spoiler alert: o que vin esta semana na tele (2)

A segunda parte das cousas que vin a semana pasada. A verdade é que vin unhas cantas máis, pero mentres non teña colaboradores, Gemi, tampouco podo facelo mellor.

Fringe  (Tempada 5 Episodio 5)

Non é por fardar, pero sabíao! Non é que o soubese, pero tiña a esperanza/ilusión de que fose pasar. Estou falando do mellor paradoxo temporal de todos os tempos, que seguramente se dea no final de Fringe se os tiros seguen indo por onde nos indicaron esta semana. O capítulo lembroume a unha das miñas novelas preferidas, Terra! de Stefano Benni, na que se descubre que blablabla e blablabla eran en realidade blablabla e blablabla, que cando foron na procura de blablabla o que atoparon foi blablabla, creando un paradoxo temporal (só espoileo series, non son tan cruel).

O futuro dá moito medo.

Esta semana en Fringe sentaron as bases para que aconteza algo parecido. Walter e Astrid /Asteroid/Aspirin (os mellores nomes da televisión) seguen enredados na súa procura das pezas do puzzle para construír a arma definitiva que mate a todos os Observadores. Até agora esa liña argumental parecérame un pouco coñazo, sentía que estaba xogando a Monkey Island en vez de ver unha serie, cos personaxes facendo unhas tarefas predeterminadas para conseguir obxectos e levar a cabo outras tarefas con eses obxectos (cheguei a esperar que, nunha desas, Walter dixese “eso no necesita chicle!”). Agora comezo a pensar que os guionistas de Fringe non dan puntada sen fío, e se cadra todo isto das cintas vai converxer coa outra liña argumental. Que ven sendo: Peter e Olivia intentan recuperarse da morte de Etta como fixeron cando a perderan durante a invasión dos Observadores, cadaquén ao seu xeito. Olivia no estilo clásico do duelo, retraída e sen entender moi ben a Peter, e Peter irrecoñecíbel (creo que é o primeiro capítulo no que non vin absolutamente nada do amigo parvo de Dawson), nun ataque de Liam Neeson se lanza a unha orxía de vinganza e caras de malo maloso. E aquí é onde ven o interesante: despois dun intercambio de opinións cun Observador ao que estaba interrogando, Peter chegou á conclusión de que, sendo el tan listo e superior, podería facer moito máis cós Observadores se levase incorporada no corpo a tecnoloxía que eles teñen (eu debín perder algún episodio, porque até o venres pasado descoñecía que os Observadores tiñan unha especie de chips na caluga), así que decidiu abrir o pescozo do Observador capturado e auto-implantarse o seu chip. O cal nos leva ao paradoxo temporal: e se Peter é a orixe dos mesmos Observadores aos que trata de exterminar? De acordo que o meu cerebro tamén fai bum! cando vexo unha ecuación de 8º de EXB, pero aquí o bum! é maiúsculo. Penso que toda a historia das cintas de Walter é unha forma de demorar o que vai pasar a continuación, que cando reúna todas as pezas do puzzle Walter vaise decatar de que a forma de derrotar os Observadores é parar (matar?) a Peter, e aí vai comezar o verdadeiro conflito. Ou se cadra só é unha idea parva que teño eu na cabeza, pero non molaría?

Aí atrás alguén me comentou que xa non seguía Fringe porque ao comezo (na que eu bauticei como “a tempada aburrida”) trataba con ciencia experimental plausible, como o seu nome indica, pero que nas seguintes tempadas entrara de cheo na ciencia ficción máis inverosímil, e xa non lle podemos chamar “fringe science”. A min paréceme estupendo que non lle chame matrimonio se non lle dá a gana, pero penso que Fringe gañou co salto á ciencia ficción, e quedo cos universos alternativos, a crioxenización en ámbar e as viaxes temporais.

Saturday Night Live (Tempada 38 Episodio 6)

O único que teño que dicir é: Louis CK en Saturday Night Live.

Todo o programa foi fantástico, pero se teño que destacar algo:

O comezo, cunha parodia do alcalde de Nova York e a súa efusiva intérprete de signos dirixíndose á cidadanía tras o Sandy, despois o gobernador de Nova Jersey e a súa intérprete(que era unha mestura entre Carmela Soprano e a Nanny Fine) ameazando ao Sandy se volvía polo seu estado e ao alcalde de Atlantic City por ir de sobrado, e mais unha vez o alcalde de Nova York, esta vez explicando aos cidadáns hispanos que estes días os brancos van estar máis irritábeis do normal porque non teñen televisión por cable. Glo-rio-so.

