, non se me ocorre outro termo para
dicir unwatchable sen que sexa invisíbel, que non é o que quero dicir, vaia
tradutora) até que miralas cada semana se converte nun trámite aburrido (The Office, The Big Bang Theory, How I
Met Your Mother). O que non me esperaba é que fixo Homeland hoxe. Iso si que non o esperaba, e estou cabreada.
En palabras de Saul:
Para explicar o meu cabreo vai ser mellor que empece por
contar qué pasou no capítulo de hoxe de Homeland,
pero para iso teño que remontarme aos capítulos anteriores, porque hai máis de
quince días que non publico unha entrada nova (unha crítica por semana? a quen
quería enganar?). Á luz da nova deriva do guión non estou segura de poder ser
moi xusta resumindo os capítulos anteriores porque non deixo de pensar no
estúpido que foi todo o que aconteceu esta semana, tan estúpido que case anula
todas as xenialidades previas desta tempada, nun claro caso de Lostitis aguda,
pero vou tentar compartimentar.
E iso, spoiler alert, blablabla.
Homeland(Tempada 2, Episodios 7, 8 e 9) ★★★★☆
Pasaron unha chea de cousas nestes tres episodios: Brody e
Carrie liáronse outra vez! Saul e o resto da CIA escoitaron con cara de
circunstancia cómo Brody e Carrie se liaban outra vez! Volveu Aileen! Morreu
Aileen! O fillo de Brody tivo dúas frases no diálogo! Virgil! Adoro a Virgil.
Vou tentar ir por orde.
En The Clearing, o
primeiro deses tres episodios, Roya Hammad díxolle a Brody que por culpa da
operación nada secreta nin delicada de Gettysburg perderan algúns homes, e que
precisaba que el estivese máis involucrado na célula terrorista. A el pareceu
non facerlle moita graza, pero non se tiña por que preocupar, porque o seu
labor consistía en ir pasar a fin de semana á mansión dun millonario con festas
na piscina, paseos polas cortes e demais, e de paso “estar perto do
vicepresidente”, o cal a min pareceume unha misión un pouco chorras, pero que
saberei eu, nunca dirixín unha célula terrorista. Dana seguiu dando a barrila
con que había que contarlle aos maiores que atropelaran unha vella, e Finn non
quería nin de coña, pero comezaron a discutir por iso e finalmente as mamás
descubriron todo. Entón Morena Baccarin primeiro e Brody despois comportáronse
como auténticos necios, querendo ir á policía a explicar que o fillo do
Vicepresidente dos EUA e a filla do futuro Vicepresidente dos EUA atropelaran
unha muller, déranse á fuga e deixárana morrer na rúa. Que clase de carreira
política pretendían ter estes dous? Hai dous capítulos Morena Baccarin estaba
toda tola coa idea de ser Segunda Dama? Viceprimeira Dama? pasase o que pasase
e agora escandalízase porque a muller do Vicepresidente non quere oír falar de
ir á policía coa historia do atropelo e fuga? Non hai quen a entenda.
Vouvos aforrar o suplicio desta liña argumental: Brody
acompañou a Dana á policía a contalo todo; Carrie interceptouno e explicoulle
que nin de coña podía xogar ao pai honrado cando a seguridade nacional estaba
en xogo e blablabla; Dana chinouse con el por non deixarlle contalo e porque
foi Carrie, a amante tarada, a que llo impediu; Dana marchou a casa de Mike,
nun movemento que eu diría que foi do máis intelixente que fixo esta rapaza
desde que comezou a serie, porque se es unha adolescente cabreada e de verdade
queres ferir ao teu pai, escapa del e vai pasar uns días á casa do seu
ex-mellor amigo/ex-amante da túa nai; Mike levouna a ver a filla da señora
morta, moito máis realista e espabilada que Dana, quen lle dixo que tivese a
boca calada porque a oficina do Vicepresidente estaba a pagarlle un pasturcio
para que non lle contase a ninguén o do atropelo; fin da horríbel historia do
atropelo e fuga. Para o único que serviu todo isto, aparte de para ver suspirar
a Dana aínda máis, foi para estresar a Brody até o punto de dicirlle a Roya que
mandaba todo á merda e que pasaba de Abu Nazir, o que á súa vez levou a Carrie
a “secuestrar” a Brody para reprogramalo, e ao sexo escoitado por toda a CIA e
parte de outras axencias, e a que Abu Nazir secuestrase a Brody para re-reprogramalo.
Pero a iso xa chego agora.
As decisións estúpidas ás veces comezan cunha aperta.
E agora, un exemplo de trama secundaria que tampouco leva a
ningures pero que, ao contrario cá de Dana, susténtase por si propia e é
entretida e conmovedora como para non decepcionarnos cando vemos que non ten
relación coa trama xeral: Saul e Aileen. Resulta que grazas a seguir a Roya
Hammad, a CIA tiña fotos dun novo terrorista con cara de terrorista pero non
sabían quen era, e a falta dunha pista mellor Saul decidiu ir á Prisión de
Máxima Seguridade do Carallo 29 para tentar sacarlle información a Aileen, a
terrorista americana que detiveran na anterior tempada. Esta premisa é un pouco
frouxa porque dubido que entre a CIA e os carcereiros Aileen non estivese xa
sen uñas, moas e dignidade para que revelase toda a información pertinente
sobre toda Al Qaeda, pero o que viu a continuación foi bonito. Saul atopou a
Aileen nun rocho de 2x2 no soto da prisión, e cando ela lle dixo que só ía
falar con el fóra da cela, el preguntou, estrañado “e logo que ten isto de
malo?”. MecagonaCIA, o primeiro golpe no estómago. Foron a unha sala cunha
fiestra, desde a que se vía unha paisaxe moito máis aceptábel da que (segundo a
miña pouca experiencia) se ve desde algunhas prisións españolas, o cal foi unha
sorte para Aileen, porque non tiña pensado voltar á cela. O que seguiu foi un
xogo de poder entre Aileen, unha prisioneira totalmente rota, e Saul, un
veterano da CIA con centos de horas de traballo de campo ao lombo, e a min
pareceume poético. El tentou que Aileen confiase nel, ela non o fixo, malia que
había deportividade na súa contenda, e finalmente foi Saul o que confiou nela,
que o enganou, e aproveitou a súa debilidade para quedar pechada a soas cuns
lentes e cortar as veas co cristal. E Saul pareceu xenuinamente triste por
perdela, o que contrasta máis coa súa actitude ao comezo do episodio, cando lle
pareceu que un rocho sen luz no soto dun edificio de cemento era un sitio máis
que aceptábel para pasar 23 horas ao día. Esta foi unha historia coa que non me
pareceu que estivese perdendo o tempo, ben espaciada ao longo do episodio e
executada, o mellor que dá Homeland cando
non lle dá por mandalo todo á merda e converterse en 24... En fin, sigamos.
