agora que xa pasaron os especiais de Halloween

Agora que xa pasou Defuntos, podo dicir que non odio Halloween. É só que non é de aquí, é tan ridículo ver xente disfrazada de The Walking Dead cousas monstruosas nesa noite, primeiro porque aquí sempre foi o día de Defuntos, e a tradición tiña máis que ver con acompañar á túa avoa a limpar as tumbas da familia que con disfrazarse e andar de festa, e despois porque a xente que o celebra ao estilo americano reproduce unha parte moi pequena e moi deturpada do que ven na tele, o de ir vestido de monstro e mazarse como preas, e esquecen o que para min é a parte fundamental: os especiais televisivos.

Quen nunca vise It’s the Great Pumpkin, Charlie Brown non ten dereito a celebrar Halloween ao estilo ianqui. Eu non o celebro, pero como boa hipócrita podo dicir que me recreo nesta época mirando os especiais da televisión americana, porque, aínda que aquí teñamos outro tipo de tradicións, alí outubro é o mellor mes da televisión. E con tal desculpa, agora que xa pasou a romaría, podo facer outra lista:

OS TRECE MELLORES ESPECIAIS DE HALLOWEEN

Como imos de menos a máis, vou comezar pola mención honorífica: o capítulo de Halloween da segunda tempada de Castle é bastante normal, pero a aparición de Nathan Fillion ao comezo do capítulo vestido como Mal Reynolds é digna de figurar nesta humilde lista. Foi ao mesmo tempo un aceno aos fans leais de Firefly  (coma min) e un tirón de orellas aos fans frikis de Firefly (coma min), cando a súa filla lle di que xa hai cinco anos que leva o mesmo disfrace e que debería superalo.

13. Louie: Halloween/ Ellie (Tempada 2 Episodio 10)

Os capítulos de Louie normalmente teñen dúas historias diferentes. Esta escolla é un pouco trampa porque me gustou máis a segunda historia, que non vai de Halloween, que a primeira, pero paga a pena ver a persecución dos dous tipos que realmente dan medo e a reacción nada cómica de Louie e as súas fillas.

12. Bottom: Terror (Tempada 3 Episodio 2)

Non é dos mellores capítulos de Bottom, demasiado caca-cu-peido-pis mesmo para eles, pero o peor capítulo de Bottom é mellor que a metade das comedias da televisión actual. Ademais, pensei que me ía mal coa cenoria de Halloween e o francés/galés.

11. The Simpsons. Treehouse of Horror

Non sei moi ben como facer con Treehouse of Horror, porque de case todos me gusta unha das historias moito máis que as outras, pero se teño que elixir, diría que o primeiro (o episodio 3 da segunda tempada) por ser o primeiro especial, e a primeira aparición de Kang e Kodos. E xa que son tres historias por especial, as miñas tres historias preferidas, malia que de tempadas diferentes son: “The Raven” (Treehouse of Horror I), a representación máis entretida posíbel dun poema que até o momento me parecera estúpido e carente de interés; “The Shinning” (Treehouse of Horror V)porque cravaron a película (No TV and no beer make Homer go crazy); “The Genesis Tub” , sempre me fixo graza o da civilización pequeniña, ademais é unha das moitas homenaxes á The Twilight Zone.

10. Phineas and Ferb: The Monster of Phineas-n-Ferbenstein (Tempada 1 Episodio 22)

En realidade só quería meter calquera capítulo de Phineas and Ferb. Este ademais fai o mellor uso que se pode facer dunha masa enfurecida, e a maldade de Doofenshmirtz/Hyde é digna de ver. “And that is why there are pumpkins”.

9. American Horror Story: Halloween I & II (Tempada 1 Episodios 4 e 5)

Para as series de terror ás veces é difícil facer un bo capítulo de Halloween, porque sempre se lles esixe que lle dean unha volta ao argumento. Pareceume unha boa idea que na primeira parte de American Horror Story a noite do 31 de outubro fose a única na que as pantasmas podían abandonar os lugares onde morreran e andar polo mundo, sobre todo porque algúns deles aproveitaron para facer “recados”, cousas normais que facían estando vivos e que xa non podían volver facer. Tamén foi a primeira vez que intuímos a verdadeira historia de Tate e vimos as vítimas do tiroteo no instituto, algo moi macabro para a cultura americana.

8. Medium: Bite Me (Tempada 6 Episodio 6)

Hai dúas razóns polas que sempre me gustou Medium. A primeira, que a contrapón a series cursis a dolor como Ghost Whisperer, é que a súa familia se comportaba como unha familia normal se comportaría se a nai puidese falar cos mortos. Alison e as súas fillas tiñan problemas domésticos derivados do seu don, e a vida non sempre era color chicle na casa dos Dubois (ademais, eran todos listísimos, eu querería un marido e unhas fillas así). A segunda,e isto creo que ningunha serie con tema sobrenatural o logrou tan ben, é a orixinalidade coa que presentaba os casos da semana: pesadelos en tecnicolor ou en branco e negro, espertar falando outro idioma ou sen poder oír máis ca unha canción todo o tempo, o xenial episodio no que Bridgette soñaba cuns debuxos animados de monos que lle revelaban uns crimes violentos de forma que ela os puidese entender... O normal é que as series que funcionan cun caso semanal independente acaben aburrindo, pero con Medium eu atopábame cada semana desexando saber cómo me ían presentar o caso desa vez.