O monólogo de Louis CK sobre axudar señoras vellas en apuros.

A parodia de Louie, con Louis CK como Abraham Lincoln, tentando facerse amigo de clientes negros nos bares para que lle agradezan a liberación.

O sketch totalmente ridículo do dependente do hotel, que lle pregunta ao cliente que marcha se mangou cousas do cuarto como as toallas ou un puma disecado, ou queréndolle cargar un extra polo uso de argón (“non sei o que é, non o puiden usar!”, “é un gas noble, señor, é inodoro e incoloro, como está seguro de que non o usou?”), moi no estilo dos Monty Python.

O sketch dos últimos clientes do bar, con Louis CK e Kate McKinnon (unha xoia do novo SNL) ligando de forma realista, con frases como “non che parece máxico a forma en que nos coñecemos aquí, cando xa pasaron de min todos os tíos medianamente guapos do bar e es a miña última oportunidade?” ou “parece cousa do destino que che coñecese xusto agora que xa estou borracho abondo para considerarte atractiva!”. E o morreo que se dan ao final é do máis noxento que vin en anos! E unhas risas, claro.

Downton Abbey (Tempada 3 Episodio 8)

As dúas primeiras tempadas de Downton Abbey gustáronme. Non unha cousa esaxerada, pero era un culebrón de época que se deixaba ver, bastante calcado de Upstairs & Downstairs, pero con personaxes aos que lle collías cariño deseguida e coas frases lapidarias de Maggie Smith como condesa viúva de Grantham (“oh, dear, war is so very inconvenient!”). O retrato que facían da Inglaterra da Primeira Guerra Mundial, malia que pasado polo cerne da telenovela, era bastante acertado. Ao final da anterior tempada a filla pequena dos Grantham, Sybill, namoraba perdidamente de Branson, o chófer irlandés, e sen a aprobación do seu pai marchaba con el a Dublín, casaban e estaba embarazada. Na terceira tempada, que rematou este domingo, as promocións prometían tratar o asunto do conflito con Irlanda e a guerra civil a través da figura de Branson, un socialista irlandés que citaba a James Connolly cada dúas frases e soñaba con axudar a liberar Irlanda do xugo inglés. Non se me escapa que Julian Fellowes é un cabaleiro británico, e que aínda hoxe algúns británicos teñen unha visión sesgada sobre a historia irlandesa, pero non debería introducir un personaxe así se tiña pensado darlle a evolución absurda que lle deu no arco argumental desta tempada.

O máis reivindicativo que fixo Branson esta tempada foi bautizar a súa filla.

No transcurso destes oito episodios, o que pasou con este personaxe foi como segue: Branson e Sybill foron un par de veces a visitar os Grantham por vodas e cousas así, de súpeto un día aparece Sybill toda nerviosa e dilles que tivo que escapar de Dublín porque a policía a seguía, seica Branson participara nunha revolta (aleatoria  e sen motivo, nin mención ao Alzamento de Pascua, as posteriores execucións masivas, ou a mesma Guerra da Independencia na que estaban inmersos na época na que está ambientada esta tempada). Xusto despois chega Branson, fuxido e moi afectado porque viu como uns compatriotas desaloxaban unha mansión ocupada por nobles ingleses e a queimaban sen motivo aparente (sic). Os condes de Grantham recrimínanlle que metese a súa filla nese clima de violencia e odio (ambos presuntamente unidireccionais), perdóano, dinlle que se volve a Irlanda o van deter e Branson queda tan feliz a vivir en Downton. Fin do tema irlandés. Ao pouco disto, Sybill morre no parto, Branson quere marchar coa cativa a Liverpool, ignoro porqué, os Grantham convénceno de que fique en Downton e danlle traballo como administrador das súas terras. Fin do tema socialista.

E esta foi, a ollos de Julian Fellowes, a evolución lóxica dun revolucionario irlandés seguidor de Connolly. Estou desexando ver qué fai coas sufraxistas.

Homeland (Tempada 2 Episodio 6)