O que tamén pasou neses tres episodios foi que Quinn se
recuperou coma se nada do tiroteo de Gettysburg, e que Quinn é claramente malo.
Saul andaba coa mosca detrás da orella, así que mandou a Virgil e a Robin (non
sei como se chama o compañeiro de Virgil, pero en serio, desde agora Virgil e
Robin e o Virgilmóbil) a osmar ao seu piso, e fixeron un traballo de primeira,
coma sempre que se lles encarga algo a eses dous XENIOS: descubriron que Quinn
non é quen di ser, é un paranoico da seguridade e ten reunións secretas moi
pouco discretas cun tipo da CIA que se dedica a operacións especiais, así que sabemos
que Quinn máis que analista é un asasino. Resulta que Estes o puxo ao mando da
operación de Saul e Carrie non só para botarlles un ollo, senón para eliminar a
Brody cando este xa non fose necesario. No último destes tres fantásticos
episodios, mentres a CIA desenvolve a operación contra a Abu Nazir, Quinn faise
pasar polo chófer de Brody para matalo en canto lle dean a confirmación, pero
por sorte Abu Nazir escapa e Estes anula a orde no último minuto.
O que nos leva a Brody e Abu Nazir, Brody e Carrie. Gústame
como a serie explotou esas dúas relacións até agora: na primeira tempada
explicáronnos que Abu Nazir rompera a Brody durante o seu cativerio até que non
quedaba nada del e despois recompuxérao e déralle amor e un sentimento de pertenza, e para min foi críbel a
maneira en que todo iso se foi revelando, como cando Brody lle explicou a
Carrie na cabana do bosque que el realmente amaba a Abu Nazir. A segunda
tempada tratábase de volver atraer a Brody cara ao lado americano da guerra, e
por moito que o ameazasen e Quinn lle atravesase a man cun coitelo, a que
estaba a facer o delicado traballo equivalente ao de Abu Nazir era Carrie,
querendo ou sen querer, e houbo un paralelismo evidente nas dúas historias:
Carrie capturou ao Brody soldado de Abu Nazir en New Car Smell, Carrie rompeuno facéndolle cuestionarse a súa
relación con Abu Nazir, con Isah e coa súa propia familia nos capítulos
seguintes, e finalmente Carrie tendeulle a man e amouno (máis literalmente que
Nazir) en I’ll Fly Away, mentres
Peter Quinn se regodeaba e Saul parecía un pai preocupado e asqueado. E, do
mesmo xeito que fixera Nazir cando lle deu a Brody unha palmadiña no lombo e
lle dixo “hala, a atacar o teu país”, ao día seguinte da súa noite de amor
Carrie deulle unha palmadiña no cu e díxolle “hala, a infiltrarte na rede de
Nazir”.
Despois diso Nazir fixo unha viaxe aos EUA aparentemente só
co obxecto de secuestrar a Brody, o cal é un pouco ida de olla, porque o alter
ego de Osama Bin Laden non se vai pasear polas pataqueiras de Idaho coma se
nada para convencer a un axente dobre que o está traizoando de que volva ao
rego, pero como até o de agora Homeland sempre
nos recompensara con historias que ían a algures, deixámolo pasar cun pouquiño
de “suspension of disbelief” (outra cousa que non sei como se di en galego).
Total, que Nazir secuestrou a Brody, que debe de tomar Nervocalm de almorzo,
porque non fan mais que levalo e traelo, soltouno, e nun dos momentos que
fixeron a Homeland unha serie
maxistral, vimos por medio dun flashback o que Brody lle contaba a Carrie que
pasara, pero nunca o que pasara realmente, co cal seguiamos sen ter claro se
estabamos perante un axente dobre, triplo ou elevado a infinito. A CIA
coordinou unha operación para deter a todos os malos do mundo, na que caeron
Roya Hammad e unha chea de extras que estaban cargando explosivos nunha
furgoneta das noticias de forma moi pouco discreta, o cal me fixo pensar que toda a historia dos explosivos fora un cebo, e, como xa dixen, Nazir non
estaba alí así que Estes e Quinn abortaron a Operación Rick Astley (que é o
nome que lle darían ao plan para matar a Brody se os que poñen os nomes das
operacións na CIA fosen os mesmos que os que poñen os nomes das da Guardia
Civil Española).
Alén diso, a familia de Brody está nun piso franco da CIA
mentres dura a operación (non sei se o termo “chabolo franco” está aceptado,
pero pedazo chabolo); Morena Baccarin
volveuse liar con Mike, o peor mellor amigo do mundo, o cal espero que lles
fixese aliviar tensión sexual e deixar de ser tan lánguidos e insoportábeis; e
o fillo de Brody dixo algo sobre que auga da piscina estaba boa e que as
pantallas planas molan. Por dios, dádelle algo que facer a ese rapaz!
O que por fin nos leva a:
Homeland(Tempada 2, Episodio 10) ★☆☆☆☆
NOTA: doulle unha estrela porque pasaron cousas, e supoño
que a iluminación non estivo mal.
O episodio chámase Broken
Hearts, o cal é revelador, porque así me sentín eu.
Daquela, nalgún punto entre o capítulo anterior e este, Homeland, aquela serie chea de matices e
caras escuras, converteuse en 24, os
putos Estados Unidos do Ben contra as Forzas do Mal con Turbante (non esaxero,
acabo de miralo e o seguinte capítulo chámase The Motherfucker with a Turban).