Aínda que neste episodio a resolución do caso sexa previsíbel, é o exemplo perfecto de por que me gustaba Medium: Alison atrapada en Night of the Living Dead, o cameo dunha estrela do terror, unha araña morta comunicándose con Bridgette, e chistes metatelevisivos (encántame cando Bridgette comenta que están poñendo películas de zombis na tele e Joe Dubois –interpretado por Jake Weber- pregunta se van poñer esa na que están atrapados no centro comercial).

7. Buffy the Vampire Slayer: Fear Itself (Tempada 4 Episodio 4)

A cuarta tempada de Buffy the Vampire Slayer é a peor, para min, pero os capítulos bos que ten son moi bos, por exemplo este. Estou segura de que hai unha chea de series sobrenaturais que usaron o tema de enfrontarse literalmente aos propios medos antes e despois deste capítulo, a propia BtVS  xa o fixera no capítulo Nightmares da primeira tempada (é interesante ver cómo os medos dos personaxes se van facendo máis abstractos a medida que eles maduran), pero o xenial deste episodio é o humor que ten, e por suposto o xiro final, e iso non o podo contar aquí. E Giles con sombreiro mexicano.

6. Roseanne: Boo! (Tempada 2 Episodio 7)

Os capítulos de Halloween de Roseanne sempre foron famosos, supoño que porque, como xa comentei algunha outra vez, parecían reais. As decoracións eran propias dunha familia á que lle gustaba moito esa festa e se mataban a decorar a casa co que tiñan, non de inverter medio millón de dólares e contratar ao equipo de decorados de Disneyworld. “Boo” é o primeiro deses especiais de Halloween, pero podería ser calquera deles. Elixín este porque é o máis fresco, e o disfraz de Becky de azafata morta en accidente aéreo é do máis macabro que vin na vida, qué podo dicir...

5. South Park: Spookyfish (Tempada 2 Episodio 15)

É o segundo capítulo de South Park que vin na miña vida, nunha cinta VHS que foi unha pena perder, porque contiña: este capítulo, o de Babura/MegaPoitier/Robert Smith, e o especial de Terrance e Philip “Not Without My Anus”. O único que se emitiu como especial de Halloween é este, pero eu recomendaría ver os tres seguidos. O Cartman malo do cruel universo paralelo, a tenda de animais que se chama “Antigo Cemiterio Indio” , a cara de Barbara Streisand nas esquinas da pantalla para crear efecto “spooky-vision” son algunhas das cousas que sempre vou lembrar desta serie.

Stan: So you just- built your store on top of an Indian burial ground?
Clerk: Oh, hell no! First I dug up all the bodies, pissed on 'em, then buried them again upside down.

4. Community: Introduction to Statistics (Tempada 1 Episodio 6)

Deberían deportarme por recoñecer isto, pero a primeira vez que vin Community deixoume máis ben como estaba. Tiven que ler un par de reseñas de Tim Surette (o meu seriólogo de confianza) para volverme interesar pola serie, e menos mal que me fiei del. O primeiro capítulo que me enganchou foi este, pero xa non o puiden deixar, e creo que a calquera persoa que o vexa lle vai pasar o mesmo, se a ve en orixinal (algún día falarei dos dobladores ao español desta serie e de como os deberían colgar polos dedos gordos dos pés e arrincarlles a pel a tiras mentres unha rata esfameada lles roe os xenitais).

“Wherever a party needs to be saved, I’m there. Wherever there are masks, or there’s tomfoolery and joy, I’m there. But sometimes I’m not, ’cause I’m out in the night, staying vigilant, watching, lurking, running, jumping, hurtling, sleeping. No, I can’t sleep. I don’t sleep. You sleep. I’m awake. I don’t sleep. I don’t blink. Am I a bird? No. I’m a bat. I am Batman … or am I? Yes, I am Batman."

3. Parks and Recreation: Greg Pikitis (Tempada 2 Episodio 7)

Greg Pikitis é un dos capítulos máis xeniais de Parks and Recreation. A historia da festa de Anne é aburrida, como case todas as historias de Anne (por que a xente adora a Rashida Jones? É tan normal que non pode ser cómica), pero a persecución entre Leslie e Greg Pikitis chega de sobra para compensar o capítulo. Ademáis, Louis CK facendo de Louie Dave, o policía máis riquiño da historia. E a primeira aparición do axente Burt Macklin, do fucking FBI.

2. Buffy the Vampire Slayer: Halloween (Tempada 2 Episodio 6)

A ver, é obvio que teño unha certa debilidade por esta serie e que me sei os guións de memoria e considero a Joss Whedon un semidios, pero agora máis ca nunca, vendo a cantidade de vampiros lánguidos e rapaciñas indefensas que poboan as pantallas de cine e televisión, dá gusto ver unha moza pija de instituto mallando nos malos e rescatando rapaces, en vez de suspirar e facer promesas de abstinencia.

Por iso mesmo neste capítulo é interesante ver cómo sería Buffy se fose unha princesiña indefensa, e en xeral a idea de que os habitantes de Sunnydale se transformen nos seus disfraces está moi ben, eses nenos convertidos en monstros pequeniños son espeluznantes.

1. Community: Epidemiology (Tempada 2 Episodio 6)

Non sei quen me comentou unha vez que non lle gustara este capítulo de Community. Non todos os demais, este en concreto. Supoño que será porque é un capítulo de Halloween e sae do estándar do posíbel, pero nesta serie todo sae do estándar do posíbel. Eu choro da risa con este capítulo, moi especialmente cos detalles: o feito de que a apocalipse zombi se desate a ritmo dunha lista de reprodución de ABBA, ou a escena dos gatos do sótano e a pregunta obvia de Troy son as cousas que me van seguir facendo rir as seguintes cincuenta veces que o vexa.

"Holy crap! Leonard's a zombie!"