Estaba case segura de que esta tempada de Homeland se ía estragar en canto decidiron revelarlle a Brody que sabían que traballa para Abu Nazir. Supuxen que a partir de agora trataríase de convencer a Brody de que traballase para a CIA, e Homeland pasaría a ser o típico drama de bos e malos. E en teoría foi  así. En teoría, porque esta semana vimos a Brody seguindo as instrucións de Carrie Mathison, contándolle á súa muller que traballa para a CIA, tentando identificar o presunto terrorista ao que gravaron falando con Roya Hammad... e despois vímolo falando con Roya Hammad, mirándose as mans nervioso -ou poida que facendo sinais secretos con elas-, compartindo un minuto de silencio mentres agardaban a que un señor que pasaba por alí se afastase -ou poida que comunicándose dalgunha forma que as cámaras da CIA non puidesen captar-, e volvendo a ser o mesmo Brody raro e explosivo que non poderiamos dicir de que lado está. É como volver á primeira tempada, que para min foi impecábel, mesmo na relación sempre tensa entre Brody e Carrie. Ao final do capítulo o novo terrorista cargouse aos axentes que estaban rexistrando a xastrería de Gettysburg onde fixeron o chaleco, e levou algo con pinta de bomba que estaba agochado na parede, pero o importante de todo iso é que non sabemos se Brody tentou evitalo ou foi de feito quen o provocou.

Agora tamén entrou en xogo o peor amigo do mundo, que despois de volverlle entrar á muller de Brody no capítulo anterior, esta semana dedicouse a indagar sobre a morte de Tom Walker e a case acusar a Brody dela (o cal parece un pouco chambón, dado que a tempada pasada as mentes máis brillantes da CIA non foron capaces de confirmar se Brody estaba detrás dela).  As súas preguntas puxeron incómodo a Estes, que intentou asustalo de forma bastante pouco CIA para que deixase de meter o fociño nesa historia, pero iso non impediu que lle fose co conto á muller de Brody.

A historia chorras desta semana foi a da filla adolescente, que agora está metida en plena película do sábado despois de comer, cun atropelo con fuga e un amigo que non se quere facer cargo, pero como confío nos guionistas de Homeland espero que esta liña argumental chega a algún lado interesante, e a ser posíbel explosivo.

The Walking Dead

Estou tan contenta de perder de vista a Lori, que case vou pasar por alto a escena da súa morte. Desde que dixo que estaba embarazada, na tempada pasada, estiveren imaxinando o fabuloso que sería que o feto morrese polo estrés da vida que levaba e comezase a devorala desde dentro, así que cando ela mesma suxeriu esa posibilidade no capítulo do domingo, o meu corazón elevouse un pouquichiño. Un premio Darwin para Lori!

Ao final a cousa non foi tan gore coma iso, o feto e ela corrían perigo, así que Lori tivo que decidir qué vida salvar. Para honrar o seu paso pola serie cunha última decisión estúpida, Lori sacrificouse pola vida de un bebé que ten as horas contadas en plena apocalipse zombi, e deixou que Maggie lle practicase unha cesárea con cero experiencia, medios e, o máis importante, co coitelo de matar zombis de Carl, que hai que ser asquerosita, porque eu nunca vin o rapaz limpalo. Agora van vir os listos a dicirme que era o único que podía facer se non quería ser devorada por un feto-zombi, pero había outras formas de evitar iso (unha delas, proposta por Tim Surette en tv.com, implicaba unha agulla moi longa e algún tipo de pinzas para desmembrar, para refocile do Foro da Familia). Total, hola novo bebé que vas durar dous telediarios zombis, D.E.P. Lori, sempre te recordaremos por ser A PERSONAXE MÁIS ODIOSA DA TELEVISIÓN.

Esta ha de ser a primeira escena na que Lori sabe onde está Carl.

Mentres tanto, un dos presos aos que o sheriff Rick botou da súa casa porque cada vez se parece máis a Walker Texas Ranger, sobreviviu aos zombis do patio do cárcere e planificou unha vinganza elaborada de aúpa, o grupo separouse, Carol desapareceu –así que, coas súas habilidades augúrolle un futuro tan negro como o da súa filla Sophia- e T-Dog por fin fixo algo útil sacrificándose por un compañeiro (aínda que elixiu a Carol, co cal o seu sacrificio tampouco é que servise para moito). D.E.P. T-Dog e moi probabelmente D.E.P. Carol nun par de episodios.

Andrea e Michonne seguen en Woodsbury. Michonne quere marchar, porque é lista ou se cadra porque leu os cómics, pero Andrea non se entera de nada e está facendo o parvo, preguntándolle ao Gobernador se estuda ou mata zombis, e así. Ah! E Merle,que sobreviviu a unha man cortada por el mesmo na azotea dun edificio invadido por zombis, agora di que quere volver onda o seu irmán, pero o Gobernador non lle deixa. E como até o momento iso é o máis duro que vimos do Gobernador (o das cabezas cortadas... oiga, cada quen entende o ocio á súa maneira) a min el por agora non me dá demasiado medo, pero haberá que agardar a ver cómo evoluciona o seu personaxe e que cousas ignominiosas fai nos vindeiros capítulos.

Esta reseña foi patrocinada por “corazón solitario”.