Neste episodio Brody volve ao piso franco e atópase con
Morena Baccarin e Mike, o peor mellor amigo do mundo, todos postcoitais e
incapaces de disimular. Pasa deles e tenta pasar algún tempiño cos fillos, para
compensar por poñer as súas vidas en perigo e iso. Chama Carrie, Morena
Baccarin enfádase pero a quen lle importa, porque Brody está feliz como unha
perdiz falando en plan adolescente con Carrie, a lo “colga ti primeiro”, e
Carrie está a piques de chegar á CIA e poñerse a garabatear “Señora de Nick
Brody” e corazonciños en todos os informes clasificados. Pero de súpeto un
recurso argumental manido lánzase contra o seu coche, e adeus Carrie,
secuestrada polo terrorista máis buscado desde Bin Laden a plena luz do día no
medio de Washington (si, o mesmo Washington onde vive o Presidente dos Estados
Unidos e onde están o Pentágono e o Congreso e moi perto de onde está a CIA).
Así comeza a demencia. Despois Abu Nazir chama a Brody,
amósalle a Carrie atada a unha tubería, e dille que (atención ao plan digno de
supervillano de Revolution) a vai
matar a menos que Brody se cole no despacho do Vicepresidente Walden, averigüe
o número de serie do seu marcapasos e llo pase para que poIda
provocarlle un ataque ao corazón a distancia. How fucking brilliant! Para que
narices Abu Nazir se pasou 8 anos entrenando a Brody e a Walker e montou todo
ese dispositivo con Aileen, o mozo de Aileen, o agregado da embaixada do Líbano
e deus sabe quen máis para matar a Walden no bunker, cando era tan doado como
roubar o número de serie do seu marcapasos e facelo fibrilar a distancia ou o que sexa?
Estiven tentando lembrar se nalgún capítulo anterior se mencionara algo de que
o Vicepresidente tiña un marcapasos, porque así e todo négome a crer que os
guionistas de Homeland sexan tan
chambóns de sacarse da manga un elemento coma ese, pero de verdade que non me
lembro. Se estou trabucada, por favor que alguén me corrixa.
Deixando iso á parte, todo o que seguiu esixiume un
exercicio de fe que, de facelo, podería ter crido que Brody ía viaxar a Kripton
no seu gadgetocóptero e volver cun condensador de fluzo que destruíse a Abu
Nazir para sempre. En vez diso, non me cansei de facerlle pedorretas á pantalla
do ordenador. Creo que Damian Lewis pensou o mesmo ca min, porque até agora a
súa actuación parecérame impecábel mesmo nos momentos máis histriónicos (como
matando ao xastre de Gettysburg, por exemplo) e neste capítulo actuou
simplemente mal. E non me estraña. Brody correu coma un tolo á residencia do
Vicepresidente, onde os axentes do servizo secreto máis incompetentes da
historia vixiárono concienzudamente mentres agardaba na entrada e despois,
cando preguntou polo baño, deixárono andar só pola casa do Vicepresidente
adiante e non se volveron preocupar malia que tardou moito, moitísimo en
volver. Brody entrou no despacho, atopou de seguida o maletín do marcapasos, e
o único que lle custou un pouco en toda esa fazaña foi ler os números de serie
porque eran moi pequenos e, xa se sabe, a presbicia. Menos mal que alguén
deixara unha lupa convenientemente apoiada nun andel. Toda esa escena estaba
gravada a un ritmo frenético que (penso) quería imitar o do primeiro capítulo
da tempada, cando tivera que entrar no despacho de Estes para coller a lista
duns posíbeis obxectivos de Al Qaeda. Daquela, eu estivera sentada na beira do
asento, dando chimpos de emoción e berrándolle a Brody que se apurase. A escena
desta semana foi tan grotesca que non puiden manter os ollos na pantalla todo o
tempo. Por fin Brody chamou a Nazir, díxolle que soltase a Carrie primeiro, e este
soltouna sen plan B ningún... Seica Abu Nazir secuestrara a Carrie, unha axente
de campo da CIA, el só, e non tiña ninguén máis con el no edificio abandonado
no que se atopaba (supoño que a implicación era que na operación da semana
pasada a CIA detivera a todos os contactos de Abu Nazir e el escapara polos
pelos, só e acurralado, pero mesmo eu sei que non é así como se organizan as
células de Al Qaeda). Brody leulle os números a Nazir, e Nazir mandoulle un
whatsapp ao seu hacker de garda en Beirut, e este activou a secuencia de
autodestrución do marcapasos, ou o que fose, aí xa deixei de prestar atención.
Total que o Vicepresidente rematou a súa reunión e entrou no
despacho sen escolta, onde non lle sorprendeu para nada atopar a Brody
fedellando nas súas cousas, e díxolle unha cousa súper malvada sobre matar
nenos árabes ou así, e Brody alegrouse de ter colaborado con Nazir e despois
volveu outra escena vergoñenta na que o Vicepresidente sufría un ataque ao
corazón mentres Brody o zarandeaba e lle dicía que se alegraba de que morrese
por querer matar nenos. Nin rastro do servizo secreto. Nin cando Brody saíu
correndo do despacho e comezou a berrar que precisaba un médico, non había
ninguén en toda a planta. En serio, en que gasta a Casa Branca os cartos dos
contribuíntes?
Mentres, en Langley, Saul enfrontouse con Estes e díxolle
que descubrira quen era Quinn e a Operación Rick Astley, e Estes chinouse tanto
que ao final do episodio mandouno reter e levar ao calabozo da CIA. Gálvez, o
actor secundario que todos os telespectadores esperan que sexa o topo da CIA,
volveu misteriosamente do seu leito de morte para axudar porque “soubo que
secuestraran a Carrie” e a ningún dos seus colegas espías lle pareceu súper
sospeitoso, onde está Virgil cando o precisas?
E polo medio de todos estes
despropósitos, Carrie e Abu Nazir tiveron unha conversa que debía ter sido un
duelo de titáns polo amor de Brody e a lexitimidade das súas respectivas
guerras santas, e en troques diso foi unha redacción de sexto do meu cole polo
día da Paz:
Até aquí a intriga toda, as teorías de se Brody era un axente dobre ou triplo, a doble moral dos dous bandos e a boa televisión. A partir de agora God Save America, témome.
E este foi, para min, o final de Homeland. Moito teñen que amañar os dous capítulos que quedan para
que recupere a alegría de vivir.
Eu apoio a folga xeral, e a única forma que se me ocorre de
darlle uso a un blog superficial coma este na véspera dunha folga, é facer unha
lista de quen tamén a apoiou desde a ficción televisiva. Ánimo e a polo noso
futuro.
All in the Family: The
Bunkers and Inflation parts 1, 2, 3 and 4(Tempada 5, Episodios 1, 2, 3 e
4)
1974
Durante os catro primeiros capítulos da quinta tempada de All in the Family, o sindicato de Archie
Bunker decide ir á folga para conseguir que lles aumenten o salario mínimo. A
familia ten débedas, como sempre, e Archie tenta que a súa muller Edith non
descubra o da folga para non estragarlle o aniversario de voda. Edith, pola súa
banda, tenta atopar un traballo para soster a familia durante a folga que,
sendo sectorial, prolóngase durante semanas.
Esta é unha das poucas ocasións nas que un problema serio se
desenvolve durante varios episodios, co cal a situación de normalidade non se
restablece para o final do capítulo como adoita acontecer coas comedias.
Lou Grant: Strike
(Tempada 4, Episodio 13)
1981
Lou Grant é o xornalista que todos quixemos ser (todos os
que nos lembramos del, claro). Traballa como redactor xefe de Los Angeles Tribune e como boa serie dos
70, as súas tramas están cheas dos conflitos sociais que non volveron abordar
xornalistas de ficción máis modernos.
En Strike os
traballadores da rotativa do L.A. Tribune
temen perder os seus postos de traballo coa instalación dun novo sistema
informático e van á folga. Os redactores secúndana en solidariedade cos seus
compañeiros, pero a directora do xornal obriga a Lou a permanecer no seu posto
xa que é parte da equipa directiva. Coma moitos outros argumentos de Lou Grant, a historia garda paralelismos
coa folga que os traballadores do Washington
Post mantiveron en 1975.
The Comic Strip
Presents: The Strike
1988
The Comic Strip era un grupo de cómicos británico de onde
saíron os protagonistas de The Young Ones
e algúns outros. Cada capítulo da serie era independente e os actores
interpretaban a personaxes diferentes.
The Strike trata
dun mineiro de Gales que se converte en guionista de cine e escribe unha peli estilo
Ken Loach sobre as folgas mineiras do 84 no Reino Unido, baseada na súa propia
experiencia. A produtora que a merca quere convertela nunha película de catástrofes
(mineiras) na que Al Pacino (ao que o produtor se refire todo o tempo como Scarface) rescata a Meryl Streep. Aos
poucos, a industria vai cambiando toda a película: a localización non lles
parece realista malia ser o sitio onde realmente tivo lugar a folga; os anos
oitenta non son o suficientemente miserábeis e queren cambiar a ambientación
aos 30; todos os actores ingleses teñen
que parecer feos, sucios, mesquiños e ignorantes para destacar a heroicidade de
Pacino... O resultado final é tan ridículo e afastado da realidade, que a
película gaña numerosos Oscars.
The King of Queens:
Strike One, Strike Too, Strike Out (Tempada 3, Episodios 5, 6 e 7)
2000
O protagonista de King of Queens, Doug, traballa para unha
empresa de mensaxería e vive no barrio obreiro de Queens, en Nova York, coa súa
muller, que é secretaria nun bufete, e o seu pai xubilado.
Neste capítulo a folga tamén se estende no tempo da serie
durante máis dun capítulo. Ao primeiro, Doug está preocupado pola folga porque
acaba de mercar un coche novo, pero para o último episodio semella que xa se
lle esqueceu e parece máis ben que está de vacacións.
Grey’s Anatomy: Break
on Through (Tempada 2, Episodio 15)
2006
Grey’s Anatomy é
un melodrama sobre a vida e milagros (unha chea de milagros) de unha serie de doutores
superdotados do ficticio Hospital Seattle Grace. Case todas as historias teñen
que ver con leas amorosas entre os médicos (en ocasións tamén se dignan a
confraternizar co persoal de enfermaría), que ven reflectidos os seus problemas
nos seus pacientes.
En Break on Through as
enfermeiras do Seattle Grace convocan unha folga e os doutores ignórana por
completo, pensando que o seu sagrado deber de “salvar” pacientes está por riba
das condicións nas que iso se fai. O único que a secunda é o residente de
segundo ano George, que dá un discurso bastante efectista sobre a solidariedade
obreira e o que supón ser un esquirol.
Non atopei fotos do episodio. Estes son algúns dos actores de Grey's Anatomy apoiando a folga dos guionistas en 2007-2008.
Espero que isto sexa
unha cousa semanal, e estamos aí negociando colaboracións para o blog, así que
cunha pouca sorte non tedes que ler soamente o meu punto de vista sesgado e
caprichoso, senón que o poderedes contrastar con outros puntos de vista sesgados
e caprichosos. Mentres tanto, ídesvos ter que conformar con isto.
Ah! Para fardar un pouco
máis, decidín engadir un sistema de puntuación con estrelas, de cero a cinco,
por isto de catalogar e medir que nos gusta aos humanos (“a min mídeme...”).
Imos aló: os spoilers,
grandes, pequenos e medianos, a partir de aquí.
Revolution (Tempada 1 Episodio 6: The Children’s Crusade) ★☆☆☆☆
Estou un
pouco decepcionada con este capítulo de Revolution
porque non foi tan divertido coma o anterior. Agárrense los machos, por suposto
que foi tan malo coma o anterior e que os personaxes seguiron tomando decisións
estúpidas, pero por algunha razón para min non funcionou tan ben coma un
narcotraficante psicópata argallando un duelo a morte entre dous dos
protagonistas porque se aburría.
Esta
semana os nosos heroes seguían o seu camiño interminábel cara a base de
operacións de Monroe (comezo a ter claro que o camiño é o obxectivo e que non
van chegar alí até o final da tempada), cando se atoparon cunha banda de nenos
desamparados mais ao estilo de Peter Pan
ca d'O señor das moscas, como
cabería esperar dunha situación extrema coma esa. Antes de saber que pasaba con
eles, Charlie xa se quería embarcar noutra misión suicida para axudalos, malia
que agora vexo claro porque Charlie nunca ten medo de ir facer o idiota por aí
adiante: sabe que, pase o que pase, o tío Miles sempre a vai rescatar no último
minuto. Claro que os espectadores tamén o sabemos.
A
historia dos nenos era que formaban todos parte dun campamento de superviventes
até que un día a milicia de Monroe matou os seus pais, asumo que porque iso é o
que fan as malvadas milicias post-apocalípticas, porque tampouco o explicaron. Os nenos sobreviviron agochados, e agora a
milicia chegou para levar a Peter Pan ao seu líder non se sabe ónde. A
cousa foi como segue: Charlie quería ir rescatar o chaval a onde fose e como
fose, porque a súa personaxe ten esa consistencia, que nun momento dado está
rosmando porque van moi lentos e non se dan achegado ao seu irmán e no seguinte
estase metendo de cabeza en calquera plan estúpido e perigoso para axudar a
alguén que non llo pediu.
Semellaba que Miles ía ser a voz da razón, pero de
súpeto remordeulle a conciencia que todos eses asasinatos ocorresen mentres el estaba ao cargo da
milicia de Monroe e co seu beneplácito (o que, estrañamente, nin Nora nin a súa
sobriña nin sequera o petardo de Aaron semellan terlle en conta nunca), e
decidiu que tamén era a súa responsabilidade rescatar o rapaz. Aaron, como bo
covarde que é, protestou un pouco, pero non lle fixeron nin caso. E alá se
foron a un misterioso barco ancorado na costa onde a milicia entrenaba reclutas
forzosos para os converter en asasinos sanguinarios.
Chegados
a este punto teño que facer un inciso para comentar que me desconcerta bastante
qué clase de entrenamento militar tivo o tío Miles, porque para ser un soldado
do exército dos E.U.A. que despois fundou o seu propio para-exército, non é
quen de decatarse cando alguén o sigue monte a través. Xa lle pasara dúas veces
co fillo de Giancarlo Esposito, o que pode ter un pase porque o chaval estaba
entrenado, pero é que agora o seguiu o club dos cinco ao completo, incluído o
neno gordo e tímido, a nena negra e resabiada e un par de estereotipos máis, e
non se decatou de nada. O caso é que chegaron todos ao sitio onde estaba o
barco e repetiron punto por punto o argumento da semana pasada, que total xa o
tiñan ensaiado. Véxase:
Paso 1 –
Charlie disfrázase para meterse ela soa na boca do lobo porque (os guionistas insisten
en que) esa é a única forma de levar a cabo o seu plan.
Paso 2 –
Charlie mete a pata facendo algo perigoso e/ou estúpido.
Paso 3
– O tío Miles dá un par de saltos e cabriolas e chega até onde está Charlie sen
correr ningún perigo.
Paso 4 –
O tío Miles desfaise dos gardas, rescata a Charlie e finaliza o plan con éxito
e sen baixas.
Por que,
no nome de Deus, aínda non se lles ocorreu que vaia sempre Miles desde o
principio é algo que descoñezo.
Mentres
todo isto acontecía, Aaron quedou ao cargo dos cativos –o que a min
persoalmente quitaríame o sono- nun faro aparentemente abandonado que despois
de 15 anos sen electricidade estaba en perfectas condicións, porque xusto cando
Miles e os seus ían perdendo a pelexa no barco e precisaban unha distracción, o
USB acendeuse outra vez e o xerador do faro comezou a funcionar e a dar luz coma
se nada, cegando momentaneamente aos malos do barco (e, de verdade, só aos
malos, o cal na miña opinión está moi perto da xenialidade desta escena)
e Miles puido escapar. Ah! No faro había algúns malos máis agochados, pero Aaron
desfíxose deles porque seica é o novo Miles.
Pola súa
banda, a peor nai do mundo, Rachel, axudou a Monroe a torturar e sonsacar a un
antigo compañeiro de traballo para saber ónde estaban agochados os outros USBs,
e grazas a iso soubemos que, ademais de ser a peor nai e a peor compañeira de
traballo do mundo, Rachel tamén formaba parte do peor equipo de científicos do
mundo, porque tratando de desenvolver unha fonte de enerxía inesgotable o que
fixeron foi exactamente o contrario, dar cunha forma de esgotar toooooda a
enerxía, e o contan tan contentos, coma se fosen os inventores do post-it. O
home de Rachel, que só saíu no piloto e do cal non lembro nin o nome, quería
vender esta perigosa arma aos militares, para o cal lle fixo unha demostración
desternillante a un malvado axente do goberno: por algunha razón, en lugar de
amosarlle como todo deixaba de funcionar dentro dun entorno convenientemente
illado e observando a través dun cristal como estaba a facer el, obrigou ao axente
do goberno a meterse dentro dese entorno illado e comunicarse con el por medio
dun teléfono móbil que, claro, tamén deixou de funcionar. Non podo evitar
imaxinar os científicos da CIA dicíndolle aos seus superiores “estamos
desenvolvendo unha droga experimental, achéguese e remangue a camisa, señor
director de operacións”.
En principio Rachel negábase a venderlle a patente da
cousa-que-servía-xustamente-para-o-contrario-do-que-querían aos militares, porque
daquela estaba embarazada de Danny e xa se sabe, mulleres e hormonas! póñense todas
sentimentais e non se lles pode deixar tratar con asuntos de estado... pero
convenientemente tiña unha condición médica que lle ía facer perder o bebé e o
único que podía axudala era o malvado axente gubernamental, co cal asumimos que
aceptou vender porque Danny está vivo. Ah! E ao final descubrimos que o malvado
axente do goberno tamén está vivo e ten secuestrada a aquela señora negra que saíu
só no primeiro capítulo e que tamén tiña un USB e non volvemos saber dela.
En
resumo: os Nenos Perdidos están salvados e agora xa non desconfían de todos os
adultos grazas a Charlie e tío Miles, que seguirán por aí perseguindo aventuras
co mesmo patrón en vez de ir dereitiños a rescatar a Danny; Rachel non coñece
límites éticos á hora de protexer ao seu fillo, pero non parece preocuparse
moito por saber qué vai ser da súa filla agora que o seu home morreu; hai unha
conspiración do goberno detrás dos USB máxicos que volven a luz nos momentos
máis oportunos do mundo; e a milicia segue coas súas tolas aventuras... quen
sabe? se cadra no próximo episodio afogan unha camada de michiños, ou finxen
axudar a unha vella a cruzar a estrada e despois lánzana desapiadadamente
diante dun camión. O que si, do malvado torturador da semana pasada que ía saír
na procura de Charlie e os seus para matalos, non volvemos saber. Quen dixo
continuidade?
A
anterior tempada de Supernatural foi
a peor até o de agora, para min, para os fans e para a crítica de verdade, por
iso a oitava tempada tenta volver ás súas orixes, presentando un caso diferente
cada semana, afondando na relación entre os irmáns e sen preocuparse moito,
polo de agora, da mitoloxía xeral da serie. Ademais de ter uns antagonistas
horríbeis e pouco claros, a anterior tempada tivo a dubidosa honra de contar co
peor capítulo da serie, Season 7, Time for
a Wedding!, onde os recorrentes chistes metatelevisivos de Supernatural desta vez non funcionaron.
Tería borrado ese capítulo da miña mente por completo se non fose porque houbo
unha cousa que si me gustou: Garth, o substituto temporal que Dean escolleu
para Sam, e que durante todo aquel capítulo foi tratado como un substituto
temporal, tiña algo especial para min. O seguinte capítulo no que apareceu, Party On, Garth seguiume dando
esperanzas. Non sei porqué, sempre pensei que detrás da caricatura do cazador
torpe e friki sen amigos había potencial para un personaxe secundario
interesante, se cadra pola interpretación de DJ Qualls ou porque os guionistas
xa contaban con introducilo na serie, pero o caso é que a miña fe viuse
recompensada no capítulo desta semana.
O caso
non tiña nada de particular. Ao xeito dos casos da primeira tempada, foi máis
un vehículo para que os irmáns Winchester discutisen, mais unha vez, os seus
sentimentos, que para outra cousa. Un penique da Guerra Civil posuía a quen o
tocaba co espírito dun soldado confederado vingativo, e se esta persoa lle
gardaba rancor a alguén por calquera motivo, convertíase nun asasino sádico e
non paraba até matar o obxecto da súa ira. Obviamente, Dean tocou o penique e
foise cargar a Sam por deixalo só no Purgatorio, pero Garth salvou o día e
converteuse no novo Bobby, algo que levaba tentando desde o comezo do episodio
pero Dean lle impedía (a verdade é que me fixo graza ver como Dean se indignaba
porque Garth non dicía as coletillas de Bobby, “balls!” e “idjit” nos contextos
axeitados).
Garth é un tipo encantador, pero podía ter lavado a gorra de Bobby antes de poñela.
O que non
entendo moi ben é o rancor de Dean cara Sam por non buscalo cando estaba no
Purgatorio, refacer a súa vida e deixar de ser cazador. Calquera que queira
tanto ao seu irmán como estes dous, querería que fose feliz cando el xa non
está, e Dean fixo exactamente o mesmo ao final da quinta tempada, cando pensou
que Sam estaba morto. Ademais, as continuas referencias ao mal que o pasou no
Purgatorio e que nada o pode describir non semellan corresponderse cos flashbacks
que nos chegan de alí: a serie xa nos amosou os Winchester vivindo infernos nos
que eran torturados día e noite para toda a eternidade; en comparación con iso,
dar voltas por unha fraga matando monstros con axuda de alguén non parece moi
distinto ao que Dean fai na súa vida real, e desde logo non tan doloroso como a
súa tempada no Inferno.
Pola súa
banda, Sam está a ter a peor liña argumental da súa vida, e falando de Sam iso
é moito dicir. Non sei qué me supera máis, se ver a Jared Padalecki pararse no
medio do set e mirar ao baleiro agardando a que na montaxe introduzan as
escenas do flashback, ou a historia totalmente carente de emoción da
veterinaria viúva de guerra que volveu abrir o seu corazón a un completo
estraño. Ademais, se tanto a quería, como é posíbel que marchase a xunta do seu
irmán no medio da noite sen deixar sequera unha nota? Cando Dean abandonou a
Lisa para protexela, polo menos a chamaba de cando en vez para asegurarse de
que estaba ben.
Outra
cousa que boto de menos? A música. Non o podo dicir con seguridade, pero penso
que desde a montaxe co resumo da tempada pasada no primeiro capítulo, na que
soou Locomotive Breath de Jethro
Tull, non houbo outra inclusión do rock clásico no que vai de tempada. Tiña
entendido que a importancia da música na serie era unha aposta persoal do
creador, Eric Kripke (que, incribelmente, tamén está detrás de Revolution aínda que ninguén o diría),
pero Kripke deixou a serie despois da quinta tempada, e este cambio na “política
musical” non se fixo aparente até agora, polo menos para min. Non sei se ten
que ver con que a produtora Sera Gamble tamén deixase a serie ao final da
pasada tempada, se cadra era ela quen mantiña viva a idea orixinal de Kripke,
pero ese era un dos detalles que lle daban autenticidade á serie, coma os chistes de Dean, coma o Impala, e que facían
que os espectadores se identificasen facilmente, sería unha mágoa perdelo. Sobre todo, espero que non se desfagan de Carry On Wayward Son como himno para o resumo da tempada, aínda que teremos que agardar até o último capítulo para sabelo.
Last Resort(Tempada 1
Episodio 6: Another Fine Navy Day) ★★★★☆
Xa
comentei o moito que me gusta esta serie? Despois de ver o piloto tiña as miñas
dúbidas de que Last Resort puidese
seguir mantendo o interese cunha premisa que semellaba non dar máis de si, pero
agora mesmo estou vendo todo o que os guionistas teñen na manga e dá para seis
tempadas e unha peli. É certo que a serie comezou a sacrificar o pouco realismo
que podía ter (toda a parte aburrida das operacións militares secretas e o
código de conduta dos oficiais de submarinos) para afondar nas augas abisais
que hai máis alá do xénero bélico (que ben me quedou a metáfora, que pouco
forzada...) pero eu estou contenta de que fixesen iso, sobre todo con capítulos
como o desta semana. Non quero mencionar a outra serie que se desenvolve nunha
illa e mestura xéneros, porque penso que a Last
Resort lle vai ir mellor sen esas comparacións, pero polo que vin até
agora, os guionistas son capaces de meter calquera xénero na trama sen que
pareza forzado, e iso sempre é bo.
O
episodio desta semana está a ser polémico porque a maioría dos críticos o puxeron a parir. A min gustoume especialmente polo mesmo que lle critican: pola narración fragmentada. Tamén porque as escenas do submarino me lembraron moito a un dos meus episodios
preferidos da televisión de todos os tempos (NOTA MENTAL: facer unha lista cos
meus episodios preferidos da televisión de todos os tempos), Out of Gas, de Firefly, e a boa televisión que é
capaz de evocar máis boa televisión convértese automaticamente en excelente
televisión (non estou moi segura de que quere dicir isto).
O
argumento non é moi complicado, pero foi a maneira de contalo (a decisión de saltar
adiante e atrás no tempo e os movementos erráticos da cámara para acompañar a
angustia dos personaxes) a que o converteu nunha historia case excelente, e
despois chegarei a ese case. O que aconteceu, basicamente, foi que o inimigo
(polo que sabemos o goberno dos E.U.A.) convenceu o cacique local para que
introducise un axente tóxico na auga, unha droga que provoca alucinacións, comportamento
agresivo (só se es francés e xa estás cabreado de antemán) e acaba causando
perdas de consciencia. Os efectos podíanse combater con epinefrina, que había
no dispensario local e tamén no submarino, así que o capitán Chaplin decidiu
levar a parte da tripulación a bordo para tentar coller o antídoto e poñer o
submarino a salvo dun posíbel ataque aproveitando a intoxicación, e Sam ficou
en terra para manter a orde. Como era de esperar, algún traidor (ou traidora, a
xulgar polo avance do próximo episodio) roubara toda a epinefrina do submarino
e o dispensario, así que os nosos heroes tiveron que pasar por todas as fases da
intoxicación.
Alén
diso, o xefe dos Navy Seals que sobreviviu no piloto recuperou a conciencia no
hospital, malia que por pouco tempo, e negouse a revelar a misión que levaran a
cabo en Paquistán, e que Chaplin pensa que é a razón de que os queiran ver
mortos. King púxose da súa parte e mandou tomar vento a Chaplin e a Sam, aínda
que non estaba moi seguro de querer volver a casa, pero isto só durou até que
un novo grupo de Seals (ou supoño que serán Seals, tamén) atracou na illa
aproveitando o brote de loucura transitoria/inconsciencia, matou algunha xente
e torturou ao xefe de King para que lle dese unha información clave sobre o que
acontecera en Paquistán. Despois reanimaron á francesa para que lles axudase a
establecer comunicación cos seus superiores, e ameazaron con matala porque vira
demasiado. Nese momento Sam e King, que se atoparan vagando pola illa mentres
tentaban saber que pasara, irromperon para acabar cos Seals malos e salvar a
chica, e deixaron vivir ao cacique traidor porque estaba namorado da chica, esa
parte non a entendín moi ben.
Mentres
tanto, no submarino, a tripulación foi quedando aos poucos inconsciente polo
efecto da droga, e Chaplin, que ten máis corpo e vou asumir que por iso tardou máis
en asimilala, pairou polo submarino como Mal Reynolds pairou por Serenity no
capítulo de Firefly que mencionei
antes, tentando apagar un incendio que se declarara nunha sala de máquinas e
loitando contras as alucinacións e a falta de osíxeno. O que non me cadra, pero
supoño que se resolverá en próximos episodios, é quen lle axudou e porqué esa
persoa non o deixou morrer, porque Chaplin se desmaiou soñando co seu fillo antes
de conseguir apagar o incendio, pero cando acordou, tiña un chute de epinefrina
no peito e o incendio estaba controlado. Pouco despois descubriu que o
misterioso samaritano tamén lle roubara a chave que activa o protocolo nuclear
que levaba colgada no peito, así que agora non poden ameazar a Washington cos
seus mísiles. Supoño que a razón pola que o traidor non os deixou morrer a
todos aló abaixo era porque el tamén estaba atrapado no submarino e precisaría
de tripulación para levalo outra vez á superficie.
Sam,
pola súa parte, tivo unha alucinación un pouco parva, na que a súa
muller/conciencia se despedía del porque cruzara a liña do eticamente aceptábel
cando (sempre segundo a alucinación) lle deu unha malleira de morte ao Seal
malo. O malo é que esa imaxe perdeu cando volvemos ver o Seal malo, unha hora
despois da brutal malleira, cun par de tiritas na cella e como unha rosa.
Tampouco sei cándo volveu o francés cabreado á illa, non se supón que hai uns
capítulos marchara e deixara colgada a moza alá? É o único que pode atravesar o
bloqueo? Perdín algo?
Estas
últimas dúbidas son suficientes para quitar unha estrela da miña puntuación,
porque non quero que me acusen de parcial (aínda que realmente son parcial, que
mais ten?), pero polo demais diría que, malia que este estilo errático non se
poida repetir todas as semanas porque deixaría de funcionar, este foi un gran capítulo de Last Resort.
Parks and Recreation (Tempada 5 Episodio 6: Ben’s Parents) ★★★★☆
Malia que se supón que as series teñen que ter tensión sexual entre os seus protagonistas e as parellas estábeis non funcionan (é curioso, porque esta premisa só se aplica ás parellas non casadas... dás unha patada a unha pedra e aparece un americano moralista), Parks and Recreation está no seu apoxeo cando Leslie e Ben traballan en equipo, coma esta semana. Desta vez a ocasión era a súa festa de compromiso, e para Leslie tamén coñecer os horríbeis pais de Ben e, como non, poñerse como reto que se levasen ben aínda que só fose durante a festa. Resulta que a nai de Ben non superou o seu divorcio de hai mil anos (o que lle fixo á colcha de Leslie non ten nome, bruxa egoísta!). Máis importante, resulta que o pai de Ben é Mike de Breaking Bad!! (team Mike forever, bitches!), o cal non só é alucinante senón que tamén é alucinante. Iso si, visto BB e visto este capítulo, teño que dicir que Mike é moito mellor avó e asasino a soldo que pai, ademais de estar casado cun ser humano horríbel.
Aparte diso, volveu Jean Ralphio, yupi!, malia que non sabemos se será por moito tempo, porque Tom semellou madurar algo desde o seu fracaso estrepitoso con Entertainment 720 e xa non o quere ter de socio; descubrimos que Ron Swanson ten unha cantidade aceptábel de ouro agochada nalgures; e Chris (que cando se uniu a esta serie me fixo replantearme os meus sentimentos cara a Rob Lowe porque é unha mina para a comedia) comeza a aburrir un pouco, segue deprimido e sen atoparlle sentido á vida, co cal sospeitamos que dentro de pouco tocará fondo volvendo a saír coa aburrida Anne Perkins, que non ten unha liña argumental decente desde a primeira tempada.
O mellor do episodio:
-A colcha da unidade familiar de Leslie (sobre todo o recadro de Joe Biden, o segundo político máis sexy despois de Ben).
-Andy e April tentando animar a Chris cunha terapia de choque consistente en recitar unha batería de cousas alegres (Andy) e deprimentes (April) intercaladas.
-O duelo de titáns entre o pai de Ben (para min sempre será Mike #suspiro#) e Ron Swanson para ver quen colle a última gamba Orly do buffet.
Haven (Tempada 3 Episodio 8: Magic Hour part 2) ★★★☆☆
NOTA: Os
fans de Haven estamos de noraboa porque
SyFy acaba de renovala por unha cuarta tempada de 13 capítulos, que se van
emitir nalgún momento de 2013, se 2013 existe. Esta tempada, Haven está tendo unha audiencia media nos E.U.A. de
2.4 millóns de telespectadores cada semana, o cal está moi ben para unha serie
de xénero nunha cadea de televisión por cable. (fonte: tv.com)
Esta foto só vai aquí porque me fai graza Duke co ukelele... Dukelele!
Despois
do excelente episodio da semana pasada, era difícil que Haven puidese manter o listón igual de alto, sobre todo porque o
final do anterior capítulo, malia que sorprendente, non daba moito lugar a
especulación: todos sabíamos que Nathan non ía morrer porque é un dos
protagonistas da serie, e a única serie na que os protagonistas morren alegremente
é The Walking Dead, que eu saiba. Iso
supuña que Audrey e Crocker ían atopar á moza que resucita mortos a tempo, ou
que ían conseguir que, unha vez morta, o seu don/problema se transmitise a súa
irmá, o que finalmente pasou.
Como era
de esperar, tamén descubriron que Tommy era o asasino da pistola de perno, e
entre Crocker e a amiga de Nathan que electrocuta co tacto tíñano acurralado,
se non fose porque ela ¿tropezou?, electrocutou a Crocker, e Tommy aproveitou
para escapar. Tommy foi a unha cabana de pesca propiedade dos editores do
xornal, Vince e David Teagues, non sei se para agocharse ou para agardar a que
eles se decatasen de que lles faltaba a chave da cabana e fosen até alí a mirar
quén a roubara sen pensar en avisar ao sheriff, porque cando chegaron Tommy
reduciunos a pesar de estar os dous armados, atounos a unhas cadeiras, e
someteunos a un interrogatorio que a min persoalmente non me pareceu tan duro.
Case me esquezo! Tamén descubrimos que Dwight, outro dos bos, ten unha tatuaxe nada discreta do símbolo dos problemáticos en todo o lombo, o que para min non quere dicir demasiado porque agora xa sabemos qué significa e porqué o levan, só que o plano do seu lombo coa tatuaxe quedou un bo cacho suspendido, polo que supoño que nos queren dicir algo con iso, chamádeo intuición.
Ao final
todo rematou ben, salvo que Tommy fuxiu nun barco de manufactura americana, porque
foi dispararlle un par de veces e estoupou coma unha pirotecnia, o mesmo cós
coches nas películas de persecucións, e a idea é que pensemos que está morto
aínda que nunca atoparon o cadáver. Tamén volveu aparecer o pendello que só
Audrey pode ver na illa que está fronte a costa de Haven, malia que desta vez
Vince tamén o viu, así que non entendo nada. O próximo capítulo non
promete aclarar o misterio do pendello nin o de Tommy, pero ten pinta de
resolver moitas dúbidas sobre Audrey/Sarah, porque Crocker vai viaxar no tempo a
1950, e os episodios de viaxes no tempo sempre molan, salvo naquela serie na
que o protagonista viaxaba no tempo en todos os capítulos.
Saturday Night Live (Tempada 38 Episodio 7: Anne
Hathaway/Rihanna) ★★★☆☆
Vaia por
diante que odio a Anne Hathaway. Non sei se son todas esas películas do sábado
de lerda-convertida-en-princesa ou a súa risa forzada, pero odio a esa actriz.
Íame saltar Saturday Night Live esta
semana, pero despois pensei que se fun capaz de aturar o terríbel episodio de
Bruno Mars, ben podía co meu deber blogomíllico? blogomillista? de comentar
tamén este episodio. E menos mal, porque teño que recoñecer que a tipa o fixo
moi ben, e mesmo deixou algúns momentos estelares, a destacar:
-Girlfriends
Talk Show. Non me canso de ver a Cecily Strong facendo de adolescente
superficial, non sei se ten máis rexistros pero ese gústame. Tamén foi unha
oportunidade para darlle algo de tempo en pantalla a outra das novas actrices,
Aidy Bryant, e non o fixo nada mal.
-A
parodia de Homeland. A través da
ollada de Estes, que neste caso facía de espectador medio, cravaron a todos os
personaxes, especialmente a Carrie (Anne Hathaway) e a Brody (Taran Killam,
quen de súpeto semella ter talento para a comedia.. por fin). Case caio do
asento cando a filla de Brody (Nasim Pedrad) apareceu no medio da CIA cos pelos
diante da cara e as mangas do xersei estiradas.
-Weekend
Update. Por Seth Meyers, por suposto, e tamén porque volveu o tío borracho, un
dos mellores personaxes recurrentes de SNL.
O da parella gay de Maine pareceume un pouco topicazo homófobo, máis propio de Aída que de SNL.
-Non
vexo Ellen pero a parodia fíxome graza,
e polo que lembro do personaxe, estivo bastante acertada. Sigo dicindo que Kate
McKinnon é o mellor que lle pasou a SNL
nas últimas tempadas, case non me deu tempo de botar de menos a Kristen Wiig, e
eu adoraba a Kristen Wiig.
Até aquí a primeira parte das reseñas desta semana. Despois da folga máis. Secundade a folga: a televisión só é unha vía de escape, a realidade é brutal.